Αίθουσα Νικητών

Διαβάστηκε και ο πέμπτος τόμος και ήταν και αυτός στο ίδιο καλό επίπεδο ποιότητας με τους προηγούμενους. Μπορώ να πω ότι το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι ήρθε σε δεύτερη μοίρα, μιας και είδαμε τις αλλαγές στη ζωή του μικρού Παμπλίτο με τη μετακόμιση στη Βαρκελώνη, ενώ επίσης μάθαμε περισσότερα πράγματα για την οικογένεια του Ερίκ Καστέλ, από τη στιγμή που γνωρίσαμε τους ενδιαφέροντες γονείς του. Όπως και να το κάνουμε, το "Ερίκ Καστέλ" είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό ποδοσφαιρικό κόμικ. Γνωρίζεις ενδιαφέροντες χαρακτήρες και γίνεσαι ένα με την καθημερινότητά τους, ενώ νιώθεις νοσταλγία για μια άλλη εποχή, είτε την έζησες είτε όχι. Γι'αυτό, άλλωστε, σαν κόμικ είναι τόσο αγαπημένο. Εντάξει, και το σχέδιο από μόνο του αρκεί για να λατρέψει κανείς το κόμικ, αλλά λέμε τώρα...

Φαντασία Παρότι δεν έχει τόσο βαθιές ρίζες όσο το sci-fi ή το western, το fantasy είναι ένα είδος με μεγάλη απήχηση στο γαλλόφωνο κοινό και πολλοί δημοφιλείς τίτλοι εντάσσονται σε αυτό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα μεγάλο μέρος τους παραμένει άγνωστο σε διεθνές επίπεδο, αν και αρκετά γνωστά κόμικς έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά ή άλλες γλώσσες. Η ύπαρξη φανταστικών στοιχείων στη γαλλόφωνη λογοτεχνία εντοπίζεται στα βάθη των αιώνων. Βέβαια, το fantasy όπως το ξέρουμε σήμερα μπορεί να θεωρηθεί αγγλοσαξονική εφεύρεση, καθώς οι βάσεις τέθηκαν από τους J.R.R. Tolkien, C.S. Lewis και τον Αμερικάνο Robert E. Howard, κατά τις δεκαετίες 1930-1950. Ως εκ τούτου, ίχνη fantasy άρχισαν να εμφανίζονται από το 1950 σε χιουμοριστικούς κυρίως τίτλους (π.χ. Johan et Pirlouit του Peyo). Στιγμιότυπα από Les Armees du Conquerant και Thorgal Τα πρώτα καθαρόαιμα fantasy BD εμφανίστηκαν στα τέλη των 60's, αλλά στην πραγματικότητα το είδος γεννήθηκε τη δεκαετία του 1970, μέσα από δύο επιδραστικά κόμικς. Πρόκειται για τα Les Armées du Conquérant των Jean-Pierre Dionnet και Jean-Claude Gal και Thorgal των Jean Van Hamme και Grzegorz Rosinski. Το μεν εμφανίστηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Métal Hurlant το 1976, το δε ξεκίνησε τον επόμενο χρόνο στο περιοδικό Tintin. Θεωρούνται οι ακρογωνιαίοι λίθοι του fantasy στη γαλλοβελγική σχολή και μάλιστα το Thorgal αποτελεί ένα από τα πιο πολυμεταφρασμένα BD. Το Le Grand Pouvoir du Chnikel με τους μπαμπάδες του, Van Hamme & Rosinski Τη δεκαετία του 1980 το νερό μπήκε στ' αυλάκι με τίτλους όπως το Arn (1981-1988) των Dionnet και Gal, Le Grand Pouvoir du Chninkel (1988) των Van Hamme και Rosinski και La Quête de l'Oiseau du Temps (1983-...) των Serge Le Tendre και Régis Loisel. Τα επόμενα χρόνια πλέον είχε σχηματιστεί μια πραγματικά σημαντική σκηνή, με διάφορες σειρές, όπως οι Gorn (1992-2008) του Tiburce Oger, Complainte des Landes Perdues (1993-...) των Jean Dufaux και Rosinski και Lanfeust de Troy (1994-2000) των Scotch Arleston και Didier Tarquin. Το Le Troisième Testament (1997-2003) των Xavier Dorison και Alex Alice θεωρείται το πρώτο BD μεσαιωνικής φαντασίας. Στον εικοστό πρώτο αιώνα η άνοδος του fantasy συνεχίστηκε με τα Alim le Tanneur (2004-2009) των Wilfrid Lupano και Virginie Augustine, Servitude (2006-...) των Fabrice David και Éric Bourgier, Les Épées de Verre (2009-2014) των Sylviane Corgiat και Laura Zuccheri κ.ά. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι ενώ η παραγωγή είναι μεγάλη, η ποιότητα πολλών τίτλων είναι μέτρια ή και κακή. Swords of Glass Οι πηγές έμπνευσης των δημιουργών έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μια από τις βασικότερες είναι οι μυθολογίες διαφόρων λαών, όπως των Βίκινγκς (Thorgal, Valkyrie κ.ά.) ή των Κελτών (Complainte des Landes Perdues, Ys la Légende κ.ά.). Ο γνωστός μύθος των Νιμπελούνγκεν, και κατ' επέκταση η γνωστή όπερα του Βάγκνερ, έχει αποτελέσει τη βάση ουκ ολίγων BD, με σπουδαιότερο το Siegfried (2007-2011) του Alex Alice. Οι Joann Sfar και Lewis Trondheim εμπνεύστηκαν το Donjon, ένα έπος-παρωδία που περιλαμβάνει πολλές σειρές, από το δημοφιλές παιχνίδι Dungeons and Dragons. Ο τόπος ποικίλει επίσης. Οι περισσότερες λαμβάνουν χώρα σε κόσμους που θυμίζουν την Μεσαιωνική Ευρώπη, όπως συμβαίνει συνήθως στο fantasy, αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις: τα εξαιρετικά Okko (2005-2015) και La Légende des Nuées Écarlates (2006-2011) διαδραματίζονται σε χώρες που μοιάζουν με την Ιαπωνία, ενώ οι ήρωες του Croisade (2007-2014) κινούνται στον δικό μας κόσμο. Scotch Arleston & Didier Tarquin, Lanfeust de Troy, Soleil Productions 1994-2000: σ' έναν κόσμο όπου ο καθένας διαθέτει μαγικές δυνάμεις, ένας νεαρός σιδηρουργός αποκτά ένα πανίσχυρο σπαθί. Christophe Bec & Iko, Ténèbres, Soleil Productions 2009-…: ο κόσμος απειλείται από πανίσχυρους δράκους και πρέπει να βρεθεί ο άνθρωπος της προφητείας, που θα τους σταματήσει. Julien Blondel, Jean-Luc Cano, Robin Recht, Didier Poli & Julien Telo, Elric, Glénat 2013-…: μεταφορά των περιπετειών του Έλρικ του Μελνιμπονέ, του γνωστού αντι-ήρωα του Michael Moorcock. Ronan Le Breton & Sébastien Grenier, Arawn, Soleil Productions 2008-2014: η άνοδος και η πτώση του ομώνυμου χαρακτήρα, από βασιλιάς και θεός σε τέρας και δαίμονα. Luc Brunschwig & Laurent Cagniat, Vauriens, Delcourt 1995-2002: ένας καταδικασμένος σε θάνατο βασιλιάς παραδίδει δύο μαγικά αγαλματίδια σε ένα κορίτσι. David Chauvel & Jérôme Lereculey, Wollodrïn, Delcourt 2011-…: μια ομάδα αναγκάζεται να ξεκινήσει μια επικίνδυνη αποστολή πίσω από τις γραμμές των ορκ. David Chauvel & Jérôme Lereculey, Arthur, Delcourt 1999-2006: πιστή μεταφορά των αρθουριανών μύθων σε κόμικς. Bruno Chevalier & Thierry Ségur, Légendes des Contrées Oubliées, Delcourt 1987-1992: ο βασιλιάς των νάνων δεν ζει πια και μια μικρή ομάδα αναλαμβάνει να βρει τον διάδοχο. Sylviane Corgiat & Corrado Mastantuono, Élias le Maudit, Les Humanoïdes Associés 2004-2007: ένας έκπτωτος βασιλιάς προσπαθεί να βρει τον μάγο που έφερε την καταστροφή του. Sylviane Corgiat & Laura