Αίθουσα Νικητών

Εχμμμ....μαλλον αυτη την φορα, σαν να το παρακανα λιγουλακι! Και παμε να δουμε πιο αναλυτικα τι ζημια εγινε.... Απο το Bazaar Καλοκαθη, στην Ακαδημιας.... Απο χριστουγεννιατικο Bazaar, στο Μετρο του Συνταγματος... Athens Con, μπορει να μην πηγα, αλλα τα τευχακια μου τα τσιμπησα! Απο Lord Makro..... MEGA στον φλοκ, στην συγκεκριμενη περιπτωση, για το "εκτελουνται μεταφοραι/μετακομισεις" . Απο τα 20α γενεθλια της Jemma... Απο Πρωτοπορια.... Απο Public.... Απο το πωλητηριο της λεσχης... Απο προσφορα GreekComicFan... Απο προσφορα Paris... Απο προσφορα saveapenguin... Και τελος, οτι παρθηκε απο περιπτερο... Το μονο προβλημα που προεκυψε ειναι το εξης......ποτε θα διαβαστουν ολα αυτα????!!!!!!

Από το Σεραφίνο Α' περιόδου #210, μια δισέλιδη ιστορία του Σεραφίνο.

Διαβασα και το δευτερο τευχος και το μονο που εχω να πω ειναι το εξης Η σειρα μυριζει ολοκληρη 80ς !!!!! Θα ξυπνησει ομορφες αναμνησεις ολους οσους εζησαν παιδικα χρονια στην δεκαετια αυτη με το ποδοσφαιρο στους δρομους και τις αλανες τα ματωμενα γονατα τις φθαρμενες μπαλες το παγκοτερμα την αγωνιωδη αναμονη του σαββατοκυριακου και οτι αλλο ειχε να κανει ενα παιδι την δεκαετια αυτη Θα μας θυμισει σε πολλους πως ηταν να ζει κανεις εκεινα τα πραγματικα ομορφα χρονια. Κι ολα αυτα σε πληρες κοντραστ με την σημερινη μαυριλα σε βαθμο που να αναρωτιεται ευκολα κανεις γιατι μεγαλωσε......... Η ποιοτητα του κομικς αυτου δεν συγκρινεται τοσο στο σχεδιο...... (ειδικα εδω τι να πρωτοπεριγραψει κανεις ;;;;; τις λεπτομεριες στις απεικονισεις δρομων γηπεδων κτλ ;;;;; την κινηση του σχεδιου που μοιαζει να σε βαζει στον αγωνιστικο χωρο ;;;;; μονο ο ηχος λειπει αλλα κι αυτος φτιαχνεται με την φαντασια μας) ......οσο και στην πλοκη-σεναριο (μοιαζει με σηριαλ με συνδεομενες αυτοτελεις ιστοριες) και στην ποιοτητα δεσιματος - χαρτιου - χρωματων - εξωφυλλων - τιμης Πιστευω οτι πρεπει να πουμε κι ενα ευχαριστω στον Λεοκρατη Ανεμοδουρα για την εκδοση και την δυνατοτητα να την αποκτησουμε ολοκληρη και σε προσιτη σε ολους τιμη Η σειρα συστηνεται ανεπιφυλλακτα σε ολους και πιστευω θα γινει απο τα πλεον κλασικα κομικς ως αναφορα στο αθλητικο ειδος κομικς

