Αίθουσα Νικητών

1. Nury/Robin - Ο θάνατος του Στάλιν (Οξύ). 10,79€ 2. Hugo Pratt - Μόργκαν (Μαμούθ Κόμιξ). 10€ 3. Hergé - Τεντέν: Ο θησαυρός του Κόκκινου Ράκαμ (Πατάκης). 4€ 4. Jeff Lemire - The Underwater Welder (Top Shelf). 28,99€ 5. Manara/Pratt - Manara Vol. 1: Indian Summer and Other Stories (Dark Horse). 28,99€ 6. Joe Kubert - Dong Xoai, Vietnam 1965 (DC Comics). 22,99€ Πολύ πράμα και σήμερα. Έτσι όπως το πάω θα χρεοκοπήσω, αλλά χαλάλι

Εδώ και αρκετή ώρα ψάχνω να γράψω κάτι ωραίο για το δώρο που μου έκαναν σήμερα. Αλλά δε βρίσκω. Οπότε το μόνο που θα πω είναι ένα τεράστιο στον φίλο που μου το έδωσε. Θα καταλάβετε ποιος είναι.

Ισχύει! Ακόμη θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία μου του 2014!

η μισή χαρά του τοπικ πάντως είναι οι φωτογραφίες..

...το επίσημο instagram του Καβατσάνο έκανε like σε σκίτσο μου. Κάποια στιγμή αργότερα είμαι σίγουρος ότι θα λιποθυμήσω.

Τα παρήγγειλες ή τα έπιασες στα χέρια σου. Γιατί αν έγινε το δεύτερο, έπρεπε να ανεβάσει φωτογραφία. Εξαιρετικές αγορές όπως και να 'χει!

Είπαν χθες στο facebook, θα βγει σύντομαι το X-Men: Dark Phoenix!!

Αυτό ήθελα κι εγώ να το πάρω, αλλά το ξεφύλλισα και είναι περισσότερο sketchbook παρά κόιμκ, οπότε πήρα κάτι άλλο.

Σενάριο: Frank Miller Σχέδιο: Geof Darrow Χρωματισμός: Dave Stewart Πως έτυχε και αγόρασα το "Hard Boiled": Νοέμβρης μήνας, Μαύρη Παρασκευή, και είχα ήδη στα χέρια μου δυο κόμικς και έψαχνα ένα τρίτο, για να ισχύει η προσφορά "τρία στην τιμή των δυο". Εκεί που έψαχνα, λοιπόν, το μάτι μου έπεσε στο συγκεκριμένο. Το καταπληκτικό εξώφυλλο, η σκληρόδετη έκδοση, ο τίτλος και η περίληψη της ιστορίας, αλλά και το γεγονός ότι συγγραφέας είναι ο Frank Miller, ε, ήταν μερικοί από τους λόγους που το άρπαξα αμέσως. Ήταν μέσα σε ζελατίνα, οπότε δεν μπορούσα να δω το εσωτερικό. Το ίντερνετ στο κινητό σουρνόταν, οπότε δεν μπορούσα να ψάξω στον Γούγλη για εικόνες, κριτικές και λεπτομέρειες. Γυρίζω σπίτι, αφήνω τα πράγματα στις θέσεις τους, κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου, σκίζω τη ζελατίνα, μυρίζω την καινουργίλα, και μένω με το στόμα ανοικτό, μόλις αρχίζω το ξεφύλλισμα. "Τι απίθανο σχέδιο είναι αυτό;", αμέσως αναφωνώ. Πριν μιλήσω για το σχέδιο, λίγα λόγια για την ιστορία: Βρισκόμαστε σ'ένα δυστοπικό Λος Άντζελες του κοντινού μέλλοντος και έχουμε τον Carl Seltz, ο οποίος είναι ένας ερευνητής ασφαλειών από τα προάστια, πιστός σύζυγος και αφοσιωμένος πατέρας, τον Nixon, ο οποίος είναι ένας μανιακός και δολοφονικός φοροεισπράκτορας που δεν κουράζεται να σκοτώνει ανθρώπους στο αρρωστημένο αστικό σφαγείο του Λος Άντζελες, και, τέλος, τον Unit Four, ένα ρομπότ, που είναι η απόλυτη δολοφονική μηχανή για μια ιδιωτική εταιρεία -αλλά και η τελευταία ελπίδα για το μέλλον των σκλαβωμένων μηχανικών υπηρετών. Το θέμα είναι ότι αυτοί οι τρεις τυχαίνει να είναι το ίδιο πρόσωπο... Η συγκεκριμένη περίληψη ελάχιστα δίνει μια ιδέα για την τρέλα, την παράνοια και το μπέρδεμα που επικρατεί στην όλη πλοκή. Δεν ξέρω τι ουσίες και οινοπνεύματα κατανάλωσε ο Frank Miller για να σκαρφιστεί μια τέτοια παρανοϊκή και ιδιαίτερα βίαιη ιστορία, όμως δύσκολα θα μπορούσε να γράψει κάτι πιο ακραίο και παράξενο. Όμως, ρε παιδιά, όταν το σχέδιο είναι έτσι όπως είναι, τρομερά φανταστικό και φανταστικά τρομερό, πως μπορεί κανείς να επικεντρωθεί στην ιστορία και να ψάξει να βρει το νόημά της; Ειλικρινά, δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο πολύ με ξετρέλανε το σχέδιο του Darrow. Όλα τα καρέ είναι σκέτοι πίνακες ζωγραφικής. Από τους χαρακτήρες, τα πρόσωπα και τις κινήσεις τους, μέχρι τα κτίρια, τους δρόμους, τα οχήματα και όλα τα μικροαντικείμενα, το σχέδιο τα σπάει κανονικά! Είναι εξαιρετικά λεπτομερές, ζωντανό, μεταφέρει στον αναγνώστη με τον πλέον γλαφυρό και δυναμικό τρόπο την παράνοια του κόσμου της ιστορίας. Και, φυσικά, τα χρώματα είναι εξίσου φοβερά. Από άποψη κοσμοπλασίας και πλοκής, τα πράγματα είναι έτσι κι έτσι. Οι ιδέες είναι αρκετές και ιντριγκαδόρικες και τα σκηνικά αξιοσημείωτα, όμως το σενάριο δεν μου φάνηκε και πολύ σφιχτοδεμένο, ενώ σίγουρα δεν είναι για όλα τα αναγνωστικά γούστα (πάντως, σε γενικές γραμμές, το απόλαυσα). Όμως το σχέδιο είναι από άλλον πλανήτη και λειτουργεί σαν ένα πραγματικά απολαυστικό οφθαλμόλουτρο. Οπότε, ναι, γενικά είναι ένα κόμικ που προτείνω, για κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Όλα αυτά τα μεγάλα καρέ που αρκετές φορές πιάνουν μια ή και δυο ακόμα σελίδες, είναι από μόνα τους ένας καλός λόγος για να αποκτήσει κανείς το τρελό αυτό κόμικ. Σίγουρα η έκδοση της Dark Horse αποτελεί ένα από τα ομορφότερα στολίδια της συλλογής μου. 8.5/10

Μετά από απουσία μίας εβδομάδας λόγω υποχρεώσεων που με κράτησαν μακριά από ίντερνετ, οι προτάσεις της ΛΕΦΙΚ επανέρχονται με το βιβλίο "Τα Ελληνικά Comics", μια ιδέα του GeoTrou.