Zuccheri, Les Épées de Verre, Les Humanoïdes Associés 2009-2014: μια κοπέλα προσπαθεί να εκδικηθεί την δολοφονία του πατέρα της, ενώ ταυτόχρονα ο κόσμος απειλείται με ολοκληρωτική καταστροφή. Fabrice David & Éric Bourgier, Servitude, Soleil Productions 2006-...: η επανεμφάνιση των δράκων απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους. Jean-Pierre Dionnet & Jean-Claude Gal, Les Armées du Conquérant, Les Humanoïdes Associés 1977: σύντομες ιστορίες με τους κίνδυνους και τις κακουχίες των πολεμιστών μιας ανίκητης στρατιάς. Jean-Pierre Dionnet & Jean-Claude Gal, Arn, Les Humanoïdes Associés 1981-1988: η πορεία ενός νεαρού άντρα προς την εκπλήρωση της προσωπικής του εκδίκησης. Xavier Dorison & Ralph Meyer, Asgard, Dargaud 2012-2013: ένας φοβερός Βίκινγκ πολεμιστής με μεταλλικό πόδι ξεκινάει ένα ταξίδι για να εντοπίσει ένα θαλάσσιο τέρας. Pierre Dubois & René Hausman, Laïyna, Dupuis 1987-1988: οι περιπέτειες μιας ορφανής κοπέλας σε ένα κόσμο που κατοικείται από ξωτικά, γκόμπλιν και άλλα μαγικά πλάσματα. Jean Dufaux, Grzegorz Rosinski, Philippe Delaby, Jérémy Petiqueux & Béatrice Tillier, Complainte des Landes Perdues, Dargaud 1993-…: μια νεαρή πριγκίπισσα, που έχασε τον πατέρα της σε μια μάχη, αφιερώνει τη ζωή της στην εκδίκηση. Jean Dufaux & Philippe Xavier, Croisade, Le Lombard 2007-2014: μια σειρά που ανακατεύει το ιστορικό πλαίσιο των Σταυροφοριών με φανταστικά στοιχεία. Froideval, Olivier Ledroit, Cyril Pontet & Fabrice Angleraud, Chroniques de la Lune Noir, Zenda/Dargaud 1989-…: οι περιπέτειες ενός νεαρού dark elf, που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας προφητείας. Jean Van Hamme, Yves Sentes & Grzegorz Rosinski, Thorgal, Le Lombard 1980-…: ένα μυστηριώδες μωρό υιοθετείται από έναν Βίκινγκ αρχηγό και μεγαλώνοντας γίνεται τρομερός πολεμιστής. Jean Van Hamme & Grzegorz Rosinski, Le Grand Pouvoir du Chninkel, Casterman 1988: σε έναν κόσμο ασταμάτητων πολέμων, ένα μικρό, αδύναμο πλάσμα δέχεται τη θεϊκή εντολή να σταματήσει το αιματοκύλισμα. Hub, Okko, Delcourt 2005-2015: οι περιπέτειες του ομώνυμου χαρακτήρα, ενός κυνηγού δαιμόνων σε μια χώρα που σπαράσσεται από εσωτερικές διαμάχες. Nicolas Jarry, Pierre-Denis Goux, Stéphane Créty, Paolo Deplano, Jean-Paul Bordier & Nicolas Demare, Nains, 2015-…: σειρά σε κάθε τόμο της οποίας πρωταγωνιστεί ένας διαφορετικός νάνος. Alejandro Jodorowsky, Jean-Claude Gal & Igor Kordey, Diosamante, Les Humanoïdes Associés 1992-2002: η σκληρή βασίλισσα Diosamante ξεκινάει μια αποστολή που θα την αλλάξει για πάντα. Jean-Luc Istin, Thierry Jigourel & Jacques Lamontagne, Les Druides, Soleil Productions 2005-…: στη Γαλατία του 5ου αιώνα μ.Χ. μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ δρυΐδων και Χριστιανών μοναχών. Jean-Luc Istin, Olivier Peru & Alexe, Lancelot, Soleil Productions 2008-2014: εξιστόρηση των περιπετειών του γνωστού ιππότη, με τη διαφορά ότι εδώ απεικονίζεται ως γυναίκα. Jean-Luc Istin, Nicolas Jarry, Olivier Peru, Éric Corbeyran, Marc Hadrien, Kyko Duarte, Gianluca Maconi, Stéphane Bileau, Jean-Paul Bordier, Ma Yi, Gwendal Lemercier, Bojan Vukic & Augustin Popescu, Elfes, Soleil Productions 2013-…: κάθε άλμπουμ παρουσιάζει τις περιπέτειες και ενός διαφορετικού ξωτικού Jean Léturgie, Xavier Fauche & Philippe Luguy, Percevan, Glénat/Dargaud 1982-…: οι περιπέτειες ενός νεαρού ιππότη με μαγικές ιδιότητες. Wilfrid Lupano & Virginie Augustin, Alim le Tanneur, Delcourt 2004-2009: ο Alim, ένας ταπεινός βυρσοδέψης, ανακαλύπτει τρία αντικείμενα που ανήκαν σ' έναν θρυλικό προφήτη του παρελθόντος. Olivier Milhiet, Spoogue, Delcourt 2001-2005: η ζωή ενός νεκροθάφτη θα μπλεχτεί με αυτή ενός επαναστάτη βάρβαρου, όταν θα βρεθούν στο ίδιο κελί. Jean-David Morvan, Vincent Trannoy & Bruno Bessadi, Zorn & Dirna, Soleil Productions 2001-2012: σ' έναν κόσμο όπου κανείς δεν μπορεί να πεθάνει, δύο παιδιά έχουν τη δύναμη να αναπαύσουν τις ψυχές των ανθρώπων. Thomas Mosdi & Emmanuel Civiello, Korrigans, Delcourt 2000-2012: στη μεσαιωνική Ιρλανδία, μια οικογένειας δέχεται επίθεση από μαγικά πλάσματα, ενώ ταξιδεύει. Richard D. Nolane, François Miville-Deschênes & Roberto Viacava, Millénaire, Les Humanoïdes Associés 2003-…: δύο έμποροι ιερών κειμηλίων προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια μεσαιωνική Ευρώπη που λυμαίνεται από φανταστικά πλάσματα. Olivier Peru, Daxiong & Giovanni Lorusso, La Guerre des Orcs, Soleil Productions 2011-2012: για χρόνια, τα ξωτικά, οι νάνοι και οι άνθρωποι πολεμούν μαζί ενάντια στην απειλή των ορκ. Olivier Peru & Pierre-Denis Goux, Mjöllnir, Soleil Productions 2013-…: ο μύθος του Θωρ και του πανίσχυρου σφυριού του. Anne Ploy & Loïc Malnati, Anahire, Delcourt 1996-2000: μια κοπέλα αποδρά από μια πόλη που ελέγχει τον υπερπληθυσμό με εκτελέσεις. Joann Sfar & Lewis Trondheim, Donjon Zénith, Delcourt 1998-2007: οι περιπέτειες του Herbert, υπαλλήλου του Μπουντρουμιού, όπου καταφθάνουν ήρωες από όλο τον κόσμο για ν' αποκτήσουν δόξα και χρήμα. Joann Sfar, Lewis Trondheim, Christophe Blain & Christophe Gaultier, Donjon Potron-Minet, 1999-…: οι περιπέτειες του ιδιοκτήτη του Μπουντρουμιού, πολλά χρόνια πριν την ίδρυσή του. Joann Sfar, Lewis Trondheim, Kerascoët, Obion, Alfred & Mazan, Donjon Crépuscule, Delcourt 1999-…: σίκουελ του Donjon Zénith, στο οποίο βλέπουμε το μέλλον του Herbert και άλλων χαρακτήρων. Yves Swolfs, Légende, Soleil Productions 2003-…: ένας άντρας σκοτώνει τον αδελφό του για να σφετεριστεί το θρόνο του, αλλά δύο παιδιά του τελευταίου επιβιώνουν. Serge Le Tendre, Régis Loisel, Lidwine, Mohamed Aouamri & Vincent Mallié, La Quête de l'Oiseau du Temps, Dargaud 1983-…: η κόρη μιας μάγισσας, συνοδευόμενη από έναν ιππότη, αναλαμβάνει μια αποστολή για τη σωτηρία του κόσμου. Saverio Tenuta, La Légende des Nuées Écarlates, Les Humanoïdes Associés 2006-2011: ένας μονόφθαλμος πολεμιστής στην φεουδαρχική Ιαπωνία προσπαθεί να ανακαλύψει το παρελθόν του. 382

Από το Μπλεκ Γ' περιόδου #752, Τιμόθεος ο γκαντέμης του Hugo Casaglia.