Το ολοκλήρωσα. Και σχετικά γρήγορα παρόλο το μέγεθος των 160κάτι σελίδων. Σε αυτό συντελεί το σχέδιο που είναι πιο αφηρημένο και πρόχειρο, τόσο πρόχειρο που πρόσεξα έντονα τις σκιάσεις στο δέρμα των σκουρόχρωμων χαρακτήρων που δεν διέφερε από το να πιάσει κάποιος ένα μολύβι και να γεμίσει ένα χώρο στο χαρτί ενώ του ξεφεύγουν οι γωνίτσες. Σίγουρα δεν ανήκει στα καλύτερα κόρτο, δεν μπαίνει στην εφτάδα ή την οκτάδα απλά γιατί τα άλλα είναι εξαιρετικά. Δεν είναι κακό όμως στο σύνολο του. Είναι κακό για πρώτη επιλογή άλμπουμ του Κόρτο όπως γράφετε και παραπάνω, μπορεί να αποθαρρύνει κάποιον από έναν πανέμορφο κόσμο. Η ιστορία μου έβγαζε έντονα ένα συναίσθημα τίτλων τέλους για το σύμπαν του Κόρτο. Η παρουσία των σημαντικότερων χαρακτήρων από τα υπόλοιπα 11 άλμπουμ του συντελεί στην εικόνα που έφτιαξα στην οποία υπάρχει από πίσω στις σκιές ο Πραττ θυμίζοντας πως ήρθε η ώρα να ρίξουμε αυλαία. Όλη η αισθητική είναι αφαιρετική και μυστηριακή, απλά σε τόσο έντονο βαθμό που ξεφεύγει από τα ήδη ξεχειλωμένα όρια αφήγησης του Πραττ. Λίγο ασχολήθηκα με την ιστορία σαν ιστορία, για την ήπειρο της ΜΟΥ και της Αζτλα και τους μύθους και θρύλους που τυλίγουν το κόμικ, δεν με τράβηξαν. Ισως μπήκαν ως ευγενείς πόθοι του Ούγκο. Μ'άρεσε. Όχι όσο άλλα και καταλαβαίνω γιατί έχει την αντιμετώπιση που έχει. Αντιθέτως όμως εγώ θα το πρότεινα ακόμα και σε αυτόν που δεν τρελαίνεται με ΚΜ. Οχι για το σχέδιο, όχι για την ιστορία, αλλά για την τελευταία παράσταση του μεγαλύτερου ευγενούς τυχοδιώκτη που πέρασε ποτέ στην φανταστική ιστορία αυτού του πλανήτη και που αξίζει να μας πάρει μαζί του μια τελευταία φορά για να τον δούμε να πνεύσει τα λοίσθια και να χαθεί. Το Mu μας προσφέρεται από έναν Πραττ αρκετά χαμένο στην ψυχεδέλεια του ηλιοβασιλέματος της ζωής του. Σαν άλμπουμ κρύβει μέσα του τον ρομαντισμό του μπαμπά του μέσα σε αυτή την τυχαιότητα που είναι γραμμένο. Δεν βγάζει κανένα νόημα στις 160 σελίδες του, αλλά ίσως να μην είναι αυτός ο σκοπός του. Επίσης δεν ξέρω αν ο Πραττ αισθανόταν ότι σιγά σιγά έπρεπε να αποχωριστεί τον ήρωα που τον σημάδεψε σαν δημιουργό, αλλά στο Mu ξεχειλίζει μια λύπη που νιώθεις από τις πρώτες σελίδες.

Η DaNi στο 16ο επεισόδιο Καρικατούρες.