Κατέληξα να κάνω την παρακάτω έρευνα με κάποιον σκοπό εκτός του φόρουμ και είπα να το ανεβάσω κι εδώ για όποιον ενδιαφέρεται. Είναι μια σχετικά σύντομη ανάλυση(και σίγουρα όχι ολόκληρη) του τεύχους The Multiversity: Pax Americana #1 των Grant Morrison, Frank Quitely, Nathan Fairbairn. Βασίζεται λίγο στον McCloud και πολύ στα annotations του Comics Alliance. Multiversity Pax Americana και Αλγόριθμος 8 Στο «Understanding Comics: The Invisible Art» ο Scott McCloud κάνει τη δεύτερη μεγάλη απόπειρα εξέτασης των κόμικς ως μέσο και ως μορφή τέχνης. Την πρώτη την έκανε ο Will Eisner το 1985 στο βιβλίο «Comics and Sequential Art». Ξεκινάει με μια προσπάθεια να ορίσει ξανά τα κόμικς, καταλήγοντας στο «Juxtaposed pictorial and other images in deliberate sequence intended to convey information and/or to produce an aesthetic response in the viewer». Που τα θέτει ως συνδυασμό λέξεων και εικόνων («pictorial and other images») και ως «juxtaposed» που σημαίνει ότι είναι στατικά μία εικόνα δίπλα στην άλλη, πράγμα που δίνει εντελώς άλλη οπτική στην αίσθηση του χρόνου σε σχέση με τα κινούμενα σχέδια ή τις ταινίες. Με τα στοιχεία αυτά, θα γίνει μια προσπάθεια έρευνας πάνω στη δομή της αφήγησης του τεύχους The Multiversity: Pax Americana #1 των Grant Morrison(σενάριο), Frank Quitely(σκίτσο), Nathan Fairbairn(χρώματα). Το The Multiversity είναι μια μίνι σειρά 8 τευχών που προσπαθεί να ξανα-εισάγει τη θεωρία του πολυσύμπαντος στις ιστορίες των υπερηρώων της DC. Τα 8 τεύχη είναι φαινομενικά αυτόνομα και αντιπροσωπεύουν ξεχωριστά παράλληλα σύμπαντα(εκτός από τα 2 πρώτα που χρησιμοποιούνται ως αρχή και τέλος και ίσως μικρή εξήγηση του τι συμβαίνει), αλλά έχουν έναν κοινό σύνδεσμο. Σε κάθε παράλληλο σύμπαν κυκλοφορούν κόμικς τα οποία περιέχουν ως ιστορίες την πραγματικότητα από τα υπόλοιπα σύμπαντα. Και στο Pax Americana #1 μάλλον κάποιος ξέρει ότι το σύμπαν του δουλεύει με μια συγκεκριμένη δομή, όπως ένα κόμικ. Η πλοκή ακολουθεί μια ομάδα υπερηρώων και τον άνθρωπο που προσπαθεί να τους μαζέψει όλους ώστε να φέρει αυθεντική ειρήνη στην Αμερική. Ο Άνθρωπος που τους μαζεύει γίνεται ο πρόεδρος της Αμερικής και στα 23 του ανακαλύπτει την ύπαρξη του Αλγόριθμου 8, «το μοτίβο που τα εξηγεί όλα», «μια υποβόσκουσα δομή κρυμμένη σε κοινή θέα». Τα οποία δεν είναι άλλο από την ίδια τη μορφή του κόμικ. Ένα τεύχος με αρχή και τέλος, σελίδες, καρέ. Ένα αντικείμενο που μπορεί να ανοιχτεί οπουδήποτε, να διαβαστεί όπως επιλέξει ο αναγνώστης άσχετα με την επίπτωση που μπορεί να έχει στην ιστορία. Το Pax Americana, όμως, είναι σχεδιασμένο να λειτουργεί με οποιονδήποτε από τους παραπάνω τρόπους. Μπορεί να διαβαστεί από την αρχή ή από το τέλος, ή και από οποιαδήποτε άλλη σελίδα και πάλι να λειτουργεί η ιστορία. Ξεκινάει με τη δολοφονία του προέδρου Harley ο οποίος γνωρίζει τον αλγόριθμο και τελειώνει με τον ίδιο ως παιδί να δολοφονεί καταλάθος τον πατέρα του(γυρνάει στο σπίτι με τη στολή έχοντας κάτι ξεχάσει και ο νεαρός Harley τρομάζει και τον πυροβολεί με το όπλο που βρισκόταν στο σπίτι), τη δεκαετία του 70, ο οποίος ήταν ένα από τα πρώτα σύμβολα ειρήνης. Ένας άνθρωπος που αποφάσισε να πάρει το νόμο στα χέρια του γιατί ήθελε να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Σύμβολο ειρήνης. Ένα σύμβολο που ακολουθεί το κόμικ, πέρα από τον τίτλο του, σε πολλές από τις σελίδες του, ακόμα και στο εξώφυλλο το οποίο είναι ένα μισό σύμβολο της ειρήνης στις φλόγες (και ένα ζουμ στο πρώτο καρέ της πρώτης σελίδας του τεύχους). Βρίσκεται ακόμα και στο όνομα του ήρωα που δολοφονεί τον πρόεδρο: Peacemaker. Το νούμερο 8 προέρχεται από το σύμβολο του απείρου αν το γυρίσει κανείς στο πλάι. Ένα σύμβολο που υποδεικνύει τη φύση του χρόνο στο κόμικ αλλά και τη δυνατότητά του να αναγιγνώσκεται για πάντα, μιας και το τέλος είναι η αρχή και η εξήγηση, πράγμα που οδηγεί σε μια ατέλειωτη επανάληψη για να βρει ο αναγνώστης όλες τις απαντήσεις, αλλά και στο γεγονός ότι εφόσον είναι ένα φυσικό αντικείμενο περιοδικού τύπου, μπορεί για πάντα να διαβάζεται από κάποιον αναγνώστη μέχρι να καταστραφεί η ύλη του και καταστεί άχρηστο. Το νούμερο οχτώ παραπέμπει, επίσης, στην μουσική οκτάβα (που χρησιμοποίησε ο Grant Morrison επειδή σύμφωνα με τη θεωρία του συγκεκριμένου πολυσύμπαντος, κάθε σύμπαν έχει συγκεκριμένη συχνότητα, όπως οι νότες της μουσικής, την οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να ταξιδέψεις εκεί. Πάνω σε αυτή τη λογική οι δημιουργοί προσπαθούν να εφαρμόσουν την έννοια του οχτώ. Η οποία εμφανίζεται κυρίαρχα στη δομή των σελίδων, δηλαδή τα καρέ. Κάθε σελίδα έχει ως βάση τα 8 καρέ σε δύο σειρές. Τέσσερα πάνω, τέσσερα κάτω. Γίνονται διάφορες συγχωνεύσεις ή διαχωρισμοί καρέ στις σελίδες του τεύχους, αλλά η βάση πάντα παραμένει η ίδια. Αυτή είναι η πιο προφανής εμφάνιση του νούμερου 8. Σε πάρα πολλές σελίδες υπάρχουν κρυμμένα 8 ή σύμβολα του απείρου, ή και αρκετά φανερά, ενισχύοντας την αίσθηση της τάξης και οργάνωσης που υπάρχει γενικά στη δομή του συγκεκριμένου κόμικ. Με πιο σημαντικά, φυσικά, το πρώτο και το τελευταίο καρέ που είναι ολόκληρη η σύνδεση των γεγονότων και συμβόλων. Η εξήγηση της ιστορίας. Δηλαδή η δολοφονία ενός αυθεντικού ήρωα (ίσως του μόνου αυθεντικού ήρωα) από τον γιο του, και η προσπάθεια του γιου να ξαναφέρει την ισορροπία. Να πληρώσει για το έγκλημά του. Ένας λιγότερο εμφανής τρόπος που εισάγεται το 8 είναι το χρώμα. Πατώντας πάνω στη θεωρία των spiral dynamics, μια ψυχολογική προσέγγιση πάνω στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται ο τρόπος που βλέπουν οι άνθρωποι τον κόσμο, ο Morrison χωρίζει το κόμικ και τον κόσμο του στα 8 χρώματα με τη σειρά που προτείνει η συγκεκριμένη θεωρία: μπεζ, μωβ, κόκκινο, μπλε, πορτοκαλί, πράσινο, κίτρινο, τιρκουάζ. Θεωρία που εξηγείται και από έναν από τους πρωταγωνιστές, αλλά εξηγείται μέσω ενός παραληρήματος του όπου η φιγούρα του καλύπτει τα μπαλόνια διαλόγων. Βέβαια, όλα αυτά τα στοιχεία από μόνα τους δεν έχουν μεγάλη αξία. Αυτό που κάνει τη χρήση τους ιδιαίτερη είναι ο συνδυασμός τους για να χτίσουν μια ξεχωριστή δομή αφήγησης ικανή μόνο στο μέσο των κόμικς. Κάτι που αναφέρεται και από τον μοναδικό υπερήρωα που κατέχει υπερδυνάμεις, ο οποίος μπορεί να αντιληφθεί το (θεωρητικά) τρισδιάστατο σύμπαν στο οποίο ζουν στο κόμικ, από μια ανώτερη διάσταση. Όπως ο αναγνώστης βλέπει το κόμικ. Όπου όλη η ιστορία είναι στη διάθεσή, του. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Όλα φαίνονται σε αυτόν, αρκεί να παίξει με τις σελίδες. Ο τρόπος που καταφέρνουν οι δημιουργοί να το κάνουν αυτό είναι με το να πουν την ιστορία με την αντίστροφη κατεύθυνση χρονικά (από το τέλος προς την αρχή) και να κάνουν τις ενδιάμεσες σελίδες απλά στοιχεία για το τι συνέβη. Τα κομμάτια που θα συμπληρώσουν τον κόσμο της ιστορίας. Οπότε κάθε σελίδα μπορεί να αποτελέσει την αρχή της αναζήτησης. Κάτι που υποδεικνύεται και με το συνεχή χωρισμό προσώπων σε δύο καρέ, πολλές φορές να κοιτάνε και σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Στις τρεις πρώτες σελίδες ειδικά, η δολοφονία του προέδρου εξελίσσεται ανάποδα, σαν την αρχή μιας αναζήτησης. Ή αν επιλέξει κάποιος αναγνώστης να διαβάσει την ιστορία από το τέλος, να δει τη δολοφονία να εξελίσσεται κανονικά στο χρόνο. Μιας και και σε μία ακόμα σελίδα οι δημιουργοί αναγκάζουν τον αναγνώστη να παραβεί τη συμβατική ανάγνωση των κόμικς (στον δυτικό πολιτισμό) για να μπορέσει να διαβάσει σωστά τη σελίδα. Ο Αλγόριθμος 8 είναι εφικτός μόνο και μόνο επειδή το The Multiversity: Pax Americana #1 έρχεται σε μορφή κόμικ. Ή μπορεί και το αντίθετο. Ότι επειδή είναι κόμικ ήταν εφικτό εξ αρχής να δημιουργηθεί ο Αλγόριθμος 8. Το μοτίβο που εξηγεί το σύμπαν των ηρώων. Γιατί όπως εξηγεί ο Scott McCloud στο βιβλίο από το οποίο ξεκίνησε η έρευνα, ο χρόνος στα κόμικς είναι απείρως πιο παράξενος από απλά στιγμές η μία δίπλα στην άλλη. «Τα λίγα εκατοστά που μας μεταφέρουν από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο σε μια διαδοχή, μπορεί να μας μεταφέρει εκατό εκατομμύρια χρόνια σε μια άλλη». «Αλλά αντίθετα με άλλα μέσα, στα κόμικς, το παρελθόν είναι παραπάνω από αναμνήσεις για το κοινό και το μέλλον παραπάνω από απλά πιθανότητες. Και το παρελθόν και το μέλλον είναι πραγματικά και ορατά γύρω μας.» Ή πιο γενικά, το απόφθεγμα από τον Delmore Schwartz που χρησιμοποιεί το τεύχος στο εξώφυλλό του «Time is the school in which we learn, time is the fire in which we burn.»