ΕΙΣΑΙ ΟΥΦΟ,ΕΙΣΑΙ ΟΥΦΟ ΚΑΙ ΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΠΛΕ ΣΚΟΥΦΟ. Λέγαμε μικροί και γελάγαμε ,οτι θυμόμασταν χαιρόμασταν .Το δεύτερο τομίδιο της σειράς για να έχετε να γκρινιάζετε .4 ευρω δίνετε οχι 14 .Γάιδαρο σς χαρίζανε στα δόντια τον κοιτάζατε .Αχάριστοι . ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ για μερικούς ΚΑΛΗ ΓΚΡΙΝΙΑ για άλλους . Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης

Το 5ο άλμπουμ είναι κοντά μας .(Οχι δεν είμαι ο ΙΝΔΙΑΝ).ΑΕΡΟΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ο τίτλος και άλλη μια συναρπαστική περιπέτεια του Ερικ Φορεστερ Καστέλ .Στην εισαγωγη το δεύτερο μέρος που υπογραφει ο Λ.Ταρλαντέζος <<ΑΠΟ ΤΟ Α ΩΣ ΤΟ Ω>> με στοιχεία του κάθε άλμπουμ του ήρωα . ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ και ΚΑΛΑ ΓΚΟΛ . Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Για εμενα οι μεταβαρονοι ηταν η πρωτη μου επαφη με το Χοδοροφσκι μεσα απο τις σελιδες του 9. Μετα απο χρονια διαβασα το Ινκαλ (που μου αρεσε αρκετα) και μετα το επος των μεταβαρονων. Γενικα μου αρεσαν πολυ. Ο Χοδοροφσκυ γενικα μου αρεσει αλλα υπαρχουν και μερικες φορες που με μπερδευει και δεν μπορω να καταλαβω που το παει. Παντως παραμενω φιλος των μεταβαρονων και εχω διαβασει και τα υπολοιπα (εκτος των πρωτων 8 τομων) δηλ τα καστακα και τους 4 νεους τομους (whilhem, chonrad, orne, simak).

Ο 2ος τόμος παρεμπιπτόντως, μου ανοίγει πολύ πιο εύκολα, χωρίς τόσο πρόβλημα στην ράχη όσο ο πρώτος. Δεν ξέρω αν έτυχε μόνο σε εμένα, αν και πιστεύω πως μάλλον θα είναι γενικό σε όλα τα αντίτυπα.

Είναι όντως μισογυνισμός ή κριτική στη φαλλοκρατική κοινωνία και αντίληψη; Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος to tell you the black truth.

ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ τεύχος 7 ΔΡΧ 10 (Β΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1971) Το πρώτο τεύχος που δεν έχει το λογότυπο των εκδόσεων Αιγόκερω.

Timothy απο Casaglia https://www.bedetheque.com/serie-2595-BD-Timothy.html.

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, πάρτε μία σελίδα από το εσωτερικό του σημερινού Θέματος (14 Ιανουαρίου 2018) που επανακυκλοφόρησε το ημερολόγιο Επειδή η ανάλυση σε φωτογραφία δεν είναι και η καλύτερη, έβγαλα κοντινότερες φωτογραφίες στα σκίτσα