Επιτέλους βρήκα χρόνο να το διαβάσω σήμερα το απόγευμα . Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να είσαι χαλαρός στο σπίτι σου, να χεις φτιάξει το απογευματινό σου καφεδάκι και να διαβάζεις ένα κομικ με τον αγαπημένο σου ήρωα . Στο θέμα μας όμως. Οταν πρωτοείχα διαβάσει εδώ ,πριν δυό χρόνια περίπου ,για την κυκλοφορία του Κόρτο από νέους δημιουργούς ,η αντίδρασή μου ήταν αυτή :" Aμα δεν είναι Pratt ,δεν είναι Κόρτο .......Τόσο απλά ! " Τελικά είναι σοφό το ρητό που λέει "καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς ". Πόσο χαίρομαι που θα γίνω "κολοτούμπας" και θα καταπιώ τα όσα είχα γράψει τότε . Ναι το Εκουατόρια δεν είναι Πράτ. Ομως η αίσθηση που είχα διαβάζοντάς το ήταν τόσο κοντά σ αυτή του μεγάλου δημιουργού. Κατ αρχήν το σκίτσο του εξαιρετικού κ. Ruben Pellejero είναι τόσο κοντά στο πρωτότυπο που αν ήταν αυτό το πρώτο Κορτο που διάβαζα θα ήμουν σίγουρος οτι είναι του Πρατ. Είναι καλό αυτό ?Το κοπιάρισμα του σχεδίου σε τόσο μεγάλο βαθμό ? Κανονικά η απάντηση είναι οχι . Ωστόσο στο συγκεκριμένο κομικ δεν με χάλασε . Οπως δεν με χάλασαν και οι χρωματισμοί ,παρ όλο που η ομορφιά του σκιτσου του Κορτο ήταν στο Α/Μ όσο τον σχεδίαζε ο Πράτ. Ο κ. Juan Diaz Canales είχε δώσει τα διαπιστευτήρια του στο Blacksad .Εδώ θεωρώ οτι έκανε ξανά πολύ όμορφη δουλειά. Το σενάριο του είναι γεμάτο λυρισμό και ρομαντισμό ,όπως αρμόζει στον Κόρτο Μαλτέζε .Δράση και ποίηση συνδυάζονται όμορφα και δίνουν μια καλή ιστορία . Συνολικά ένα πολύ καλό album ,σίγουρα μέσα στο κλίμα των ιστοριών του ήρωα . Η Ελληνική έκδοση της "Μικρός Ηρως" στέκεται επίσης σε πολύ καλό επίπεδο.Σωστό φορμά (δεν θα γινόταν να υπάρχει καλό αποτέλεσμα σε μικρότερες από αυτές τις διαστάσεις ) ,καλή ποιότητα χαρτιού και εξωφύλλων ,ζωντανά χρώματα και ωραία μετάφραση .Επίσης πολύ ωραία και τα συνοδευτικά κείμενα του Λ.Ταρλαντέζου. Προσωπικά νοιώθω ευγνώμων γι αυτό το album ,τόσο γιατί μπορεσα να διαβασω πάλι μια ιστορία του αγαπημένου μου ήρωα .όσο και για το όμορφο Χριστουγιεννιάτικο απόγευμα που μου χάρισε η ανάγνωσή του . Ευχή μου να μπορέσουμε κάποια στιγμή να διαβασουμε και το πρώτο album των επιγόνων του Πρατ στη γλώσσα μας .