Από τον "Τζούνιορ δημοσιογράφο" #1, Οι δύο σομπρέρος (Smith & Wesson), των Pierre Tranchand και Francois Corteggiani.

@1SUPERMAN1 Αν κατάλαβα καλά εννοείς ότι δεν ανέβηκε στο πρώτο ποστ; Μην ανησυχείς! Δεν είναι απαραίτητο να πάει εκεί. Έχει καταγραφεί στη λίστα ότι το ανέβασες και βρίσκεται στο συγκεκριμένο δικό σου ποστ. Όταν με το καλό φτιάξουμε τις οριστικές παρουσιάσεις για κάθε έκδοση του Λουκυ Λουκ (πράγμα το οποίο το παλεύει η ΔΟ, αλλά υπάρχουν ακόμη τεχνικά θέματα, αλλά που θα πάει θα λυθούν!), τότε θα πάρει την τελική του θέση στην παρουσίαση. Οπότε συνεχίστε όλοι να ψάχνετε για εξώφυλλα! Άντε, λίγα μείνανε!

Στο τεύχος 23 του περιοδικού. (a propo, διάβασα τους κανόνες σκαναρίσματος αλλά στα 2000 ύψος το μέγεθος ξεπερνάει το 1 ΜΒ. Το παρόν είναι στα 1600 ύψος και λίγο μεγαλύτερο από 1 ΜΒ. Επειδή έχω να ξεκινήσω σκαναρίσματα ξανά, μικραίνω τις εικόνες μέχρι να πετύχω το 1 ΜΒ, άρα ίσως φτάσω και τα 1400 ύψος; )

Πάλι κέρδισα δημοπρασία; Είμαι πολύ τυχερός τελικά! Ευχαριστώ πολύ Χρήστο και μπράβο για την κίνηση Δημοσθένη αν θέλεις ντάνιασέ το με τα υπόλοιπα που ψώνισα ώστε να φύγουν μαζί

To τευχος βρ'ισκεται απο σήμερα το απόγευμα στη Λέσχη και περιμένει τον τυχερό (τικ ) να περάσει να το παραλάβει ο ίδιος ,ώστε να έχουμε επιτέλους τη χαρά να τον γνωρισουμε από κοντά όσοι δεν το έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα. Ευχαριστούμε για άλλη μια φορά το Χρήστο για την ωραία κίνηση υπερ Λέσχης και την ,με διαφορά, πιο χαβαλετζίδικη δημοπρασία το τελευταίο διάστημα !!

Τα έχω στα χέρια μου. Αλλά η φωτογραφική του κινητού είναι ολίγον τι για τα μπάζα, άσε που βαριέμαι να μπω στη διαδικασία να βγάλω μια ωραία φωτογραφία

H Φράγκου σίγουρα το έχει μεταφράσει από τα γαλλικά. Το ότι δεν μπήκαν στον υπότιτλο τα αποσιωπητικά, μάλλον, είναι απόφαση του εκδότη.

Αδελφε @laz33 οσο αφορα την εαωτερικη χρονολογηση καμια φορα γινεται μπερδεμα οντως. Οι συνεχιστες του Jacobs παντως (Για Van Hamme και Sente Μιλαω) ειχαν ο καθενας τη δικη του χρονολογηση και διαδοχη γογονοτων. Δηλ εγω που τα διαβασα οπως βγηκαν χρονολογικα παρατηρουσα μερικες μικρες ασυνεχειες. Ισως θα ηταν λιγο καλυτερα να διαβασω σερι πρωτα του Van Hamme και μετα του Sente. Μικρο το κακο παντως γενικα ειναι ανεξαρτητες ιστοριες (εκτος απο τις διπλες ενοειται). Στο κουιζ που εβαλες εγω ασχοληθηκα λιγο αλλα αφου δεν βρηκα κατι δεν εγραψα και κατι. Τωρα που εδωσες την απαντηση ομολογω οτι δεν γινοταν να το βρω λογω της περιφραστικης μεταφρασης (εγω διαβασα την αγγλικη) που αλλαζει λιγο το νοημα. Ξαναβαζω και τη δικη σου φωτο για αμεση συγκριση στο κειμενο. Αν και μετα τα λαθη που ειδα στα "30 αργυρια" τιποτα δεν μου κανει εντυπωση πλεον!

Είχε ανεβάσει θυμάμαι κάποιος(νομίζω ο Θρηνωδός) μια εικόνα με την "επίσημη" χρονολογική σειρά(και καλά) των ιστοριών. Δεν βρίσκω το ποστ. Ή που δεν είναι σ΄αυτό το θρεντ και λάθος θυμόμουν ή που σβήστηκε(όπως και τα σχόλιά μου στα οποία αμφισβητούσα την αξιοπιστία του) Τέλος πάντων. Ξανανεβάζω την εικόνα... ...και αναφέρω ένα ακόμα στοιχείο που αποδεικνύει ότι είναι εμφανώς λάθος. Αν θυμάστε το 1ο ήταν ότι απ΄τον 1ο στον 2ο τόμο της ιστορίας "Οι 3 Φόρμουλες του Καθηγητή Σάτο" μεσολαβεί ένα Σ/Κ και όχι 2 χρόνια που αναφέρεται στη χρονολόγηση. Ένα ακόμα είναι ότι στο τέλος της ιστορίας "S.O.S. Μετεωρίτες" ο Όλρικ φυλακίζεται. Στην επόμενη ιστορία με Όλρικ που έγραψε ο Jacobs, που είναι η "Υπόθεση Περιδέραιο"(στη "Διαβολική Παγίδα" δε συμμετέχει ο Συνταγματάρχης), βρίσκουμε τον Όλρικ να αποδράει την ώρα που πήγαινε να δικαστεί. Άρα απ΄τους Μετεωρίτες ως το Περιδέραιο ο Όλρικ ήταν στη φυλακή. Τότε πως εμφανίζεται στις 3 ιστορίες που σύμφωνα με τη χρονολόγηση μεσολαβούν σ΄αυτό το διάστημα; ("Συνωμοσία Βορόνοφ", "Οι Σαρκοφάγοι της 6ης Ηπείρου", "Το Τέμενος της Γκοντουάνα") Μην ξεχνάμε ο Jacobs έγραφε με χρονολογική σειρά τις ιστορίες του. Μπορεί να μην το έλεγε ευθαρσώς, ούτε ανέφερε ημερομηνίες, αλλά το αντιλαμβανόσουν έμμεσα από παραπομπές που έκανε, αλλά κι απ΄την ίδια την υπόθεση. Πχ στην "Κίτρινη Σφραγίδα" συναντάμε τον Όλρικ στο Σουδάν όπου περιπλανιόταν στα χαμένα και αναφερόταν σ΄έναν Σείχη(εννοώντας τον Αμπντέλ Ραζέκ). Προφανώς δηλαδή βρισκόμαστε στο καπάκι απ΄την περιπέτειά του στην γείτονα Αίγυπτο("Το Μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας"). Εκεί(στο Σουδάν) ήταν που τον βρήκε ο Σέπτιμους και τον έκανε "Γκουινέα Πιγκ" Έχω διαβάσει τις πιο πολλές ιστορίες από 3 φορές και πολύ προσεκτικά. Στις περισσότερες δεν αναφέρεται πουθενά το έτος στο οποίο βρισκόμαστε. Ξέρουμε μόνο ότι κάποιες ιστορίες είναι σερί(προκύπτει από στοιχεία). Πέρα απ΄αυτές του E.P.J. και φυσικά τα sequel/prequel, έχουμε το "Τέμενος" που ακολουθεί τις "Σαρκοφάγους" και την "Κατάρα των 30 Αργυρίων" που ακολουθεί την "Αλλόκοτη Επαφή"(γι΄αυτό στα Αργύρια βλέπουμε τον Όλρικ να αποδράει απ΄τις φυλακές στην Πενσυλβάνια της Αμερικής όπου είχε φυλακιστεί στην Επαφή). Σε κάποιες άλλες ιστορίες δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στο που βρισκόμαστε ή στο τι έχει προηγηθεί(πχ "Υπόθεση Φράνσις Μπλέικ", "Ο Όρκος των Πέντε Λόρδων"). Άρα η χρονολόγηση στην εικόνα που ανέβασα είναι παντελώς αυθαίρετη και πραγματικά απορώ που θεωρείται επίσημη. Anyway. Κατά βάση τα Μπλέικ και Μόρτιμερ είναι αυτόνομα, οπότε με όποια σειρά και να τα διαβάσεις δεν υπάρχει θέμα. Άντε να χάσεις ένα 2-3% της υπόθεσης. Και όχι σ΄όλες τις ιστορίες. Υπάρχουν και κάποιες 100% ανεξάρτητες Όσον αφορά την ερώτηση που έθεσα για το λάθος στην Πυραμίδα, ας το γράψω μιας και βλέπω κανείς δεν το βρήκε(ή δεν ενδιαφέρθηκε να το βρει) Η ιστορία στο 2ο τεύχος συνεχίζεται εκεί ακριβώς που τελειώνει αυτή στο 1ο. Ακριβώς την ίδια μέρα και φαίνεται απ΄τις παρακάτω εικόνες: Στην 1η(σελ.3) έχουμε τον Μουσταφά να λέει στον Σάρκυ ν΄αποφύγει την πρωτοβουλία που πήρε το πρωί. Εννοεί το να ρίξει το βράχο στον Μόρτιμερ(σελ.54 του 1ου τόμου). Στη 2η ο Μόρτιμερ αναφέρεται στην επίθεση που δέχθηκε ο Σείχης το πρωί, εννοώντας αυτή με το μαστίγιο στο μασταμπά απ΄τον Σάρκυ(σελ.52 του 1ου τόμου). Το λάθος επομένως είναι ότι στην περίληψη του 1ου μέρους(στην αρχή του 2ου τόμου) αναφέρει ότι μεσολάβησαν 8 μέρες απ΄τη στιγμή της είδησης του θανάτου του Μπλέικ, η οποία έγινε αμέσως μετά που ο Μόρτιμερ γύρισε απ΄το μασταμπά(σελ.55 του 1ου τόμου). Καμία μέρα δεν μεσολάβησε προφανώς. Και είναι εντελώς ξεκάθαρο. Παιδαριώδες λάθος για έναν λάτρη της λεπτομέρειας όπως ήταν ο Jacobs. Όχι ότι είναι χοντρό ή αλλάζει το νόημα της ιστορίας, αλλά σε μπερδεύει μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται τελικά. Και μιλάμε τώρα για νερντοκατάσταση. Τις 2 πρώτες φορές που διάβασα την ιστορία ούτε το αντιλήφθηκα btw σήμερα διάβασα 3η φορά τους Μετεωρίτες. Κάθε φορά που διαβάζω ένα άλμπουμ νιώθω την ίδια και ίσως μεγαλύτερη απόλαυση απ΄την 1η. Πραγματικά εξαιρετική σειρά. Σε ταξιδεύει σε απίστευτα μέρη και καταστάσεις και χάνεσαι στην περιπέτεια. Σκέφτομαι να κάνω ένα αφιέρωμα παρουσιάζοντας και αναλύοντας κάθε ιστορία χωριστά. Απ΄την άλλη πάλι σκέφτομαι ότι ελάχιστοι θα ενδιαφερθούν(κλασικά) και ίσως πάει χαμένος ο χρόνος μου. Τέλος πάντων, βλέπουμε