HOMO : Μια πρόποση, με μπύρα, ενάντια στην διαχρονική μαλακία του ανθρώπινου είδους. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Κάθε φορά που σκάει στο inbox μου μήνυμα από κάποιον επίδοξο καλλιτέχνη, μουσικό, συγγραφέα ή σχεδιαστή (δεν είναι και πολλές αυτές οι φορές.) η πρώτη μου σκέψη είναι ‘ωχ, όχι ξανά’. Βλέπεις όταν κάποιος θέλει την άποψη μου για κάποιο έργο που δημιούργησε πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ενδεχόμενο ότι δεν θα μου αρέσει καθόλου αυτό που θέλει να μου παρουσιάσει και κατευθείαν αρχίζω να σκαρφίζομαι σχέδια ώστε να τον ξεφορτωθώ διακριτικά και ευγενικά και χωρίς να θίξω τα συναισθήματα και τον εγωισμό του εκάστοτε δημιουργού. Όταν μια μέρα ο σκιτσογράφος Δημήτρης Καμένος μου πρότεινε να μου στείλει το comic του με τίτλο Homo ώστε να του πω μια άποψη η παράνοια επέστρεψε στο μυαλό μου. Του είπα οκ σκεπτόμενος ότι το πολύ, πολύ να του γράψω δυο, τρεις αποστειρωμένες παραγράφους ώστε να μην του την ‘σπάσω’. Όταν του ανέφερα την προοπτική ενός ‘review‘ η απάντηση του ήταν ότι δεν υπήρχε καμία ανάγκη για κάτι τέτοιο. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να του δώσω μια τίμια άποψη σχετικά με αυτά που μου άρεσαν και με εκείνα που δεν μου άρεσαν στο ‘παιδί’ του. ‘Το πολύ, πολύ να το θάψω’ του είπα. ‘Έγινε !’ μου απάντησε εκείνος. Τέτοια ειλικρίνεια και άνεση δεν την συναντάς εύκολα στους νέους , ‘διψασμένους’ δημιουργούς και ευτυχώς ακριβώς αυτή η ίδια ειλικρίνεια και άνεση διακατέχει το Homo. Το Homo μας στέλνει στην κεντρική Ευρώπη του 1939 σε έναν κόσμο στα πρόθυρα ενός ακόμη μεγάλου πολέμου. Έναν κόσμο αρκετά οικείο όμως ταυτόχρονα και αρκετά διαφορετικό μιας και ουσιαστικά η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι Homo Sapiens συνυπάρχουν με τους Νεάντερταλ (ή Ντελ για συντομία), τους ανθρώπους της Χαϊδελβέργης, τους Δενισόβιους αλλά και άλλους χαμένους (για εμάς) κρίκους της εξελικτικής αλυσίδας. Παρά τις διαφορές στην εξέλιξη του είδους μας σε αυτό το σύμπαν η ανθρωπότητα παραμένει και εδώ στα χειρότερα της μιας και οι συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων ειδών είναι ασταμάτητες. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός ακόμη Παγκοσμίου Πολέμου και οι άνθρωποι , ασχέτως του μεγέθους του κρανίου τους, καλούνται να επιλέξουν πλευρές. Και κάπως έτσι συστηνόμαστε στον Φράνσις Μπάρετ, έναν Νεκρομάντη που κατατάσσεται στην σωστή παράταξη. Η τουλάχιστον έτσι νομίζει… Λόγο θεματολογίας το Homo προφανώς και είναι ένα comic που χαρακτηρίζεται από κοινωνικό, πολιτικό και ένα ξεκάθαρο αντιφασιστικό περιεχόμενο. Συνήθως τα comics με ανάλογο ύφος με κουράζουν απίστευτα μιας και προτιμούν να κρύβονται πίσω από την ταμπέλα του ‘ακτιβισμού’ και της ‘πάλης για τα δικαιώματα’ και να την μοστράρουν σε κάθε ευκαιρία με αποτέλεσμα στο φινάλε να ξεχνάνε ή να αδυνατούν να στα βγάλουν όλα αυτά μέσα από μια ιστορία της προκοπής (βλέπε πχ Mockingbird) . Ευτυχώς ο Καμένος δεν πέφτει σε αυτή την παγίδα. Δεν παίρνει ένα χωνί το οποίο στη συνέχεια στο χώνει στο λαρύγγι και σε πνίγει με τις ιδεολογίες του. Αντίθετα σου κάνει έναν απλό και άκρως καυστικό πολιτικό και κοινωνικό σχολιασμό τον οποίο στον σερβίρει, με την μορφή μιας παγωμένης μοναστηριακής μπύρας, σε μικρές, δροσερές και φρέσκες γουλιές. Διαβάζοντας το comic του μπορείς να βγάλεις διάφορα συμπεράσματα όμως προσωπικά εκείνο που έμεινε σε έμενα είναι ότι η ‘μαλακία‘ που μαστίζει το ανθρώπινο είδος είναι διαχρονική και δεν επηρεάζεται από την ‘εξέλιξη‘ του. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα προσπαθεί να σου επιβάλλει τα πιστεύω και τις ιδεολογίες του και πάντα θα υπάρχει κάποιος πρόθυμος να τον ακολουθήσει. Επίσης πάντα θα υπάρχουν και εκείνοι που αντιστέκονται αλλά και εκείνοι που απλά προσπαθούν να την βγάλουν καθαρή ώστε να την αράζουν να πίνουν μπύρες με την ησυχία τους, μακριά από την όλη παράνοια. Και κάπως έτσι φτάνουμε στον Νεκρομάντη Φράνσις Μπάρετ. Ο Μπάρετ είναι ο ορισμός του μηδενιστή αντι-ήρωα. Διαλέγει μια παράταξη ώστε να πολεμήσει για λογαριασμό της όχι επειδή είναι πιστός και ιδεολογικά προσκείμενος σε εκείνη αλλά απλά επειδή πιστεύει ότι είναι το ‘φαβορί’ για να νικήσει τον πόλεμο κάτι που θα του επιτρέψει να παραμείνει ζωντανός και να συνεχίσει το μπεκρούλιασμα του σε καθημερινή βάση. Οι αληθινές σκέψεις του Μπάρετ σχετικά με την μεγάλη ‘μάχη’ των ειδών δεν μας γίνονται ποτέ ξεκάθαρες μιας και ο τύπος υιοθετεί ένα προσωπείο απόλυτης απάθειας απέναντι στην ανθρωπότητα και το χάος που την χαρακτηρίζει. Μιας και έχει την ικανότητα του Νεκρομάντη ο Μπάρετ κερδίζει μια περίοπτη θέση στις τάξεις των φασιστών όμως ο ίδιος δείχνει να αμφισβητεί τις δυνάμεις του και φτάνει μάλιστα στο σημείο να τις απαξιώσει πλήρως. Όμως οι γύρω του δεν συμμερίζονται την αμφιβολία του και σύντομα ο Φράνσις Μπάρετ θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα παιχνίδι κατασκοπίας, συνωμοσιών, φονικών, πολέμου και παράνοιας… Η σκιαγράφηση που κάνει ο συγγραφέας στους χαρακτήρες της ιστορίας του είναι κάτι παραπάνω από επαρκής όμως το μεγαλύτερο βάρος πέφτει αποκλειστικά στους ώμους του Νεκρομάντη του ο οποίος είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ιστορίας του και με το ‘υφάκι’ του κερδίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η ιστορία του Καμένου ‘τσουλάει’ ομαλά και σου χαρίζει αρκετές σκοτεινές, βίαιες, ‘τριπαρισμένες’ αλλά και κωμικές στιγμές. Οι τελευταίες είναι και εκείνες που για μένα αποτελούν το δυνατό χαρτί του Homo. Το χιούμορ που διακατέχει αυτό το comic κινείται στο επίπεδο του πετυχημένου καλαμπουριού της παρέας. Είναι απλό, καμιά φορά ‘βρώμικο’ και ελαφρά ‘πρόστυχο’ και άκρως λειτουργικό ! Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω μερικά γελάκια όταν ένας από τους συντρόφους του Νεκρομάντη του δηλώνει ότι είναι πεπεισμένος ότι οι ‘μαγικές του δυνάμεις’ προέρχονται από το δαχτυλίδι του… Επίσης αν είχες ποτέ σου την απορία πως καλούμε στην Γη έναν δαίμονα της κολάσεως ο Καμένος σου δίνει μια ξεκαρδιστική απάντηση αλλά θα αποφύγω να την σποιλάρω εδώ πέρα. Το μόνο που με τσίγκλησε κάπως σε τούτο το comic είναι οι διάλογοι που μου φάνηκαν κάπως πρόχειροι σε μερικά σημεία όμως από την άλλη χαρακτηρίζονται από μια ‘αναρχία‘ που κολλάει με την θεματολογία αλλά και το σχέδιο του Homo. O Καμένος, που έχει αναλάβει και το σχέδιο, αντλεί ξεκάθαρες επιρροές από τον ‘Hellboy‘ Mike Mignola (κάτι που παραδέχεται πρώτος απ’όλους και ο ίδιος) και κάνει μάχιμη δουλειά ενώ σε αρκετές στιγμές μου θυμίζει και λίγο από John McCRea επί εποχών ‘Hitman‘ κάτι που μετράει στα υπέρ του μιας και το ξέφρενο έπος ‘φιλίας και φονικού’ του Garth Ennis είναι ένα από τα αγαπημένα μου comics ever. Επίσης δεν γίνεται να μην κάνω ιδιαίτερη μνεία σε ένα πάνελ όπου ο δημιουργός κάθεται και αναλύει τις ιδιότητες της μπύρας Westmalle κάτι που καθιστά το comic του ως ένα έργο με σημαντικό παιδαγωγικό περιεχόμενο ! Κλείνοντας δεν θα γράψω το κλισέ ‘το Homo είναι μια αξιόλογη προσπάθεια από έναν Έλληνα δημιουργό και τέτοιες προσπάθειες πρέπει να τις στηρίζουμε’ και μπλα, μπλα, μπλα… Θεωρώ ότι τέτοιες δηλώσεις είναι απλά μπουρδολογίες. Αν κάτι σου αρέσει και αξίζει πραγματικά τότε δεν έχει σημασία αν το έχει γράψει κάποιος τύπος στην άλλη μεριά της Γης ή ο τυπάς που μένει στο δίπλα διαμέρισμα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για κάτι που δεν σου αρέσει. Για μένα η αξία ενός έργου τέχνης δεν καθορίζεται από την γεωγραφική τοποθεσία και την καταγωγή του καλλιτέχνη και σε καμία περίπτωση τα κριτήρια μου δεν επηρεάζονται από αυτούς τους παράγοντες. Δεν θα πω ψέματα ότι το Homo ξαφνικά έγινε ένα από τα αγαπημένα μου comics και ότι ο Καμένος είναι ο επόμενος Jim Lee. Αυτό που έχω να πω είναι ότι το Homo του Δημήτρη Καμένου είναι ένα comic που με ‘ανάγκασε’ να ανοίξω μια καλή μοναστηριακή μπύρα (δροσερή, όχι παγωμένη. Sorry σύντροφε Νεκρομάντη Μπάρετ αλλά έτσι την προτιμώ !) και να το διαβάσω από την αρχή μέχρι το φινάλε με αμείωτο ενδιαφέρον και να προσμένω και την συνέχεια. Είναι ένα comic πρωτότυπο, ειδικά για τα φτωχά ντόπια δεδομένα μας, ειλικρινές και τίμιο το οποίο σε λίγο καιρό που θα κάθομαι σπίτι και θα ψάχνω κάτι να διαβάσω θα με κάνει να σκεφτώ μέσα μου ‘χμ ας ξαναπιάσω από την αρχή το Homo’. Και αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη της αξίας του. Το Homo του Δημήτρη Καμένου κυκλοφορεί από την JEMMA PRESS. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε την σελίδα του στο Facebook, World War Sapiens/Homo The Comic. Πιστέψτε με αξίζει τον ‘κόπο’. Πηγή

Όποτε πάω στο Public Συντάγματος το πρώτο που κάνω είναι να πάω στο όροφο με τα κόμικς. Με την αρχική τιμή δε σκόπευα να τον αγοράσω... Ναι είναι Θείος Καρλ αλλά χωρίς πούπουλα... Οπότε πέρναγαν τα χρόνια και χάρη στην Καθημερινή έκλεισα τα άπαντα του Μπαρκς. Εκτός από ελάχιστες ιστορίες του που δεν έχουν βγεί στην Ελλάδα. Αλλά επειδή το θέμα μας εδώθε δεν είναι ο Μπαρκς αλλά μία αρκούδα και ένα γαιδούρι να περάσουμε στα του τόμου. Πολυτελέστατη έκδοση με πολύ καλή ποιότητα χαρτιού τόσο στο εξώφυλλο όσο και εσωτερικά. Τα χρώματα τα βρήκα μία χαρούλα. Σεναριακά και σχεδιαστικά ο τόμος ήταν άψογος. Σίγουρα δε φτάνει τις δουλειές του με τα παπιά αλλά μη ξεχνάμε ότι ήταν οι πρώτες του ιστορίες. Όντως πολλές από τις ιδέες που χρησιμοποιήσε εδώ τις έβαλε και σε ιστορίες με τα παπιά όπως η διαμάχη των γειτόνων. Κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Ρόσα με τις ιστορίες του Περτουίλαμπι. Βέβαια, αγόρασα τον τόμο αφού πρώτα τσέκαρα 5-6... Όχι ότι είχαν πρόβλημα... Απλά νόμιζα ότι είχαν κάνει λάθος στην τιμή!!!