1976 O Spider-man ανεβαίνει ξανά στην πρώτη θέση και αρχίζει να σταθεροποιείται εκεί, αφού παρέμεινε στην κορυφή και την επόμενη χρονιά. Είναι πλέον αυτό που λέμε το top dog στα υπερηρωικά κόμικς. Μάλιστα στα τέλη του 1976 ξεκίνησε να βγιαίνει το Spectacular Spider-man, ένα νέο κόμικ, του οποίου θα δημοσιεύσουμε κάποιες από τις πωλήσεις τα επόμενα χρόνια. Από το 1980 και μετά έχουμε και τα στοιχεία των πωλήσεων του Iron Man ο οποίος προς το παρόν απουσιάζει από την λίστα (δυστυχώς). Κατά τ' άλλα, το 1976 ήταν μία μάλλον ήσυχη χρονιά χωρίς πολλές ανατροπές, αφού βλέπουμε μία σταθερότητα στις πωλήσεις. Είναι η ηρεμία πριν από την καταιγίδα, αφού δύο χρόνια αργότερα επικράτησε η απόλυτη καταστροφή στην DC, μία αληθινή τραγωδία για την ιστορική εταιρεία των κόμικς (για περισσότερες λεπτομέρειες βλέπε το επόμενο post στο έτος 1978). Η μόνη αξιοσημείωτη αλλαγή ήταν η άνοδος της Justice League στο Νο.6 με αύξηση μάλιστα των πωλήσεων, και η πτώση του Captain America στο Νο. 10, ο οποίος όμως έχει δύο τίτλους στο top ten αφού συμμετέχει και στους Avengers. Βέβαια ο Superman, αν και πεσμένος, εξακολουθεί να έχει 3 τίτλους στο Τοπ 5. 1977 Μεγάλη πτώση των πωλήσεων αφού μόνο δύο τίτλοι πούλησαν πάνω από 200,000 αντίτυπα, όταν το 1967 είχαμε 15 τίτλους να ξεπερνούν το φράγμα των 200,000. Για πρώτη φορά οι Fantastic Four ανεβαίνουν στο Νο.3, ενώ έχουμε περαιτέρω πτώση για τους τίτλους του Superman αλλά και για τον Captain America στο Νο.13. Για πρώτη φορά η Wonder Woman μπαίνει στο top ten. Είχε ήδη ξεκινήσει από το 1975 η τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνίστρια την πανέμορφη Lynda Carter, η οποία βοήθησε σημαντικά στην άνοδο της Γυναίκας Θαύμα. "Να με προσέχεις γιατί έχω πέσει χαμηλά" λέει ένα τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου. Αυτός ο στίχος ταιριάζει απόλυτα στον Batman ο οποίος βρέθηκε για πρώτη φορά έξω από το top ten, όταν πριν από 10 ακριβώς χρόνια ήταν στο Νο.1 στην ίδια λίστα. Μόνο θλίψη προκαλεί αυτό το γεγονός σε μας τους φανατικούς οπαδούς της bronze age εποχής του Σκοτεινού Ιππότη. Είναι πραγματικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο απόλυτος superstar των κόμικς είχε υποχωρήσει τόσο στην δεκαετία του 70. Μάλιστα και στην Ελλάδα όταν οι εκδόσεις Ψαρόπουλου κυκλοφόρησαν το ίδιο κόμικ το 1980, πήγε άπατο και έκλεισε μετά από 8 μόλις τεύχη, ενώ ο Superman του Ψαρόπουλου έβγαλε πάνω από 100 τεύχη και άντεξε για 4-5 χρόνια στην χώρα μας. Φαίνεται λοιπόν ότι υπήρχε ένα θέμα τότε με τον μασκοφόρο εκδικητή. Κι όμως, ο Batman είναι τα τελευταία 30 χρόνια το δημοφιλέστερο κόμικ στην Αμερική και ίσως σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μια ματιά στις πωλήσεις του 2017 όπως τις δημοσιεύει ο x for xepeta εδώ, φτάνει για να σας πείσει. Τι είναι λοιπόν αυτό που έκανε έναν superstar των κόμικς (κι όχι μόνο) "να πέσει τόσο χαμηλά"? Δεν άρεσαν οι ιστορίες? Μα το 1977-78 δημοσιεύτηκε το καταπληκτικό -και κλασικό- run των Steve Englehart και Len Wein στα Detective Comics που έχει επανεκδοθεί ως τόμος με τον τίτλο "Strange Apparitions". Ομως τα Detective Comics ήταν στο Νο.14 στην ετήσια λίστα με 125,000 αντίτυπα μέσο όρο. Αν είναι δυνατόν. Τι έφταιξε άραγε. Για να κλείσω, θεωρώ τεράστια αδικία την πτώση των πωλήσεων του Batman στην δεκαετία του 70. Είχαμε νέους και ενδιαφέροντες villains όπως ο Ra's al Ghul, η Talia, ο Man-Bat κλπ. και οι ιστορίες εκείνης της περιόδου ήταν πραγματικά σπουδαίες (όπως το A Vow From The Grave, το There Is No Hope In Crime Alley, το Night of The Stalker, το Daughter Of The Demon και πάρα πολλές άλλες) και έχουν επανεκδοθεί επανειλημμένα από την DC σε τόμους. Ομως επειδή υπάρχει Θεός, ο Batman πήρε το αίμα του πίσω όταν στα μέσα της δεκαετίας του 80 άρχισαν να ανεβαίνουν και πάλι οι πωλήσεις και ο απόλυτος υπερήρωας έγινε και πάλι το Νο.1 σε πωλήσεις, μία θέση που διατηρεί μέχρι σήμερα.