@mr-d Μπορείς να βλέπεις ταινίες για παιδάκια και να διασκεδάζεις χωρίς να είσαι και εσύ παιδάκι. Η ουσία αυτού που λέει ο Captain με βρίσκει σύμφωνο, ότι δηλαδή οι τελευταίες ταινίες έχουν γίνει πολύ dumb down, μετατρέποντας τους πρωταγωνιστές σε hip φιγούρες που μιλάνε για τα γκομενικά τους και το υποβιβάζοντας το χιούμορ σε "σκατολογικό" επίπεδο. Το γούστο του καθενός είναι υποκειμενικό και απόλυτα σεβαστό, αλλά πρέπει να παραδεχθούμε ότι τείνουν οι ταινίες της Marvel (με αποκορύφωμα μέχρι τώρα το Thor) να στοχεύουν στο εφηβικό κοινό, από άποψη επιπέδου ιστοριών, σεναρίων, χιούμορ και χρησιμοποιύμενης γλώσσας.

Λοιπον,σημερα βρεθηκα κεντρο,και πεταχτηκα μεχρι την Πρωτοπορια και το πηρα.Το διαβασα μονορουφι,μολις τωρα το τελειωσα,και οι εντυπωσεις μου ειναι αριστες.Μεγαλο μεγεθος,ωραιο χαρτι,το σχεδιο πολυ καλο κατα την γνωμη μου,οι χρωματισμοι ωραιοι,και τελος το σεναριο πολυ καλο.Μια πολυ καλη δουλεια και στο τελος ,μας δινει και

@franksa Οι προσφορές ισχύουν μέχρι να κλειδωθεί το θέμα. Πες μας μόνο αν είναι παραλαβή ή αποστολή...

Μία μέρα πριν από τις υποψηφιότητες των Οσκαρς, ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των Χρυσών Βατόμουρων για τις Χειρότερες Ταινίες της Χρονιάς. Το "Mother" έχει 3 υποψηφιότητες μεταξύ των οποίων της χειρότερης σκηνοθεσίας. Σάρωσαν σε υποψηφιότητες τα "Transformers", "Fifty Shades Darker", "The Mummy" και "Baywatch". Στις κατηγορίες των χειρότερων ερμηνειών δεν γλίτωσαν κάποιοι σοβαροί ηθοποιοί όπως οι Johnny Depp, Javier Bardem, Jennifer Lawrence, Russell Crowe, Anthony Hopkins και Susan Sarandon. Λυπάμαι μόνο για την κατρακύλα του Mark Wahlberg τα τελευταία χρόνια. Οι επιλογές του είναι χάλια. Παίζει όπου να 'ναι πλέον.

Aν δεν έληξε η προσφορά ενδιαφέρομαι για αυτά 9 (ΕΝΝΕΑ) 0,3 € 69, 74, 62, 63, 64, 66, 73, 75, 77, 78, 79, 80, 82, 83, 84, 85, 86, 87, 88, 89, 90, 91, 94, 95, 103, 104, 107, 108, 110, 111, 112, 113, 114, 115, 116, 117, 118,125, 135, 136, 149, 150, 334, 343, 351, 386, 397, 424, 427, 437 Αν έληξε τότε ας ελπίσουμε του χρόνου Λογικά σύνολο είναι 50, αλλιώς βάζουμε και άλλα μέχρι να είναι 50.

Εγώ το είχα ξεφυλλίσει... ιντερνετικώς, αλλά το πήρα έτσι κι αλλιώς γιατί οτιδήποτε έχει σχέση με τον πόλεμο του Βιετνάμ με ενδιαφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό, για έναν περίεργο λόγο. Επίσης, έχοντας μείνει πολύ ικανοποιημένος με το σχέδιό του στο "Τεξ: Ο μοναχικός καβαλάρης", είπα να τον τιμήσω αγοράζοντας κάποιες δουλειές του. Στην ίδια παραγγελία έβαλα και το Joe Kubert Presents, αλλά δεν το έχουν βρει ακόμα! Επίσης στο μέλλον θα πιάσω κάτι Jew Gangster, Tor κλπ...

τις λίστες τις πήρα από το thedailyowl.gr. Υποψηφιότητες για τα 90α όσκαρ, την εκδήλωση που οι εκατομμυριούχοι αλληλοσυγχαίρονται και προωθούνται πολιτικές ατζέντες. Τα Shape of water + three billboards έχουν αθροιστικά 20 υποψηφιότητες, στις κατηγορίες που παίζουν ο μόνος ανταγωνισμός είναι μεταξύ τους και τα αξίζουν χωρίς αμφιβολία. Ελπίζω να μην πάρει το get out όσκαρ καλύτερης ταινίας γιατί θα μιλήσουμε για ακόμα μια φορά για την ύψιστη γελοιότητα του political correctness (βλέπε precious κλπ). Προσωπικά πιστεύω ότι στους νικητές για καλύτερη ταινία θα παίξουν οι dunkirk, darkest hour, phantom thread (το λιγότερο που μπορούν να κάνουν για ίσως τον καλύτερο ηθοποιό που πέρασε από το χόλιγουντ), shape of water και three billboards. Για καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους θα είναι επίσης κοροϊδία αν πάει οπουδήποτε αλλού πέρα από το loving vincent. Καλύτερη Ταινία Call Me by Your Name Darkest Hour Dunkirk Get Out Phantom Thread Lady Bird The Post The Shape of Water Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Πρώτος Ανδρικός Ρόλος Timothée Chalamet, Call Me by Your Name Daniel Day-Lewis, Phantom Thread Denzel Washington, Roman J. Israel. Esq. Daniel Kaluuya, Get Out Gary Oldman, Darkest Hour Πρώτος Γυναικείος Ρόλος Sally Hawkins, The Shape of Water Frances McDormand, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Margot Robbie, I, Tonya Saoirse Ronan, Lady Bird Meryl Streep, The Post Δεύτερος Ανδρικός Ρόλος Willem Dafoe, The Florida Project Woody Harrelson, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Richard Jenkins, The Shape of Water Christopher Plummer, All the Money in the World Sam Rockwell, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Δεύτερος Γυναικείος Ρόλος Mary J. Blige, Mudbound Leslie Manville, Phantom Thread Allison Janney, I, Tonya Laurie Metcalf, Lady Bird Octavia Spencer, The Shape of Water Καλύτερη Σκηνοθεσία Guillermo del Toro, The Shape of Water Greta Gerwig, Lady Bird Paul Thomas Anderson, Phantom Thread Christopher Nolan, Dunkirk Jordan Peele, Get Out Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο Get Out Lady Bird The Big Sick The Shape of Water Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Καλύτερο Διασκευασμένο Σενάριο Call Me by Your Name The Disaster Artist Molly’s Game Mudbound Logan Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία A Fantastic Woman The Insult On Body and Soul Loveless The Square Καλύτερος Σχεδιασμός Παραγωγής Beauty and the Beast Blade Runner 2049 Darkest Hour Dunkirk The Shape of Water Φωτογραφία Blade Runner 2049 Darkest Hour Dunkirk Mudbound The Shape of Water Καλύτερα Κοστούμια Beauty and the Beast Darkest Hour Victoria & Abdul Phantom Thread The Shape of Water Καλύτερο Ντοκιμαντέρ City of Ghosts Faces Places Icarus Jane Last Men in Aleppo Καλύτερο Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους Edith + Eddie Heaven is a traffic jam on the 405 Heroin(e) Knife Skills Traffic Stop Καλύτερο Μοντάζ Baby Driver Dunkirk I, Tonya The Shape of Water Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Καλύτερο Makeup and Hairstyling Darkest Hour Victoria & Abdul Wonder Καλύτερη Μουσική Επένδυση Star Wars: The Last Jedi Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Dunkirk Phantom Thread The Shape of Water Καλύτερο Τραγούδι “Stand up for Something,” Marshall “Mystery of Love,” Call Me by Your Name “Remember Me,” Coco “This Is Me,” The Greatest Showman “Mighty River,” Mudbound Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων The Boss Baby The Breadwinner Coco Ferdinand Loving Vincent Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους (Animation) Dear Basketball Garden Party Lou Negative Space Revolting Rhymes Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους DeKalb Elementary The Eleven O’Clock My Nephew Emmett The Silent Child Watu Wote/ All of us Καλύτερο Ηχητικό Μοντάζ Baby Driver Blade Runner 2049 Dunkirk The Shape of Water Star Wars: The Last Jedi Καλύτερη Ηχητική Μίξη Baby Driver Dunkirk Blade Runner 2049 The Shape of Water Star Wars: The Last Jedi Καλύτερα Οπτικά Εφέ Blade Runner 2049 Guardians Of The Galaxy Vol. 2 Kong: Skull Island Star Wars: The Last Jedi War for the Planet of the Apes