Διάβασα και εγώ το πρώτο τόμο της σειράς του νέου εκδοτικού πονήματος που συμπεριλήφθηκε στο προηγούμενο τεύχος της Κυριακάτικης Καθημερινής και θα συνεχίσει και για αυτό και τα επόμενα 8 συναπτά. Φτηνή ποιότητα χαρτιού με καλή κόλλα. Τόσο καλή που ήθελε λίγο προσπάθεια να ανοίξεις το τεύχος. Με τα μελάνια εγώ ποτέ δεν είχα θέμα όπως έχω δει να γράφουν συνκομιξόφιλοι για τους εν λόγω τόμους ή παλιότερες προσφορές της Κυριακάτικης Καθημερινής. Περί των ιστοριών τώρα. Σίγουρα παιδικές και σίγουρα όχι για τις δικές μας απαιτήσεις... Η ανάγνωσή τους όμως μου πρόσφερε χαλάρωση και δε θεώρησα ότι έχασα τον χρόνο μου... Η ιστορία με τις σειρήνες τώρα... Ότι και το τραγούδι τους... Αφού όταν διάβασα την λέξη τέλος γύρισα την σελίδα να δω μήπως είχει γίνει κανένα λάθος... Τέσπα... Γενικά ανάμεικτα συναισθήματα αλλά τα θετικά βαραίνουν στην ζυγαριά... Πραγματικά μου θύμισε τα κλασικά επί εποχής Τερζό και θα προτιμούσα να λείπουν οι αιτήσεις συνδρομής... Απορώ αν υπάρχει κανείς που έχει κόψει και στείλει την σελίδα.. Υ.Γ.: Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε όσο αυξάνει η συλλογή να αυξάνει και ο αποθηκευτικός χώρος!!! Ακανθώδες πρόβλημα!!!

Στην Ιταλία τις έβαλαν σε σπέσιαλ τόμο της σειράς

Ο τρίτος τόμος θα κυκλοφορήσει την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018 μαζί με την Καθημερινή. Ο αντίστοιχος ιταλικός τόμος είναι και ο πρώτος με τον οποίον ξεκίνησε η σειρά, αυτός εδώ. Οι αδημοσίευτες στην Ελλάδα που περιέχει είναι: Jess Paperino e il dollaro d'oro Topolino e il ranch di New West Kalamity Minni Paperino e gli antenati del west Ψιλοαδιάφορες μου φαίνονται όλες. Μόνο η τελευταία του Carlo Panaro φαίνεται να ξεχωρίζει, όμως το σχέδιο του Camboni λειτουργεί σχεδόν πάντα απωθητικά για εμένα. Από τις δημοσιευμένες, ο θησαυρός της Σιέρα Λεόνε νομίζω είναι αυτή που ξεχωρίζει κάπως, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Οι διακοπές στην άγρια δύση επίσης είναι συμπαθητική ιστοριούλα και θα ταίριαζε να την δούμε, αφού την προηγούμενη φορά δημοσιεύτηκε στα ΓΙΓΑΣ, δηλαδή ασπρόμαυρη.

Bright. Buddy cop movie σε ένα κόσμο σαν του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, αν οι υπόλοιπες φυλές δεν είχαν εξαφανιστεί μετά την ήττα του Σάουρον και ζούσαν στο σημερινό Λος Άντζελες μαζί με τους ανθρώπους. Συν ολίγο Alien Nation (σειρά που δεν έχω δει, αλλά το setting άνθρωπο με συνάδελφο εξωγήινο μοιάζει με το άνθρωπο μαζί με Ορκ που έχουμε εδώ). Από το σκηνοθέτη του Suicide Squad. Καλό ήταν, καλά περάσαμε, το τέλος ήθελε να ήταν πιο σφικτό και να μην μοιάζει βεβιασμένο. Ο κόσμος του επίσης ενδεικνύεται για συνέχεια που μάλλον θα έρθει.

Λεω να τα τιμησω αυτα! Edit Και αυτα για μενα! Ο αραχνακιας για μενα παρακαλω! Αυτα για μενα παρακαλω. Αυτα για μενα παρακαλω! Για μενα αυτο, παρακαλω. Ριξτε και αυτο στο σακουλι και κλεισαμε! Για το τυπικο και για να ειμαστε ενταξει, τα πρωτα κομματια παρεληφθησαν, συγκεκριμενα παρελαβα KOMICS Καθημερινης & Cafe Bar.

Η δική μου ιστορία έρχεται να επιβεβαιώσει το "σύνδρομο της μαμάς" εις διπλούν. Κάποτε στην ηλικία των 15 περίπου είχα μια αξιοζήλευτη συλλογή από μικρά Μίκυ (τεύχη από 100ρια μέχρι 800ρια), μεγάλα Μίκυ , Δυναμικά Αγόρια , Αγόρια , Λούκυ Λουκ , Ποπάυ ,Σεραφίνο , Τιραμόλα, Κοκορίκο, Κλασικά Ντισνευ, Βαβούρα , Τρουένο , Πινόκιο , Φάντομ , Βέλος , MAD , Μάιτυ Μάους , Κομη Δράκουλα, Γκραν Γκινιόλ , Κάπταιν Αμέρικα , Σπαίντερμαν , και πολεμικά όπως Κράνος , Πόλεμος, Δράσις κλπ Επειδή ενοχλούσαν τη μάνα μου στο σπίτι αποφάσισα να τα δώσω σε έναν κολλητό φίλο μου να τα φυλάξει καθώς ήταν και αυτός συλλέκτης και μάλιστα μεγαλύτερος από μένα . Ο ίδιος είχε μάλιστα επιπλέον και τεύχη από μικρά Μπλεκ , Ζαγκόρ , όλη τη συλλογή Όμπραξ , Σούπερμαν κ.α. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ύστερα από μερικά χρόνια και αφού είχαμε γυρίσει από το στρατό , ρώτησα τον φίλο μου για τα κόμικς . Με μεγάλη του λύπη με πληροφόρησε ότι είχαν πεταχτεί ΟΛΑ από τη μάνα του Έτσι κάθε φορά που συναντιώμαστε καθόμαστε και κλαίμε τον πόνο μας. Εγώ άρχισα να αγοράζω κόμικς ύστερα από αρκετά χρόνια και αναπλήρωσα ένα μεγάλο μέρος της συλλογής που είχα , μόλις πληροφόρησα τον φίλο μου την μεγάλη αξία που έχουν τα κόμικς που πετάχτηκαν ο πόνος έγινε ακόμα μεγαλύτερος.

Logan lucky. Τελείως αμερικανιά, μα πολύ αμερικανιά. Όμως κατανάλωσα 3 κιλά ποπ κορν, 2 κουτιά νάτσος και 4 λίτρα Coca Cola Zero και πέρασα τέλεια. Και μάλλον θα την ξαναδώ στο μέλλον. 5,5/10 Proof. Πολύ καλές ερμηνείες από την Γκουίνεθ Πάλτροου και τον Άντονυ Χόπκινς. ΨΥχογραφική ταινία που απορώ πως μου ξέφυγε μέχρι τώρα. 6/10