Από τις 11 Δεκεμβρίου που σχολίασα τελευταία φορά στο τόπικ, είδα τις παρακάτω ταινίες: Bone Tomahawk. (2015). Είχα ακούσει τόσα πολλά για την συγκεκριμένη ταινία, οπότε το πήρα απόφαση και επιτέλους την είδα. Ουάου! Γουέστερν με κανίβαλους και σπλατεριές. Δεν είναι κάτι που βλέπεις κάθε μέρα. Απολαυστική ταινία, αλλά σίγουρα όχι για όλα τα στομάχια (και ούτε για όλα τα γούστα). Δεν αμφιβάλλω ότι ο σκηνοθέτης έχει δει και λατρέψει πολλές από τις ταινίες του Tarantino. Πέρασα πολύ καλά με το σκληρό αυτό γουέστερν (ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα), αν και σε μια σκηνή τα είδα όλα και χάρηκα που δεν έτρωγα τίποτα, γιατί πιθανότατα θα ξερνούσα στον καναπέ. Έχω κατεβάσει και την δεύτερη ταινία του συγκεκριμένου τύπου (Brawl in Cell Block 99), και ανυπομονώ να την δω και αυτήν. 8/10 Planes, Trains & Automobiles. (1987). Πολύ ευχάριστη και ιδιαίτερα απολαυστική κωμωδία, χαρακτηριστικό δείγμα του είδους και της εποχής της (δεκαετία του '80). Δεν ξέρω πως θα φανεί στους λάτρεις των κωμωδιών και ούτε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, πάντως προσωπικά πέρασα πολύ ωραία την ώρα μου, και αυτό μου αρκεί. Γέλασα και έγινα ένα με τους δυο τυπάδες που πέρασαν τα πάνδεινα για να φτάσουν στον προορισμό τους. Έχω και άλλες ταινίες του συγκεκριμένου σκηνοθέτη (π.χ. Uncle Buck, Ferris Bueller's Day Off και The Breakfast Club) και κάτι μου λέει ότι θα περάσω τέλεια και μ'αυτές. 8/10 Sweet Smell of Success. (1957). Λοιπόν, η συγκεκριμένη ταινία είναι μάλλον μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Βλέποντας την σχετική βαθμολογία της στο IMDB και διαβάζοντας εμπεριστατωμένες κριτικές από δω και από κει, περίμενα ότι θα είναι τουλάχιστον καλή. Επίσης, διαβάζοντας πράγματα για την πλοκή, ήξερα ότι θα είναι πολύ κοντά στα γούστα μου. Όμως, δεν ήμουν προετοιμασμένος για ένα τέτοιο μαύρο αριστούργημα. Είναι οπωσδήποτε μια από τις δέκα καλύτερες ταινίες που είδα φέτος, αλλά και γενικά μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει μέχρι σήμερα. Δεν μπορώ να εξηγήσω με σαφήνεια τι ακριβώς με ενθουσίασε. Είναι, μάλλον, κάτι πιο εσωτερικό για να το εκφράσω με λόγια. Γίνεται μια τρομερή μελέτη χαρακτήρων και παρουσιάζονται κάποιες από τις ανθρώπινες αδυναμίες με τον πλέον ωμό και ρεαλιστικό τρόπο. Η σκηνοθεσία είναι αριστουργηματική, οι ερμηνείες εξαιρετικές και η φωτογραφία μοναδική. Η ατμόσφαιρα πιο-νουάρ-πεθαίνεις. 9/10 The Set-Up. (1949). Η ταινία με το ζόρι διαρκεί περισσότερα από 70 λεπτά και τα όλα σκηνικά περιορίζονται σε μια κλειστή αρένα για αγώνες μποξ, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και ελάχιστα λεπτά έξω στον δρόμο. Η ταινία είναι λιτή και απέριττη, όμως περνάει με ιδιαίτερα ρεαλιστικό τρόπο όλα τα μηνύματα που ήθελε να περάσει. Μιλάμε για ένα μικρό και μάλλον άγνωστο διαμάντι, του τρομερού Robert Wise, ο οποίος αποδεικνύει ότι και με περιορισμένα μέσα μπορεί να γυριστεί μια μοναδική ταινία, με βάθος και ουσία. 8/10 J. Edgar. (2011). Ο Clint Eastwood είναι ένας από τους πέντε αγαπημένους μου σκηνοθέτες, ο Leonardo DiCaprio ένας από τους ηθοποιούς που συμπαθώ ιδιαίτερα, ενώ και ο J. Edgar Hoover ήταν μια τεράστια και άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα της εποχής του. Με βάση όλα αυτά, περίμενα πολλά από την συγκεκριμένη ταινία. Όμως, δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Σίγουρα μου άρεσε γενικά σαν ταινία και πέρασα καλά (αυτό έλειπε!), όμως κάτι της έλειπε. Η σκηνοθεσία μου φάνηκε μια χαρά, οπότε το πρόβλημα είναι μάλλον στο σενάριο: Δεν θα το χαρακτήριζα και ιδιαίτερα σφιχτοδεμένο. Η φωτογραφία είναι, φυσικά, εξαιρετική, ενώ και οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές. Τέλος πάντων, καλούτσικη, αλλά μάλλον αργόσυρτη και όχι για όλα τα γούστα. 7/10 1922. (2017). Η ταινία αυτή βασίζεται στην ομότιτλη νουβέλα του Stephen King, που μπορεί να απολαύσει κανείς διαβάζοντας την εξαιρετική συλλογή διηγημάτων Full Dark, No Stars ("Σκοτάδι βαθύ, δίχως άστρα", εκδόσεις Bell). Τον Απρίλιο του 2012 είχα διαβάσει την συγκεκριμένη νουβέλα (και όλη την συλλογή, εδώ που τα λέμε), αλλά θυμόμουν αρκετές λεπτομέρειες της ιστορίας. Δεν είχε σημασία όμως, γιατί και η ταινία αυτή καθαυτή κατάφερε να με συνεπάρει. Σε καμία περίπτωση δεν είναι στο ίδιο επίπεδο ποιότητας με την νουβέλα, όμως σαν ταινία είναι αρκούντως ικανοποιητική. Ωραία φωτογραφία και σκηνικά (για μένα παίζουν σημαντικό ρόλο σε μια ταινία), καλές ερμηνείες, κάπως σκοτεινή ατμόσφαιρα... 7/10