δεν είναι άσχημο, απλά θα έλεγα ότι δεν ήταν και τοσο του γουστου μου χαχα διαφορετικό σίγουρα και συμφωνώ απόλυτα ότι οι πρωταγωνιστές στο συγκεκριμένο ήταν οι Ερινύες και η ικέτιδα (όπως έγραψε ο saveapenguin) anyway θα το πρότεινα (κι ας μην με ενθουσίασε εμένα)

Εκεί υπάρχουν εκκρεμότητες και τεχνικές δυσκολίες και για αυτό το λόγο οι παρουσιάσεις κια τα εξώφυλλ προς το παρόν είναι στον πάγο. Σϋντομα θα λυθεί όμως τοπ πρόβλημα. Έχεις δίκιο, είναι λάθος ο τίτλος στη λίστα. Δεν ξέρω με ποιο μαγικό τρόπο, ενώ ο Δημοσθένης μου το έγραψε σωστά το αντέγραψα λάθος. Το διορθώνω αμέσως.

Α εκεί ήταν τελικά; Η αλήθεια είναι απ΄όταν έγινε το νέο format οι αναζητήσεις με δυσκολεύουν περισσότερο από παλιά Σόρρυ Θρηνωδέ, δεν ήσουν εσύ τελικά που ανέβασες την εικόνα αλλά ο @guskoin Δεν πειράζει βέβαια να βρίσκεται κι εδώ αυτή η συζήτηση. Ίσα ίσα πιστεύω ταιριάζει καλύτερα σ΄αυτό το θέμα

Κάποιος άλλος θα ήταν μιας και δεν έχω ασχοληθεί με ΜΜ γενικά. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες πάντως, αν και όποτε κάτσω να διαβάσω τα όσα άλμπουμ έχω θα τις τσεκάρω ξανά.

Χρειαζόταν απλά να ψάξεις στα δικά σου ποστ στο προφίλ σου και βουαλά! Σε θέμα που έχεις ανοίξει εσύ μάλιστα. Διαβάζεις από εκεί και έπειτα και θα το δεις και την αρχική αμφισβήτηση.

Το τεύχος ανοίγει με μία μεγάλη ιστορία του Μπλεκ,με τίτλο "Η χαμένη κοιλάδα". Ο ξανθός γίγας,μαζί με την παρέα του βρίσκονται σε μία εμποροπανήγυρη,όπου θα γνωριστούν με τους βασικούς κακούς της υπόθεσης,καθώς επίσης θα κάνουν και νέους φίλους,δίποδους αλλά και τετράποδους. Καθώς εξελίσσεται ο μύθος,θα βρουν στον δρόμο τους και θα απελευθερώσουν έναν μυστηριώδη ερυθρόδερμο,που είχε πέσει θύμα βασανισμού από λευκούς. Κι ενώ τον ακολουθούν για να εντοπίσουν τον καταυλισμό του,βρίσκονται μπροστά σε μία μεγάλη έκπληξη. Μπροστά στα μάτια τους,εμφανίζεται μία ξεχασμένη πόλη των Αζτέκων. Στην αρχή γίνονται δεκτοί με σκεπτικισμό από τους ιθαγενείς,για να γίνουν στην συνέχεια φίλοι αλλά και σύμμαχοι μπροστά σε έναν εξωτερικό εχθρό. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι την μεγάλη σας αποστροφή για το σενάριο. Σίγουρα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και η εισαγωγή των Αζτέκων χαρακτηρίζεται από καλπάζουσα φαντασία,αλλά το διάβασα με ενδιαφέρον και το βρήκα τουλάχιστον μέτριο. Αυτό που με ξένισε περισσότερο είναι το σχέδιο. Σχεδόν εντελώς διαφορετικό από τα κλασικά. Από κάποια στιγμή και μετά συνηθίζεται,αλλά εννοείται ότι δεν έχει καμία σχέση με τα σχέδια που απολαμβάναμε. Γενικά δεν με πείραξε ιδιαίτερα η φιλοξενία της συγκεκριμένης ιστορίας από το περιοδικό. Απλά καλό είναι τις επόμενες φορές να αποφεύγονται. Για το "Κόκκινο λουλούδι" δεν μπορούμε να εκφέρουμε μία ασφαλή γνώμη,μιας και δεν μας έδωσε πολλά στο πρώτο της μέρος. Γι'ακόμα μία φορά ο Μπλεκ και η παρέα του βαδίζουν αμέριμνοι στο δάσος,όταν ακούν μερικές παράξενες φωνές. Ένας κυνηγός,βρίσκεται στην θέση του θηράματος. Τον καταδιώκουν μερικοί αιμοβόροι Ινδιάνοι (καμία σχέση με εμένα ) και οι πρωταγωνιστές μας καταφέρνουν να τον σώσουν από βέβαιο θάνατο. Εκείνος τους περιγράφει τους λόγους που τον πήραν στο κυνήγι. Έμαθε ότι η συγκεκριμένη φυλή των Ινδιάνων,θα αγοράσει όπλα και πυρομαχικά και θα στραφεί εναντίον των κυνηγών. Το τι θα γίνει,θα το μάθουμε στο επόμενο τεύχος. Από αυτά που έχουμε δει μέχρι στιγμής,η υπόθεση μοιάζει πολυφορεμένη. Θα κρίνουμε,όμως,καλύτερα όταν διαβάσουμε την συνέχεια. Σχεδιαστικά ήταν πιο αξιόλογη από την προηγούμενη. Ο κυνηγός,φατσικά,δεν θα μπορούσε να ήταν και πατέρας του Ρόντυ,η ο Ρόντυ μεγάλος? Στον "Μικρό πίθηκο",ο Ταρζάν επιστρέφει από κυνήγι και με χαρά βλέπει ότι η αγέλη των πιθήκων (που αυτός είναι αρχηγός) έχει αποκτήσει κι ένα νεότερο μέλος. Ένα νεογέννητο πιθηκάκι. Δυστυχώς όμως οι γονείς του είναι πολύ επιφυλακτικοί και δεν του επιτρέπουν να το πλησιάσει. Το κάνουν σε τέτοιο βαθμό που αρχίζει μία μάχη ανάμεσα στον μεγάλο πίθηκο και τον πρωταγωνιστή μας. Τότε,δύο μεγάλοι πάνθηρες αρπάζουν την ευκαιρία κι επιτίθενται στο πιθηκάκι. Κι όπως καταλαβαίνετε ο Ταρζάν αναλαμβάνει δράση. Το σενάριο το βρήκα απλοϊκό και λίγο περίεργο. Γενικά νομίζω ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι πλέον παρωχημένος. Το να βλέπω έναν άντρα να χτυπάει ζώα,ακόμα κι αν αυτά είναι άγρια,και μάλιστα εν έτει 2018,είναι κάτι που δεν μπορώ να το απολαύσω. Το φινάλε πάντως φανερώνει ομόνοια και σύμπνοια ανάμεσα στα μέλη της αγέλης και μας αποζημιώνει. Το σχέδιο είναι ιδιαίτερο αλλά περιγραφικό. Ακολουθεί η "Βίλα των εραστών",με τον Ντύλαν Ντογκ να βρίσκεται στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο ήρωάς μας καλείται να πάει σε μία πολυτελή βίλα γιατί ο ιδιοκτήτης της ισχυρίζεται ότι η γυναίκα του είναι δαιμονισμένη και σκοπεύει να τον δολοφονήσει. Από την ώρα που πάτησε το πόδι του εκεί,καταγοητεύτηκε από την οικοδέσποινα,η οποία με την σειρά της δεν κρύβει την συμπάθειά της για τον γοητευτικό ντετέκτιβ. Ο ήρωας κάνει μερικές τρομερές ανακαλύψεις που ανάγονται στο παρελθόν και αντικρίζει ένα ακόμα χειρότερο παρόν. Πολύ καλή υπόθεση,που εκτός από το κλασικό μεταφυσικό έχει και στοιχεία νουάρ. Εκτίμησα την σκηνοθεσία,με τις ατμοσφαιρικές περιγραφές και τις αναφορές στο πρώτο πρόσωπο. Το φινάλε,λυτρωτικό κι εντελώς πρωτότυπο,αλλά δεν ξέρω εάν ταίριαζε. Κι εδώ το σχέδιο φεύγει από τα συνηθισμένα. Μου άρεσε. Ο Spider man των φτωχών που ακούει στο όνομα "Το παιδί πάνθηρας" αποφασίζει να βγάλει ένα γερό χαρτζιλίκι. Έτσι,σαν Μπίλυ Φάρμερ,ανακοινώνει ότι θα βρει και θα τραβήξει μία αποκλειστική φωτογραφία του μυστικού alter ego του και θα την δώσει στην εφημερίδα του σχολείου του,αλλά και στην τοπική εφημερίδα στην οποία εργάζεται. Στήνει λοιπόν ένα καλοστημένο σχέδιο,το οποίο όμως δεν πάει τόσο καλά,με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να αποκαλύψει,άθελά του,την μυστική του ταυτότητα. Το σενάριο δεν έχει το σασπένς που περίμενα,αν και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Οι πολλές ομοιότητες με το αγαπημένο παιδί της Marvel δεν το αφήνει να αποκτήσει δική του προσωπικότητα. Το σχέδιο είναι πολύ καλό και λεπτομερές,αλλά ασφυκτιά στα μικρά καρέ. Η ιστορία "Το σπαθί στον βράχο" ολοκληρώνεται με ένα σύντομο φινάλε. Ο Μάρτιν Μίστερι βρίσκεται να ξιφομαχεί με τον απατεώνα συλλέκτη κόμικς και η πλάστιγγα κλείνει προς τον πρωταγωνιστή μας,όταν κάνει την εμφάνισή του ένας φουσκωτός χαρακτήρας,που θα εκπλήξει ακόμα και τον πιο ψαγμένο αναγνώστη. Το σενάριο τερματίζεται πολύ "κουφά" και με ξενέρωσε,όπως σχεδόν κάθε ιστορία του Μίστερι. Μου αρέσουν οι αναφορές σε κόμικς μέσα σε...κόμικς,αλλά το κάθε τι έχει ένα όριο. Γενικά δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να προσφέρει. Σχεδιαστικά είναι το ίδιο απογοητευτική. Αυτόν τον μήνα,το άρθρο του Λευτέρη Ταρλαντέζου φιλοξενεί την άφιξη του Μπλε Κομήτη στα κομιξικά δρώμενα της Ελλάδας,αλλά και την επιστροφή του Ταρζάν.