Ρωτήσαμε την Mockingbird σχετικά με την «φεμινιστική της ατζέντα» και ειλικρινά απογοητευτήκαμε από τις απαντήσεις της… Ένα comic που επικεντρώνεται τόσο πολύ στο να σου πουλήσει το ταμπελάκι του «φεμινισμού» που ξεχνάει να σου δώσει μια ιστορία της προκοπής μέσα από την οποία θα προκύπτει ένας αληθινός φεμινισμός. Δεν είμαι γυναίκα αλλά πραγματικά αμφιβάλω αν φράσεις του στυλ «all men should come with remotes» εκφράζουν τις αξίες του φεμινισμού. Τέτοιες γραφικές, επιφανειακές και δίχως έμπνευση στιγμές μου θυμίζουν περισσότερο σκηνές από το Sex and The City ή εκείνες τις βαρεμένες στο γκρουπ «Ναι είσαι μισογύνης» στο facebook. Για μένα το συγκεκριμένο πάνελ δεν έχει καμία διαφορά από το να βάλεις τον Captain America να την αράζει στην πολυθρόνα του σπιτιού του και να διατάζει την Sharon Carter να του φέρει τις παντόφλες του ,που θα έχουν κεντημένη την Αμερικάνικη σημαία επάνω τους ,και να την βάζει να του γυαλίσει την ασπίδα… Ναι δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από τα comics οι γυναικείοι χαρακτήρες έχουν αποδοθεί με έναν σεξιστικό και γεμάτο προσβλητικά στερεότυπα τρόπο και έχουν περιοριστεί σε δεύτερο ρόλο αφήνοντας τον προβολέα στραμμένο επάνω στους macho άντρες ήρωες. Όμως αυτή η απεικόνιση αν λάβουμε υπόψιν τις επιταγές των προηγούμενων εποχών αλλά και το γεγονός ότι ανέκαθεν τα comics ήταν μια ανδροκρατούμενη υπόθεση ήταν απόλυτα λογική και αναμενόμενη. Ευτυχώς εδώ και χρόνια αυτή η κατάσταση δείχνει να ανατρέπεται. Έχουμε πολύ πιο σοβαρούς και δυναμικούς γυναικείους χαρακτήρες που κλέβουν την παράσταση ενώ αυξάνονται και οι γυναίκες αναγνώστριες. Όμως πολύ αμφιβάλω αν θα πρέπει να ευχαριστούμε comics σαν το Mockingbird για αυτό. Ο επιθετικός «φεμινισμός» που προσπαθεί να σου πλασάρει η συγγραφέας Chelsea Cain φαντάζει αδύναμος και επιτηδευμένος. Στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε κοινότυπες ατάκες που έχουν σκοπό να χλευάσουν και να μειώσουν τους άντρες και να πουλήσουν εξυπνάδα παρά να αναδείξουν την γυναικεία δύναμη και αξία μέσα από τις πράξεις της ηρωίδας. Και αυτό είναι τραγικό σε εποχές που υπάρχουν πραγματικά ισχυρές γυναικείες προσωπικότητες τόσο στα comics όσο και στις ταινίες. Για παράδειγμα δεν θυμάμαι την Furiosa να χλευάζει σε καμία στιγμή τον Max στο πρόσφατο και εξαιρετικό Mad Max : Fury Road για το γεγονός ότι είναι «πατριάρχης» άντρας και εκείνη «τα καταφέρνει καλύτερα» και όμως ο χαρακτήρας της κλέβει την παράσταση στην ταινία χάρη στον δυναμισμό και την ικανότητα της. Στο Mockingbird η συγγραφέας είναι τόσο αφοσιωμένη στο να σου πλασάρει την ψευτο-φεμινιστική ατζέντα της που καταλήγει να ξεχνάει ότι ένα comic πρέπει αν όχι να είναι καλογραμμένο τουλάχιστον να είναι ψυχαγωγικό. Και σαν να μην έφτανε αυτό το Mockingbird έχει και ένα εντελώς σκατένιο artwork που δεν βοηθάει την κατάσταση. Τουλάχιστον αν η υπόθεση και το σχέδιο είχαν αποδοθεί καλύτερα και με μεγαλύτερη έμπνευση θα μπορούσα να μπω στην διαδικασία να πάρω κάπως στα σοβαρά αυτά που θέλει να σου πει η Chelsea Cain. Ο λόγος που το συγκεκριμένο comic έφαγε ακύρωση δεν είναι επειδή κάποιοι θίχτηκαν ή χλεύασαν το «κοινωνικό του μήνυμα» αλλά επειδή πολύ απλά είναι ένα βαρετό, αδιάφορο και εντελώς δήθεν comic. Νομίζεις ότι την Marvel την πείραξε η «φεμινιστική ατζέντα» του τίτλου ? Για τις εταιρείες το μόνο που μετράει είναι οι πωλήσεις και τα φράγκα που έρχονται μέσα από αυτές. Και προφανώς στην περίπτωση του Mockingbird οι πωλήσεις δεν ήταν ικανοποιητικές. Τώρα αν ανέβηκαν μετά αφού ξέσπασε ένας σχετικός ντόρος είναι άλλο θέμα. Και αλίμονο αν όλοι αυτοί που υπερασπίζονται το συγκεκριμένο comic όντως το απόλαυσαν για την καλλιτεχνική του αξία. Απλά ορισμένοι έσπευσαν να το παίξουν «πολιτικαλ κορεκτ» και άρχισαν να δηλώνουν ότι το comic αδικήθηκε λόγο του σπουδαίου κοινωνικού-φεμινιστικού μηνύματος που υποτίθεται ότι θέλει να σου δώσει. Το γεγονός ότι ένα έργο τέχνης έχει ένα υποτιθέμενο κοινωνικό μήνυμα δεν σημαίνει αυτόματα ότι αυτό το έργο τέχνης θα είναι και καλό ή εμπορικό. Και φυσικά η Marvel δεν έχασε την ευκαιρία και επωφελήθηκε από τον ντόρο κυκλοφορώντας μια tbp έκδοση με το περίφημο πλέον «Ask me about my feminist agenda» εξώφυλλο . Το χειρότερο απ’όλα είναι ότι κάποιοι πήγαν να παρουσιάσουν το Mockingbird ως το πρώτο πραγματικά «φεμινιστικό» comic. Αυτά διαβάζει η Wonder Woman και γελάει… Προσωπικά περισσότερο φεμινισμό μου βγάζει ο χαρακτήρας της Tulip από το εξαιρετικό και λατρεμένο Preacher του Garth Ennis και ας μην μοστράρει ποτέ της ένα t-shirt με την στάμπα «Ask me about my feminist agenda» στο εξώφυλλο. Και το Preacher είναι ένα comic γραμμένο από έναν μαντράχαλο, μπεκρούλιακα Ιρλανδό άντρα και όχι από μια γυναίκα συγγραφέα που δηλώνει φεμινίστρια… Και ναι υπάρχουν στιγμές στο Preacher όπου η Tulip παρουσιάζεται ευάλωτη και δείχνει να έχει ανάγκη τον αγαπημένο της Jesse Custer όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι είναι ένα ακόμη στερεότυπο της αδύναμης γυναικούλας που είναι εξαρτημένη από τον «πατριάρχη» γκόμενο της. Το να είσαι ερωτευμένη και να έχεις ανάγκη κάποιον σε καμία περίπτωση δεν είναι σημάδι αδυναμίας αλλά απλά αποδεικνύει ότι είσαι άνθρωπος και ότι έχεις την ικανότητα να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό και όμορφο από αυτό και σε καμία περίπτωση δεν καταργούνται έτσι οι αξίες και τα ιδανικά του φεμινισμού. Στο τέλος η Tulip παραμένει πάντα μια ανεξάρτητη, έξυπνη και δυναμική γυναίκα και αποτελεί έναν ισάξιο σύντροφο για έναν εξίσου δυναμικό άντρα που και εκείνος με την σειρά του την σέβεται και την έχει επίσης ανάγκη. Τέλος και κλείνοντας για να μην παρεξηγηθώ θέλω να τονίσω ότι είμαι κάθετα υπέρ στο να προκύπτουν κοινωνικά μηνύματα (και) μέσα από τα comics όμως με την προϋπόθεση αυτά να βγαίνουν με φυσικότητα μέσα από τους χαρακτήρες και να εξυπηρετούν την ιστορία που θέλει να σου διηγηθεί ο συγγραφέας και όχι απλά να τοποθετούνται ως επιφανειακές ταμπέλες είτε για να πουλήσουν είτε για να μοστράρουν ορισμένοι δημιουργοί την «πολιτική ορθότητα» τους. Δυστυχώς το συγκεκριμένο comic δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Πηγή Ένα άλλο άρθρο με εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη για το συγκεκριμένο κόμικ

τα τεύχη 30 38 42 43 και 44

Το πηρα και εγω και μου αρεσει παρα πολυ και το παχος και το χαρτι και ολα!!! Το τριτο τευχος ειναι την κυριακη παλι με τιτλο ΦΑΡΟΥΕΣΤ

Και οι δικές μου πληροφορίες λένε ότι το "γυμνά οστά" θα συνεχιστεί και μάλιστα σε παραπάνω άπο ένα ακόμη τέυχη...

Προσοχή πάλι στα spoilers του κατά τα άλλα υπέροχου άρθρου του Ταρλαντέζου!

Τζίμης Πανούσης: Η θρυλική επιστολή παραίτησής του από την Εθνική Τράπεζα

Το πρώτο (για μένα) αδημοσίευτο Έρικ Καστέλ κυκλοφορεί σήμερα! Μάλλον η καλύτερη έκδοση του Καστέλ μέχρι στιγμής.