Μα το εννοώ όταν λέω πως μετράω τις αγορές των κόμικς με το κιλό Κάθε χρόνο (ή κάθε διετία) στην ετήσια αθηναϊκή κομικοτσάρκα, συσκευάζω τα κόμικς σε βαλίτσες και κασόνια και τα ζυγίζω με το φορητό κανταράκι που φαίνεται πιο κάτω: Έτσι, ξέρω πόσα κιλά κόμικς θα μπορέσω να μεταφέρω στην Κύπρο, ανάλογα με το πόσα κιλά επιτρέπει η εκάστοτε αεροπορική εταιρεία που χρησιμοποιώ Νομίζω το ρεκόρ μου (σε κιλά) σε μία μόνο αθηναϊκή επίσκεψη, πρέπει να είναι γύρω στα 70 kg (2 τριαντάκιλες βαλίτσες στο check-in και 2 hand-luggage στο αεροπλάνο).

Έφτασεεεεεεεεεε

Στην 188

Μιας και απ' οτι διαπιστωνω, ειμαι ο πρωτος που γραφει καποιο σχολιο απο τοτε που παρουσιαστηκε το τευχακι, ας πω την ταπεινη μου αποψη. Μου αρεσε το σαγρε/αναγλυφο σε εξωφυλλο/οπισθοφυλο, κατι που το συναντησα πρωτη φορα σε κομικ, μου αρεσε επισης η ποιοτητα του χαρτιου, καθως θυμιζει εντονα χοντρο επιστολοχαρτο (sorry αν κανω λαθος στην ορολογια, αλλα αυτο μου ηρθε αυθορμητα κατα νου.... ). Καθως το διαβαζα μου ερχοταν στο μυαλο εικονες απο ταινιες του ειδους (Conan, Barbarian Queen, Deathstalker κλπ...), κατι που φαινεται αλλωστε και στο σχεδιο του Λαγου, που παρεπιμπτοντως το βρηκα αρκετα καλο, καθως ειναι αμεσα επηρεασμενο απο αυτες. Σε γενικες γραμμες, ενα αρκετα καλο και προσεγμενο sword and sorcery κομιξακι, που θα αρεσει σε πολλους φαν του ειδους, αν θα τους "καλυψει" αυτο ειναι αλλο θεμα, σιγουρα ομως θα περασουν καλα μαζι του και θα θυμηθουν παλια καλα κομικ και ταινιες του ειδους. Ενα 7αρακι του το δινω ανετα.

Από το 2013,μέχρι και εφέτος,η παράδοση συνεχίζεται Το επιτραπέζιο ημερολόγιο του 2018,με τα κόμικς του αξεπέραστου Αρκά για μια ακόμα χρονιά θα μας συντροφευει και θα σκορπά απλόχερα το γέλιο . Φέτος την σκυτάλη την παίρνει η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ αφού η συνεργασία του κομίστα τελείωσε με την προηγούμενη (ΕΘΝΟΣ) Το τομάκι κινείται στα ίδια επίπεδα με αυτά των προηγούμενων ετών,είναι σκληρόδετο και βολικό στην χρήση. Οπως κάθε ημερολόγιο που σέβεται τον εαυτό του έχει αλφαβητικό και μηνιαίο εορτολόγιο,ακολουθεί το πλάνο του 2018 και 2019,για να ξεκινήσουν έπειτα οι σελίδες με τις ημέρες κάθε μήνα...!Το ημερολόγιο κλείνει με σελίδες τηλεφωνικού καταλόγου και χώρο για σημειώσεις.. ΟΙ χαρακτήρες που θα μας κάνουν παρέα το2018 μεταξύ άλλων είναι οι : Προφήτης,Χαμηλές Πτήσεις,Ξυπνας μέσα μου το ζωο ,Μαλλι με μαλλί ,Ζωή μετά ,Συνομίλικοι,Ισοβττης ,Καρχαρίας ΚΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Μόλις είδα συμπτωματικά και το δελτίο κυκλοφορίας. Αν υποθέσουμε ότι στην κυκλοφορία επιδρά μόνο η συγκεκριμένη προσφορά τότε το δείγμα είναι σαφώς πολύ καλό. Την Κυριακή πριν την έκδοση του 1ου Ερικ Καστέλ το Εθνος πούλησε σε όλη τη χώρα 16630 αντίτυπα. Την 1η Κυριακή με την προσφορά του Καστέλ ανέβηκε στις 21800, δηλαδή πήρε 5.170 αναγνώστες που αντιπροσωπεύουν αύξηση της τάξης του 31%. Θυμίζω ότι όταν εμφανίσθηκαν σε εφημερίδες Μπλεκ και Ζαγκόρ η αύξηση ήταν μικρότερη και ποσοτικά και ποσοστιαία και ακόμη μικρότερη με τις εκάστοτε εκδόσεις του Μικρού Ηρωα.