Πριν λίγες μέρες διάβασα το νέο βιβλίο της Λένας Διβάνη "Τι έμαθα περπατώντας στον κόσμο" στο οποίο η συγγραφέας (και... συνάδελφος ορειβάτισσα) γράφει για τις ταξιδιωτικές εμπειρίες της από διάφορα μέρη του κόσμου. Ευχάριστο ανάγνωσμα, δίνει και μια άλλη όχι τόσο τουριστική οπτική αφού τα συγκεκριμένα ταξίδια για τα οποία γράφει έγιναν στα πλαίσια ορειβατικών αποστολών. Πιο πριν διάβασα το (αρκετά επίκαιρο λόγω της συμπλήρωσης των 100 χρόνων) "Οκτώβρης" του China Mieville - ιστορικό βιβλίο με θέμα την επανάσταση του 1917. Το ωραίο είναι ότι ο συγγραφέας δεν είναι κάποιος εξειδικευμένος ιστορικός, αλλά ο τομέας του είναι η επιστημονική φαντασία - πολυβραβευμένος μάλιστα και με υποψηφιότητες Hugo και Nebula! Ετσι λοιπόν η αφήγησή του είναι πολύ μυθιστορηματική και γλαφυρή και ξεφεύγει από την τυπική εξιστόριση μιας πιο ακαδημαϊκής μελέτης. Πολύ καλό! Και για να πιάσω και κανένα βιβλίο μυθοπλασίας (γενικά η ιστορία είναι το αγαπημένο μου θέμα όσον αφορά τα βιβλία) αρχίζω τώρα τον "Ανθρωπο στο ψηλό κάστρο" του μεγάλου Φίλιπ Ντικ. Μου πήραν αρκετά βιβλία φέτος στις γιορτές και πρέπει να βάλω πρόγραμμα

Το εξώφυλλο ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ τεύχος 7 ΔΡΧ 10 (Β΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1971) της προηγούμενης ανάρτησής μου δεν έχει ανεβεί ακόμα στα εξώφυλλα

Σημερα ηρθε ενα πακετο με batman variant covers new 52

Ο εκδότης μας είπε ότι Τρίτη-Τετάρτη θα μας το στείλει. Τιμή θα ξέρουμε όταν μας το στείλει.

+1 στην πρόταση του Γιάννη. Εχω μερικά που σε περίπτωση που κανονίσουμε μπορω να φέρω (incl Ticket to Ride Ευρώπη με το expansion του).

το συγκεκριμένο κόμικ απευθύνεται σε 2 κατηγορίες - τους πολύ νέους που ανακαλύπτουν τα κόμικ/superheroes/marvel και χαίρονται με αυτά - τους φανατικούς μαρβελακηδες που διαβάζουν τα πάντα καλά και κακά και θέλουν το event της εταιρίας στη συλλογή τους οι υπόλοιποι αφήστε το, κλασικό superhero/marvel χωρίς νόημα και ουσία.. βέβαια αυτό δεν το κάνει κακό, είναι κάλο σε αυτό που κάνει

Για να είμαστε και στο κλίμα του φόρουμ διάβασα πρόσφατα το Reading Comics του Douglas Wolk. Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει βιβλίο με κριτική μελέτη για τα κόμικς και το καταβρόχθισα. Ο Wolk είναι κριτικός κόμικς οπότε μην περιμένετε ακαδημαϊκή ανάλυση. Ξεκινά με μια σύντομη περιγραφή του μέσου και της ιστορίας του και μετά αναλύει διάφορα έργα που θεωρεί ότι έχουν κάτι να δείξουν για το μέσο πάνω σε αυτά που έχει να πει ο ίδιος. Νομίζω όποιος ασχολείται με πιο 'καλλιτεχνικά' κόμικς (γιατί δίνει αρκετή έμφαση σε αυτά) ή θέλει να δει μια περιγραφή μιας άλλης πλευρας των κόμικς σίγουρα του το προτείνω. Σχεδόν τίποτα δεν είχα διαβάσει από αυτά που αναλύει, αλλά μου έδωσε μια αίσθηση για τα κόμικς που αγνοούσα.

Εννοούσα στα περιεχόμενα που είναι αλφαβητικά όλα τα εξώφυλλα των κόμικς. Θα ήθελα να κάνω άλλη μία παρατήρηση, στο τεύχος 5 της Β περιόδου αναφέρεται ο τίτλος "ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΓΚΑΝ ΓΚΟΛΦ" ενώ εγώ το έχω με τίτλο "ΦΑΣΑΡΙΕΣ ΣΤΟ ΓΚΑΝ ΓΚΟΛΦ"

Αν δεν κάνω λάθος έχει ανακοινωθεί η συνέχεια του Κύματος Σέπτιμους οπότε όποιες απορίες έχετε, μάλλον θα λυθούν εκεί! Για την ακρίβεια τα συμβόλαια υπογράφηκαν στις 14/01/2018 και ο κύριος που θα μας δώσει την συνέχεια είναι ο Etienne Schreder με την βοήθεια του Christian Cailleaux σε σενάριο Jean Dufaux