Το σκέφτηκα έτσι, ειδικά στην αρχή με την Edna και λίγο στην Honorata. Αλλά τελικά ίσως είναι καραμέλα να βαφτίζουμε κάθε φορά τον μισογυνισμό "κριτική στην φαλλοκρατική κοινωνία" για να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τα προφανή (δεν μιλάω προσωπικά σε σένα βέβαια, το 'χω κάνει ο ίδιος παραπάνω φορές απ'όσο πρέπει). Σκέφτηκα και το bouncer που εκεί λες western είναι, σφάξιμο έπεφτε μεταξύ όλων και οι γυναίκες έπαιζαν πάλι τον ρόλο των bargaining chips μεταξύ συμφωνιών ή πολύ απλά ήταν κρέας μόνο. Αλλά έτσι ήταν στην πραγματικότητα τότε οπότε δεν το προσάπτεις στον Jodo. Στο Madwoman όμως πάλι οι γυναίκες έχουν ρηγμένους ρόλους, οπότε αμφιβάλω αν ο Jodo βρίσκει ευκαιρία σε κάθε κόμικ του να θίγει ένα τόσο ευαίσθητο κοινωνικό πρόβλημα ή, τελικά, είναι μισογύνης και το αποδεικνύει. Από την άλλη έχεις το Peter Pan που ο Loisel σε συνέντευξη/άρθρα κάνει ξεκάθαρο το πόσο εσκεμμένα ρίχνει ότι θηλυκό χαρακτήρα έχει, ως μια ξεχειλωμένη αντιπαραβολή των ίδιων χαρακτήρων του θεατρικού του Barrie σχολιάζοντας το πως έβλεπε ένας θεατρικός συγγραφέας (και κατ'επέκταση η κοινωνία στο σύνολό της) τις γυναίκες το 1904. Αν ο Jodo είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του (που αμφιβάλω) αποτυγχάνει να το κάνει. Αν, βέβαια.

Τον Παράδεισο ο καθένας από εμάς τον φαντάζεται διαφορετικά... Οπότε αν "πήγε" εκεί που φανταζόταν εκείνος ότι θα "πάει" θα είναι ευχαριστημένος... Εμείς έχουμε παρακαταθήκη τα τραγούδια του, τις ατάκες του και την ανατρεπτικότητά του. Δε ξαναβγαίνει άλος καλλιτέχνης σαν τον Τζίμη...

Κι εγώ ήθελα από τις αδημοσίευτες του Μίκυ Κιντ, όμως προφανώς απ' ό,τι φαίνεται, επιλέγουν αποκλειστικά ιστορίες από τους αντίστοιχους ιταλικούς τόμους για τον χ/ψ λόγο.

Αφιέρωμα για το Γρα-Γρου από την Κυριακάτικη Καθημερινή 14 Ιανουαρίου 2018, από τον Κωνσταντίνο Χατζηνικολάου. Η παρουσίαση του τίτλου, εδώ πέρα

Παιδιά, τι λέτε; Η έκδοση είναι μια χαρά και να πω την αλήθεια πολύ το γούσταρα το χαρτί γιατί μου θύμησε πολύ έντονα τα παλιά "χάρτινα" Μίκυ Μάους και τη μυρωδιά που θυμάμαι από τα κόμικς μου! Στο μεταξύ την έκδοση την είχα δει πρώτη φορά αραδιασμένη ολόκληρη σε βιβλιοπωλείο του αεροδρομίου στο Μιλάνο πέρσι που είχα βρεθεί για λίγο, νομίζω και μου άρεσε τόσο πολύ, αλλά ήταν τεράστια σε πάχος (με το συμπάθιο! λολ) τα τομάκια και δεν είχα άλλο χώρο -ούτε χρήμα για να είμαι ειλικρινής και έφυγα έτσι, ντάξει τότε είχα τσιμπήσει τα καινούργια Τοπολίνο με τον Duckenstein του Τσελόνι κι είχα χαρεί έτσι και αλλιώς! Αλλά, ναι, ήθελα να πω ότι για μας τους άρρωστους Ντισνεϊκούς, νομίζω είναι κάτι που είχαμε καιρό να δούμε και ακόμα και αν έχουμε τις ιστορίες στη συλλογή μας σε άλλα περιοδικά, αξίζει να τα έχουμε και μαζεμένα. Σιγά μη μου πείτε τώρα ότι δεν έχετε ιστορίες δύο και τρεις φορές, από οποιοδήποτε δημιουργό, από οποιαδήποτε σειρά ή ήρωα που αγαπάτε! Στο μεταξύ, νταξ, δεν έχω διαβάσει ακόμα τη δεύτερη σελίδα του θρεντ, πριν ποστάρω, αλλά νομίζω την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησε με την εφημερίδα του Σαββάτου, ενώ από αυτή τη βδομάδα θα βγαίνει την Κυριακή; Σήμερα που πήγα περίπτερο δεν τη βρήκα και σαν να πήρε το μάτι μου μια διαφήμιση που έλεγε για Κυριακή. Το νου σας, οι πιστοί! Όσο για αυτό, δεν ξέρω πού μένεις, εγώ Πάτρα και Κόρινθο είχα από ένα πρακτορείο που ψώνιζα και όποτε έχανα κάποιο τεύχος της εφημερίδας τους έλεγα να μου το παραγγείλουν και το έφερναν μεσοβδόμαδα από Αθήνα, τσακ μπαμ! Όταν είναι πρόσφατο και υπάρχει, και αν το ζητήσεις ευγενικά πάντα, σου κάνουν την εξυπηρέτηση, να πουλήσουν θέλουν και οι μεν και οι δε, γιατί όχι; Μόνο εδώ στην Αθήνα δεν έχω βρει ακόμα κάποιον ΑΝΘΡΩΠΟ που να δύναται να το κάνει αυτό! Όλα είναι πιο δύσκολα στην Αθήνα τελικά... *sigh* Υ.Γ. από την άλλη στην Αθήνα υποτίθεται ότι είσαι στο κέντρο της παραγωγής και κυκλοφορίας όλων αυτών των περιοδικών και εφημερίδων, αλλά τα κεντρικά είναι στη Ομόνοια, και δεν μένουμε όλοι στην Ομόνοια, ούτε είναι εύκολο να κατεβαίνεις κέντρο αν μένεις πχ ΒΠ ή ΝΠ ή κάπου που δεν βολεύει καθόλου. Ακόμα και εγώ που είμαι σχετικά κοντά λόγω έλειψης χρόνου έχω να "κατέβω" κέντρο από και εγώ δεν ξέρω πότε!