Ναι καλά. Όπως λέω κι εγώ "από Δευτέρα θα αρχίσω δίαιτα".

Mother! Ίσως ό,τι πιο ανήθικο έχω δει. Μια ταινία που ο σκηνοθέτης όχι μόνο δε σε σέβεται αλλά σε κοροϊδεύει και σε χλευάζει για το χρόνο που ξόδεψες γι' αυτόν. Νομίζω μας μισεί, αλλά όταν λέω μας μισεί εννοώ Χίτλερ επίπεδο. Ας πούμε ότι είναι ένα όνειρο μιας γυναίκας που θα γεννήσει, γέννησε, γεννάει, κάτι τέτοιο. Όλα εκείνα τα στοιχεία με τα πρόσωπα που μέσα σε ένα όνειρο εισβάλουν στο χώρο σου και δεν μπορείς να τα διώξεις, με τις καταστάσεις που φτάνουν σε ένα κρεσέντο κάθε δευτερόλεπτο, η απελπισία και το άγχος τού δεν ξέρω τι μου συμβαίνει μέσα σε δύο ώρες. Οι συμβολισμοί είναι αυνανισμοί ενός σκηνοθέτη που δεν έχει να κάνει κάτι καλύτερο. Κάποιοι μίλησαν για κωμωδία, και εγώ γέλασα δυο φορές δυνατά. Κάποιοι είπαν ότι είναι το Μωρό της Ρόζμαρι, και γέλασα πάλι. Κάπου νόμιζα ότι βλέπω το Carnage του Πολάνσκι, αλλά ας πλύνω το στόμα μου με σαπούνι. Μου σέρβιραν σάπια πράγματα και προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι γκουρμέ. Ντροπή σου σκηνοθέτα.

Το διάβασα κι εγώ πριν λίγες ημέρες, αλλά δεν ήξερα τι να γράψω. Εν πολλοίς, συμφωνώ με τον Θρηνωδό. Το άλμπουμ σου αφήνει μια αίσθηση «τέλους» και υπό το πρίσμα αυτό νομίζω είναι ένα ωραίο κλείσιμο. Αν και η ιστορία μου κίνησε το ενδιαφέρον στην αρχή, από ένα σημείο και μετά χάνει κάθε συνοχή. Το σχέδιο (στο οποίο ο Pratt βοηθήθηκε από τον Lele Vianello) είναι μάλλον μέτριο. Τουλάχιστον για το δικό μου γούστο, πρόκειται για το κατώτερο άλμπουμ του Κόρτο (ίσως εν γένει του Pratt), αν και μου μένει ακόμα το έτερο «μαύρο πρόβατο», τα Ελβετικά.

Το "Ferris Bueller's Day Off" είναι φοβερή κωμωδία. Δείτε το άμεσα όσοι δεν το έχετε δει.

Χρόνια Πολλά και καλά! Να ρωτήσω κάτι για το Mother! ? Το είχει δει κανένας που να είναι φαν των 5 πρώτων ταινιών του Aronofsky ? Επειδή είναι από τους αγαπηνένους σκηνοθέτες και οι 5 πρώτες του ταινίες ( Pi Requiem for a Dream The Fountain * The Wrestler Black Swan ) είναι όλες μιά και μία , δεν θέλω να ξενερώσω πάρα πολύ , για αυτό εξάλου δεν είδα ποτέ και το Noah * To έχω δει στο σινεμά και ήταν εμπειρία, δεν ξέρω πως θα λειτουργήσει στο σπίτι. Εκτός αν έχετε Home Cinema...

Κανόνισε να τη δεις: "ROGUE ONE: A STAR WARS STORY Από τις σπάνιες φορές που η επιφανειακή διάθεση του Χόλιγουντ για diversity και εκπροσώπηση δένει θεματικά απολύτως και με συγκλονιστική συνέπεια με την αφήγηση. Ένα μάτσο minority και γυναίκες ήρωες για τους οποίους και τις οποίες ποτέ δε γράφτηκε κανένα τραγούδι, κανένα ποίημα, κανένα έπος, και δεν γυρίστηκε καμία ταινία, θυσιάζονται όχι για κάτι ασφαλές και grande, αλλά απλώς για να κρατήσουν ζωντανή την ελάχιστη σπίθα επανάστασης. Είναι τα αναλώσιμα πιόνια σε μια πολεμική ταινία με δεδομένα μαύρο φινάλε θανάτου και αυτοθυσίας, και αυτή η ταινία με κάποιο απίθανο τρόπο έγινε Χριστουγεννιάτικο μπλοκμπάστερ από τη Disney."