Όλα όσα έγιναν στο έκτο άλμπουμ της σειράς κόμικ του αγαπημένου ποδοσφαιρικού ήρωα, που κυκλοφορεί κάθε Κυριακή με το ΕΘΝΟΣ. Oι περιπέτειες του Ερίκ Καστέλ συνεχίζονται με το "ΕΘΝΟΣ της Κυριακής" το οποίο δίνει την ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να συγκεντρώσει για πρώτη φορά και τα 16 τεύχη της συλλογής του θρυλικού κόμικ, καθώς κάποια εξ’ αυτών δεν κυκλοφόρησαν ποτέ στην Ελλάδα! Στο προηγούμενο τεύχος γνωρίσαμε για πρώτη φορά τους γονείς του Ερίκ Καστέλ, ενώ τρομάξαμε μαζί με τον αγαπημένο μας ήρωα στην ιδέα ότι θα μπορούσαν να βρίσκονται εκείνοι στο αεροπλάνο, το οποίο κατέλαβαν αεροπειρατές. Για καλή τους τύχη όμως, είχαν φτάσει με άλλο αεροπλάνο στο Παρίσι και είδαν από κοντά το γιο τους μετά από χρόνια. Βέβαια, το κακό είναι πως η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από τη Ναντ από το ευρωπαϊκό κύπελλο και έτσι δεν είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά τον Ερίκ να σηκώνει το τρόπαιο. Το "νούμερο 7" της Μπαρτσελόνα είναι σκασμένο, αφού θα κάτσει να δει (όπως όλοι) τον τελικό του κυπέλλου από την τηλεόραση. Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκινάει η ιστορία του έκτου τεύχους που μας απασχόλησε αυτή την εβδομάδα. Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΕΡΙΚ Εκτός από τον τελικό του κυπέλλου υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμη πιο σημαντικό στο μυαλό του Καστέλ. Έχει υποσχεθεί να κάνει μια έκπληξη στους Παμπλίτος του, οι οποίοι κάθονται σε "αναμμένα κάρβουνα" από την ώρα που το έμαθαν. Τα αποκαλυπτήρια θα γίνουν μετά το πρώτο -κάτι σαν επίσημο- παιχνίδι του Παμπλίτο με το εφηβικό της Μπαρτσελόνα. Όπως ο καθένας από εμάς όμως, ο μικρός νιώθει τα πόδια του να τρέμουν φορώντας σε αγώνα την φανέλα της Μπάρτσα. Δεν είναι και λίγο. Καταφέρνει ωστόσο να πετύχει το μοναδικό γκολ του αγώνα και να γεμίσει με ενθουσιασμό και υπερηφάνεια τους φίλους του που κάθονταν στις εξέδρες για να τον δουν. Και φτάνουμε στην έκπληξη του Καστέλ. Αλήθεια, πόσοι από εμάς περίμεναν ποτέ να ακούσουν έναν ποδοσφαιριστή να παθιάζεται τόσο για την ιστορία και τα βιβλία; Ο Ερίκ κάτι έχει πάθει τον τελευταίο καιρό, μετά και την πρόταση της Γαλλίδας δημοσιογράφου να ετοιμάσουν μαζί ένα βιβλίο για το ποδόσφαιρο και ψάχνεται όλο και πιο πολύ. Έβαλε μάλιστα την μητέρα του (η οποία είναι αρχαιολόγος) να του στείλει πληροφορίες για την ιστορία του ποδοσφαίρου, την οποία δείχνει στους Παμπλίτος. Βέβαια, η έκπληξη δεν ήταν μόνο αυτή, αλλά κι ένα φιλμ του ίδιου, από όταν ήταν στην ηλικία τους και έπαιζε ποδόσφαιρο. Οι Παμπλίτος ξετρελάθηκαν! Η ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ Ωραίες οι στιγμές εκτός αγωνιστικού χώρου, αλλά η Μπαρτσελόνα "παίζει" όλη τη χρονιά και την πρόκρισή της στο επόμενο ευρωπαϊκό κύπελλο, στον αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στη Λας Πάλμας. Χρειάζονται οπωσδήποτε νίκη με πολλά γκολ για να "κλειδώσουν" την πρόκριση στην Ευρώπη, η οποία θα σημαίνει παράλληλα πως και το εφηβικό τμήμα της Μπάρτσα (αυτό στο οποίο ανήκει και ο Παμπλίτο) θα συμμετάσχει στο ευρωπαϊκό κύπελλο νέων. Επομένως πλέον ο Καστέλ παίζει για δύο λόγους. Το κίνητρό του είναι αυξημένο κι αυτό αντικατοπτρίζεται στο χορτάρι. Αν δεν έπαιζε και για τον Παμπλίτο, πιστεύετε θα έκανε τέτοια εμφάνιση; Μάλλον ο μικρός σημαίνει πολλά περισσότερα για τον Καστέλ, ο οποίος μπαίνει σαν "ταύρος" στο γήπεδο και πετυχαίνει τέσσερα γκολ, δίνοντας τη νίκη με 6-1 στη Μπαρτσελόνα. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό το αποτέλεσμα τους στέλνει... Ευρώπη. ΤΑΞΙΔΙ ΕΥΡΕΣΗΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ Αμέσως μετά το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεών του με την ομάδα, ο Καστέλ παίρνει το πρώτο αεροπλάνο και πετάει για Παρίσι, προκειμένου να ξανασυναντηθεί με τους γονείς του. Ο σκοπός του ταξιδιού του είναι διπλός. Αρχικά να τους δει και να παρευρεθεί στα εγκαίνια της έκθεσης που έχουν στήσει, αλλά και να βρει κι άλλες πληροφορίες σχετικά με την ιστορία του ποδοσφαίρου, την οποία θέλει να επιμεληθεί ο ίδιος στο βιβλίο της Γαλλίδας δημοσιογράφου. Αυτή που θα τον βοηθήσει περισσότερο όμως είναι η Πακίτα, την οποία συναντά τυχαία μετά την επιστροφή του στη Βαρκελώνη. Μετά τα -κλασσικά- γυναικεία παράπονα που του κάνει για το γεγονός πως την έχει ξεχάσει, στη συνέχεια του δίνει οδηγίες για το σπίτι του Αντόνιο Μουνιός, έναν από τους πιο παλιούς υπαλλήλους της Μπαρτσελόνα, ο οποίος έχει συνταξιοδοτηθεί από το 1974 και διαθέτει ίσως τη μεγαλύτερη συλλογή από βιβλία και εφημερίδες. Ότι ακριβώς δηλαδή έψαχνε ο Καστέλ. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΑΛΛΑ... Ο Ερίκ αποφασίζει να επισκεφτεί τον συνταξιούχο πρώην υπάλληλο της Μπαρτσελόνα στο απομονωμένο σπίτι του έξω από τη Βαρκελώνη και παίρνει μαζί του τον Παμπλίτο. Οι δυο τους λοιπόν ξεκινούν, και μετά από μια μικρή περιπέτεια φτάνουν στο σπίτι του κατά τα άλλα φιλόξενου Αντόνιο. Ο συμπαθέστατος Ισπανός βοηθάει αμέσως τους δύο ήρωες να βρουν αυτό που ψάχνουν, όμως η αναποδιά δεν αργεί να τους βρει. Ο Παμπλίτο σκοντάφτει, πέφτει πάνω στη σκάλα του Καστέλ και ο Ερίκ σωριάζεται στο πάτωμα κρατώντας τον αστράγαλό του. Αποφασίζουν να φύγουν, προκειμένου να επισκεφτούν τον κοντινότερο γιατρό, όμως λίγο αφότου ξεκίνησαν με το αυτοκίνητο, ο Γάλλος καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να οδηγήσει. Και τότε είναι που ο Παμπλίτο μπαίνει στη θέση του οδηγού. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς σκέφτηκε ο Καστέλ και τον άφησε να πάρει το τιμόνι, πάντως μέχρι να φτάσουν στο ιατρείο λίγο έλειψε να λιποθυμήσει. Όχι από τον πόνο, αλλά από τον τρόμο του στην οδήγηση του μικρού. Ευτυχώς κατάφεραν και έφτασαν στον γιατρό, του οποίου η διάγνωση ήταν πως ο Καστέλ δεν έχει κάτι σοβαρό, αλλά τρόμαξε περισσότερο απ' ότι χρειαζόταν. Δεν θα τον επηρεάσει λοιπόν στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι της Μπαρτσελόνα κόντρα στη Μονακό. Εκεί δε θα ταξιδέψει μόνο η αντρική ομάδα των "μπλαουγκράνα", αλλά και οι μικροί, μαζί με τον Παμπλίτο. Οι δυο τους όμως, δεν πρέπει ποτέ να πουν σε κανέναν αυτό που έγινε στις τελευταίες σελίδες του κόμικ. Βέβαια, του Ερίκ του ξεφεύγει μια λεπτομέρεια που βάζει σε ανησυχία τη μητέρα του Παμπλίτο για το μυστικό τους. Αμάν βρε Ερίκ... Μην χάσετε το έβδομο τεύχος του Ερίκ Καστέλ, με τίτλο "Η νύχτα του Τιμπιντάμπο", στο Έθνος της Κυριακής που κυκλοφορεί την Κυριακή 28 Ιανουαρίου. Και το σχετικό link...

Ο Tom King και ο Mitch Gerards μιλούν για το Mister Miracle και τις ψυχικές διαταραχές. Ο King είναι τόσο αξιαγάπητα αμήχανος. 35:38 "Comics do two things, right? They distract you and they relate to you." 38:19 "My goal, just to screw with this guy, is to make the book completely readable without reading any of the words."

Chris Schweizer variant.

Ωπ! Μαζί είμαστε; Εγώ είμαι ο καμεραμάν που κάνει κοντινά στα τατουάζ σου! ..αυτός με τη μοικάνα βαμμένη μπορδοροδοκόκκινο!!

Χρήστο, εγώ είμαι στο Survivor (αυτός με τα τατουάζ)... Όταν γυρίσω, θα περάσω να τακτοποιήσω την εκκρεμότητά μου... BTW, συγχαρητήρια στον tik, για το τεύχος!