Ολοκληρώνοντας έναν τετραήμερο μαραθώνιο κατά κάποιο τρόπο, διάβασα και τα οκτώ άλμπουμ που αποτελούν τον λεγόμενο first cycle όπως τον ορίζει ο Jodorowsky. Ο Μεταβαρώνος χωρίς όνομα ξεπήδησε από τις σελίδες του Ινκάλ και μετά χτίστηκε πάνω του ολόκληρο έπος, ένα έπος που με τους αρχικούς συντελεστές απλώνεται σε 510 σελίδες. Είναι μια διαστημική όπερα της κλάσης του Star Wars, σε σημείο που θα έκανε ίσως μεγαλύτερη επιτυχία αν είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Όπως θα έκανε και το Dune αν δεν ήταν αποτυχημένη η προσπάθεια, μια προσπάθεια που αποτέλεσε την βάση του Metabarons. Γενικά είναι καθαρό και ολοκληρωμένο έργο, από αυτά που έχουν αντικειμενική αξία ανεξαρτήτως γούστου. Στα του γούστου τώρα. Το σχέδιο σε αφήνει άναυδο. Όλα τα μονοσέλιδα είναι ανεξαιρέτως αριστοτεχνικά φτιαγμένα, ενώ οι σκηνές δράσης σε κρατούν καθηλωμένο και μέσω της άπειρης λεπτομέρειας δεν χρειάζεται να προσπαθείς να διακρίνεις τι συμβαίνει στο καρέ. Ο Χιμένεζ είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης, ή μάλλον ζωγράφος, αφού πάρα πολλά σχέδια των μεταβαρώνων εύκολα στολίζουν τοίχους. Το σενάριο, αν παραβλέψεις μερικούς συμβιβασμούς που συναντάμε λίγο πολύ παντού, πάσχει σε δύο σημεία. Ενώ ξεκινάει πολύ δυνατά εισάγοντας τον αναγνώστη σε ένα τεράστιο cosmos και χτίζει σε λίγες σελίδες αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, μετά το 5ο (ίσως) και 6ο (σίγουρα) τεύχος (Dona Vicenta) αρχίζει και παίρνει την κάτω βόλτα πηγαίνοντας από έναν σουρεαλισμό που εξυπηρετεί το σενάριο σε πλήρες χάος με χαρακτήρες που ξαφνικά συμπεριφέρονται αδικαιολόγητα (συγκριτικά με το απλώς υπερβολικά των πρώτων μεταβαρώνων) και μια πλοκή που πάει όπου πάει ο άνεμος το κεφάλι του Jodo. Οτι κάνει στα περισσότερα που πιάνει στα χέρια του δηλαδή. Καθ'όλη την διάρκεια του κόμικ γνωρίζουμε ελάχιστους χαρακτήρες από ένα πρακτικά άπειρο σύμπαν με τρισεκατομμύρια όντα, αφού καταπιανόμαστε με τους μεταβαρωνους και τα οικογενειακά τους σε αποκλειστικότητα. Αντε και τα δύο ρομπότ που λειτουργούν ως αφηγητές - comic relief. Προφανώς και η φατριά των Καστάκα πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο, αλλά αν βλέπεις αυτούς μόνο για 500+ σελίδες και κάποιους περαστικούς - ερμαφρόδυτος αυτοκράτορας, σάμπα-ουντ - για 5-6 σελίδες την φορά, κουράζεσαι. Τέλος, είναι κρίμα που ένα μυαλό έχει τέτοια φαντασία και περιορίζεται σε κάτι τόσο φθηνό όσο ο μισογυνισμός. Είναι τόσο προφανές το κόμπλεξ του Jodo με τις γυναίκες από την αρχή μέχρι το τέλος, που καταντάει γελοίο. Πρέπει να έφαγε τρελή φρίκη με κάποια/ες για να είναι όλοι ανεξαιρέτως οι γυναικείοι χαρακτήρες του στους Μεταβαρώνους είτε όμορφοι με πλούσια προσόντα και ηλίθιοι, είτε κακάσχημοι και μοχθηροί, είτε επιφανειακοί και φιλόδοξοι, είτε απλά εκεί για να εκτελούν τον βιολογικό τους ρόλο στην αναπαραγωγή και μετά εκτέλεση. Φτηνό. Προσωπικοί αγαπημένοι οι Οθον και Στιλχεντ. Μπορεί να μην δίνω αυτή την αίσθηση, αλλά με τα πολλά καλά του και τα κάποια κακά του αξίζει μια τουλάχιστον ανάγνωση. Είναι ορόσημο στο ευρωπαϊκό κόμικ, έχει έναν από τους καλύτερους σχεδιαστές να δίνει ρέστα και αν ξεπεράσεις τον αρχικό ενθουσιασμό, προσφέρει μια καλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας γεμάτη πάθος, αυτοθυσία, σθένος, ηρωισμό, επικίλα και να πεθάνουν οι γυναίκες.

London calling! Τελικά πήγα και γύρισα με μία μόνο αγορά αλλά τι αγορά!! Edena Moebius και πραγματικά αξίζει τα λεφτά του!! Χαώδες το Forbidden planet, πιο μικρό το book and comic exchange στο Notting Hill με comics που ξεκινάνε με 50p!!! Είδα και στο θέατρο το Scrooge το οποίο ήταν σκέτη μαγεία!!! Αυτά!!

Πριν πολλάααα χρόνια που είχα γραφτεί συνδρομητής στο Κόμιξ (όταν ακόμα ήταν καλό :P) είχα αγοράσει δύο τεύχη για να χαλάσω το ένα και να κρατήσω το άλλο. Μια άλλη φορά μου έκοψε και φωτοτύπησα τη σελίδα και τους έστειλα εκείνη χωρίς να χαλάσω το περιοδικό και την δέχθηκαν κανονικότατα :P.

Πραγματικά καθε φορά που βλέπω αίτηση για συνδρομή απορώ γιατί για να θέλει να γίνει κάποιος συνδρομητής σημειώνει ότι θέλει να παίρνεται όλα τα τεύχη άρα του αρέσει το περιοδικό. Όμως αμα του αρέσει το περιοδικό δεν υπάρχει περίπτωση να σκίσει κάποια σελίδας!

Αδιάβαστο εννοείς.

Το τεύχος που με την υπομονή του Ιώβ περίμενε ο Yoshimitsu είναι επιτέλους στη Λέσχη. Στις προσφορές προστίθενται ASTERIX ΠΑΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΚΑΝΟΥΡΓΙΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟ, 3€ ΑΘΑΝΑΤΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, 2,5€ (ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ)

Προστέθηκαν από το Inducks οι πρώτες σελίδες της κεντρικής ιστορίας.

Προστέθηκαν οι πρώτες σελίδες της κεντρικής ιστορίας στο 1ο ποστ.

Το τέλος των Χριστουγέννων ήταν εξαιρετική ιστορία. Πρωτότυπη υπόθεση, ωραίο σχέδιο, συνεργασία Μίκυ & Ντόναλντ και πάνω απ' όλα, ο Μίκυ δεν φοράει το χαζοκόκκινο παντελονάκι του αλλά κανονικά ρούχα. Την ευχαριστήθηκα ακόμα και τώρα που πέρασαν οι γιορτές. Αν το βρείτε πουθενά, τσιμπήστε το, είναι από τις ιστορίες που θα μου μείνουν. Φέτος γενικά είχαμε ωραίες χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Πρόσθεσα και τις 6 πρώτες σελίδες στο 1ο ποστ.

Πέθανε, ένας μεγάλος του heavy metal, ο "Fast" Eddiie Clarke των Motorhead και των Fastway. http://www.avopolis.gr/music-news/international-news/62549-fast-eddie-end-18

@Περικλής Τώρα να σου πω ότι δεν ζηλεύω,ψέμματα θα είναι.

Πρόσθεσα από το Inducks ενδεικτικά τις 4 πρώτες σελίδες από κάθε ιστορία στο 1ο ποστ. Δεν ξέρω αν θα το εφαρμόζουμε συνέχεια, όμως ας το δοκιμάσουμε κι αυτό τουλάχιστον για τον αρχικό τόμο.

Μάθαμε και ποιος είναι ο 10ος τόμος που δε φαινόταν στη διαφήμιση (*)

Τα είπες πάρα πολύ καλά

Οι ιστορίες του τόμου είναι: Ο πλανήτης τής σπατάλης Ένας εναντίον όλων Το κυνήγι των εξωγήινων Ο ναυαγός τού διαστήματος Το κατάστημα των απίθανων εφευρέσεων Ο κόσμος τού Βελκ Την επόμενη εβδομάδα ιστορίες από το Φαρ Ουέστ.

Εδώ πέρα άρθρο στην Καθημερινή. Δεν είμαι σχετικός για να το κρίνω, όμως το αναφέρω για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται.

30 χρόνια έχασα μόνο τη φετινή παράσταση. Που να ήξερα. Δυστυχώς το κενό σε αυτό το επίπεδο θα μείνει χωρίς αναπλήρωση. Στη θύελλα της πολιτικής ορθότητας και του μικροαστισμού, ακόμα και οι κωμικοί κριτές ακολουθούν σαν τον Αρκά καλή ώρα. Μόνο (και αυτό το λέω γενικά) θα ήθελα να πω κάτι, εντελώς φιλικά. Στον Πανούση λέμε "Καλό Παράδεισο"; έλεος να πούμε, ας σεβαστούμε μία 40χρονη πορεία.

Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα. Ο κολλητός μου πριν από περίπου έναν μήνα είχε πάει το βράδυ την γυναίκα του,που είχε πυρετό που δεν έπεφτε για μερικές ημέρες,στο νοσοκομείο. Ευτυχώς δεν είχε κάτι σοβαρό,αλλά την επομένη στην δουλειά μου είπε ότι αργά το βράδυ μπήκαν οι σεκιουριτάδες κι έκαναν χώρο για να έρθει με το ΕΚΑΒ ένας διάσημος που είχε πάθει έμφραγμα. Στο προαύλιο περίμεναν φανς. Όταν ο φίλος μου τους ρώτησε ποιος είναι εκείνος του απάντησαν ο Πανούσης,που έπαθε το έμφραγμα επί σκηνής. Οι γιατροί βέβαια είχαν πει ότι την είχε γλιτώσει,αλλά τελικά όχι για πολύ. Όντως τι μπορούμε να πούμε γι'αυτόν τον ογκόλιθο της Ελληνικής μουσικής σκηνής. Άνθρωπος αντισυμβατικός,που δεν έμπαινε σε καλούπια,ούτε μετρούσε τα λόγια του. Καλό του Παράδεισο και να μας θυμάται από εκεί πάνω. Εμείς σίγουρα θα το κάνουμε από εδώ.