Ο Μυστικός Πράκτωρ Ντόναλντ Ντακ κάνει και πάλι την εμφάνισή του στις σελίδες του αγαπημένου μας περιοδικού,με την ιστορία "Το στοιχείο 109". Αυτή την φορά ο δρόμος του τον φέρνει στην μακρινή Μόσχα,με αποστολή να λάβει μία βαλίτσα που περιέχει ένα ραδιενεργό κι επικίνδυνα ασταθές ραδιοϊσότοπο,το οποίο εάν πέσει στα χέρια του εχθρού μπορεί να δημιουργήσει μία ατομική βόμβα που θα έκανε την βόμβα υδρογόνου να μοιάζει με στρακα - στρούκα. Ενώ θεωρητικά φαίνεται σαν μία εύκολη αποστολή,τα πράγματα περιπλέκονται όταν στην Μόσχα βρίσκεται και η Κατρίνα,η οποία έχει πάει εκεί για τους δικούς της λόγους. Να σώσει τον πατέρα της,που έχει πέσει στα χέρια του εχθρού,στην προσπάθειά του να κλέψει για λογαριασμό του το πολυπόθητο στοιχείο. Έτσι οι δύο πράκτορες συνεργάζονται,ο καθένας για τον σκοπό του,που όμως μοιάζει να είναι κοινός. Πάντα μου αρέσει να διαβάζω ιστορίες με τον Πράκτορα Ντακ,αλλά η συγκεκριμένη δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε τόσο. Εννοείται βέβαια ότι δεν ήταν άσχημη. Το σενάριο μάς εισάγει κατευθείαν στο ζουμί της υπόθεσης και δεν περιέχει τις συγγραφικές "σάλτσες" που θα το έκαναν περισσότερο νόστιμο. Η ροή είναι αρκετά βιαστική,ενώ και η δράση δεν ήταν σε ικανοποιητικές δόσεις. Σχεδιαστικά ήταν πολύ καλή,ενώ υπήρχαν μερικά καρέ που τα βρήκα πανέμορφα. Στον "Πρωτόγονο ξάδελφο" ο Μίκυ κάνει μία γκάφα και πασχίζει να την διορθώσει. Μετά από ένα ταξίδι στον χρόνο που είχε με την περίφημη χρονομηχανή του καθηγητή Μάρλιν,κατά λάθος φέρνει μαζί του κι έναν άνθρωπο των σπηλαίων,ο οποίος μόλις βλέπει το εργαστήριο αρχίζει να το κάνει γυαλιά-καρφιά με το ρόπαλό του. Η μπάλα παίρνει και την χρονομηχανή,που της κάνει ελαφριές ζημιές. Μέχρι να επισκευαστούν,θα πρέπει να τον κρατήσει για λίγες ώρες στο σπίτι του. Δυστυχώς όμως κάνει την εμφάνισή της η Μίννι με την θεία της,την Νόρα. Αναγκάζεται λοιπόν να της πει ότι είναι ένας ξάδελφός του που ήρθε από το εξωτερικό. Οι καταστάσεις στραβώνουν όταν αναγκάζεται να τις ακολουθήσει σε μία δεξίωση που διοργανώνει μία πλούσια φίλη της θείας Νόρας,και πρέπει να φέρει μαζί και τον εκκεντρικό ξάδελφο. Στην έπαυλη γίνονται πολλά ευτράπελα που ο κάθε αναγνώστης θα περίμενε,αλλά η υπόθεση δίνει μία όμορφη πινελιά στο φινάλε. Την αρχή του σεναρίου την είδα με καλό μάτι,αλλά από την στιγμή της δεξίωσης και μετά μου φάνηκε υποτονική,απλή κι επαναλαμβανόμενη. Η άσχημες αναμνήσεις από την Ούνα ξεπήδησαν από το μυαλό μου. Το αναπάντεχο φινάλε όμως το βρήκα πανέξυπνο και κλείνει εξαιρετικά την πλοκή. Γενικά ήταν μία ιστορία που θα την εκτιμούσα περισσότερο εάν την διάβαζα στο Super Μίκυ. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Κι ερχόμαστε στα "Πετράδια του φεγγαριού",την οποία θεωρώ ότι είναι η καλύτερη ιστορία του τεύχους. Η πανούργα Μάτζικα αναπολεί το παρελθόν της,τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι και θυμάται τον θείο της που της είχε χαρίσει ένα πετράδι που φορτίζεται με τις ακτίνες του φεγγαριού κι έχει μαγικές ιδιότητες. Με την βοήθειά του,μπορεί ένα μάγος να μεταφέρει όποιον επιθυμεί σε ένα άλλο μέρος,όμως μόνο για μία φορά. Έτσι λοιπόν αποφασίζει να το χρησιμοποιήσει κατά του θείου Σκρουτζ. Μπαίνει λοιπόν στο θησαυροφυλάκιο και είναι έτοιμη να εκτελέσει την αποστολή της. Δυστυχώς όμως μαζί με τον Σκρουτζ μεταφέρεται κι εκείνη,σε ένα τροπικό νησί. Έτσι,έχοντας υπόψη ότι τα πετράδια μεταφέρονται μόνο σε σημεία που υπάρχουν κι άλλα,ξεκινούν μία περιπέτεια εύρεσης ενός καινούργιου πετραδιού με σκοπό να επιστρέψουν στην Λιμνούπολη. Σε αυτή την πορεία γνωρίζονται καλύτερα και μιλούν με ειλικρίνεια. Το φινάλε κρύβει ευαισθησίες κι αφήνει ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη. Εξαιρετική υπόθεση,που πάει τον μύθο ένα βήμα παραπέρα. Ο δημιουργός δεν παραθέτει απλά άλλη μία μάχη ανάμεσα στους δύο αντιπάλους,αλλά φροντίζει να τους φέρει πιο κοντά και παράλληλα να μας δώσει αρκετές πληροφορίες για το παρελθόν της Μάτζικα. Και με τις πληροφορίες αυτές καταφέρνει να μας κάνει να δούμε την Ιταλίδα μάγισσα με άλλο μάτι. Το φινάλε ήταν ο ορισμός της πρωτοτυπίας. Το ίδιο όμορφο ήταν και το σχέδιο. Λένε ότι αν υπάρχει ένας σκύλος σε μία παράσταση σίγουρα θα την κλέψει. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην ιστορία "Τετράποδο μανεκέν",στην οποία πρωταγωνιστούν οι Μουργόλυκοι,αλλά κι ο κλεφτάκος σκύλος τους,ο Μούργος. Μία συνηθισμένη ημέρα ο,κατά τα άλλα,συμπαθής σκύλος έκανε την καθιερωμένη του περατζάδα από τον χασάπη της γειτονιάς για να εξασφαλίσει το μεσημεριανό του,όταν την ώρα του κυνηγητού τον εντοπίζει ένας μεγάλος μετρ της υψηλής ραπτικής,που θαμπώνεται και τον θέλει πάση θυσία να παρελάσει στο ντε φιλέ του. Βγάζει λοιπόν ανακοίνωση στις εφημερίδες και τον αναζητά μαζί με τους ιδιοκτήτες του. Οι Μουργόλυκοι λοιπόν αποφασίζουν να αδράξουν την ευκαιρία και να μπουν στα μεγάλα σαλόνια για να κάνουν μία αξιοπρεπή μπάζα. Άραγε θα τα καταφέρουν ή θα καταλήξουν γι'ακόμα μία φορά στο φρέσκο? Άλλη μία μέτρια ιστορία,με λογικό όμως σενάριο αλλά απλοϊκό φινάλε. Ο Μούργος γι'ακόμα μία φορά στέκεται με αξιοπρέπεια κι έχει πλάκα. Γενικά όμως δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Το σχέδιο το βρήκα καλό. Για το τέλος έχουμε τον Τζούνιορ Ντακ και την παρέα του από το Παπιοχώρι,σε μία ιστορία φαντασίας,με τον μεγάλο και βαρύγδουπο τίτλο "Η διαστημική περίπολος & ο απαθής γίγαντας". Στο σχολείο γίνεται διάλειμμα κι ο Σπιν φέρνει στην παρέα το νέο τεύχος του περιοδικού "Απίθανα & Φανταστικά",το οποίο φιλοξενεί μία νέα διαστημική ιστορία δράσης. Οι αγαπημένοι μας πρωταγωνιστές βάζουν την φαντασία τους να δουλέψει και...μπαίνουν στο πετσί του ρόλου,βάζοντας τους εαυτούς τους στις θέσεις των χάρτινων ηρώων. Έτσι λοιπόν είναι πέντε δόκιμοι και δραστήριοι αστροναύτες που καλούνται να ερευνήσουν ένα τεράστιο αντικείμενο που μένει ακίνητο για αρκετή ώρα στην Σελήνη κι εμποδίζει την φόρτιση ενός δορυφόρου. Έτσι η περίπολος σπεύδει στο σημείο κι αντικρίζει ένα τεράστιο,μεταλλικό γίγαντα να κάθεται ατάραχος. Δυστυχώς κρίνεται αδύνατον να τον μετακινήσουν με βίαιο τρόπο κι έτσι εφαρμόζουν άλλες μεθόδους για να τον διώξουν. Τους βοηθάει βέβαια και η τύχη. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε (κι αυτή) η ιστορία,αν και μου αρέσει το σύμπαν του Τζούνιορ. Το σενάριο εξυμνεί την φαντασία των παιδιών και μου θύμισε στιγμές από την δική μου παιδικότητα,αλλά δεν είχε έντονες σκηνές. Το φινάλε δε,ήταν πολύ υποτονικό και πιο "παιδικό" ακόμα και για ένα τέτοιο σύμπαν. Το σχέδιο είναι αξιόλογο.Το πρώτο καρέ στην σελίδα 117,που εμφανίζει ένα κλασικό Αμερικάνικο εξώφυλλο κόμικ (με το σήμα έγκρισης και τα ονόματα των δημιουργών να περικλείουν το όνομα του Disney),μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Και κάτι αξιοπρόσεχτο στο τεύχος. 4 στις 5 ιστορίες που δημοσιεύονται περιέχουν δισέλιδο πρόλογο,πριν τους τίτλους τους.

Καλά θα ήταν να κανονίζαμε κανένα session στη Λέσχη. Εγώ πάντως ψήνομαι. Θέλει βέβαια παιχνίδια "ελαφρώς" δύσκολα. Όχι δηλαδή επιπέδου Dominion με ώρες για να το μάθεις και άνω των 2-3 ωρών η κάθε παρτίδα. Παιχνίδια που μπορείς να ξεκινήσεις σε μισή ωρίτσα και να κρατάει η παρτίδα μισή με μία ώρα. Δεν έχω μεγάλη εμπειρία, αλλά το καλύτερο που έχω παίξει και κουμπώνει στην παραπάνω κατηγορία, είναι το Ticket to Ride. Αν ενδιαφέρεται κανείς, και έχει βέβαια παιχνίδια, γιατί εγώ τα έχω χαρίσει όλα πλέον, ρίξτε σύρμα.

Είπα να κάνω και εγώ ένα δώρο στον εαυτό μου για τα γενέθλια μου