ΩΩΩΩΩΩ!!!!! Τέλειο post, με πράγματα για όλα τα γούστα!!! Σ'ωραίος και μετράς!!!

Εντάξει το τερμάτισες φίλος !!!!!!!!!!!

Κανενα καλο οφθολμιατρο αμα ξερεις, πες το μου.....θα χρειαστει μετα απο τοσο διαβασμα. Να 'σαι καλα Γιαννη, σε ευχαριστω φιλαρακι!

Μεγάλη σοδειά. Προβλέπω να κάνεις υπερωρίες για να τα διαβάσεις όλα αυτά. Καλοδιάβαστα.

Δεν την έχω διαβάσει, όμως φαίνεται ενδιαφέρουσα. Και στο ιταλικό έτσι πρέπει να είναι απ' ό,τι καταλαβαίνω.

Στην ιστορία Οι ρίζες της Λιμνούπολης (Μίκυ Μάους 2432), το σπίτι του Ντόναλντ βρίσκεται στον αριθμό 13 της οδού Πλατάνων: (σημείωση: οι πλάτανοι στην οδό Πλατάνων του Ντόναλντ είναι καίριας σημασίας για την πλοκή της ιστορίας και κατ'επέκταση για την ιστορία της Λιμνούπολης)

Είσαι διαβασμένος βλέπω. ..Θα πας μπροστά!

"Χρονια Πολλα και καλα Χριστουγεννα"

Όντως, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο το συγκεκριμένο τευχάκι. Αξίζει μόνο και μόνο για την ιστορία του Casty, όπου παρεμπιπτόντως δόθηκαν πολλές εξηγήσεις και πλέον πηγαίνουμε προς το φινάλε. Το δεύτερο μέρος κλείνει πολύ δυναμικά, οι πιτσιρικάδες που τα διαβάζουν τώρα, σε καμιά 15ετία θα τα θυμούνται όπως θυμόμαστε εμείς τις κλασικές μεγάλες ιστορίες του Massimo De Vita που δημοσιεύονταν τότε σε συνέχειες. Εν τω μεταξύ δεν έχω κάτσει ακόμα να κάνω αναλύσεις του τι έχουμε δει στο πρώτο μέρος, και στο δεύτερο σου πετάει ένα σωρό αναφορές ακόμα, που θα ήθελες να κάτσεις και να δεις ποιες είναι φανταστικές και ποιες είναι πραγματικές (και σε ποιον βαθμό). Είχα χρόνια να διαβάσω δύο και τρεις φορές το ίδιο μέρος, περιμένοντας την συνέχεια της επόμενης εβδομάδας. Ενώ άλλες ιστορίες σε παιδεύουν μέχρι να τις τελειώσεις, αυτή κυλάει νεράκι και απορείς πότε πέρασαν τόσες σελίδες. Νερόβραστο τεύχος γενικά, ακόμα και για τα παιδιά, όμως αξίζει με τα μπούνια μόνο και μόνο για την κεντρική ιστορία.

Παρατήρησα ότι όταν είμαι σε μία παρουσίαση που έχει περισσότερες από μία σελίδες και πατάω το "<<" δίπλα στο κουμπί "ΠΡΟΗΓ" για να μεταφερθώ στην πρώτη σελίδα,δεν μου εμφανίζει το πινακάκι που βρίσκεται επάνω από το πρώτο ποστ. Όταν όμως κάνω refresh το εμφανίζει κανονικά. Εννοείται ότι δεν με ενοχλεί απλά το αναφέρω. For the record χρησιμοποιώ chrome και το default θέμα στο φόρουμ.

Ετυχε να ξεφυλλισω σημερα το πρωι, το αντιτυπο που υπαρχει στην βιβλιοθηκη της λεσχης. Πραγματικα με το που το πιανεις στα χερια σου, δεν θες να το αφησεις! Ομορφη εκδοση, προσεγμενη στην παραμικρη λεπτομερεια και με το σχεδιο του Κυριαζη να σε κερδιζει απο το πρωτο καρε. Μπηκε ηδη στα υποψην προς αγορα. Πολλα συγχαρητηρια σε ολους, που κοπιασαν, να φτασει αυτο το διαμαντακι στα χερια μας και να μπει σε καθε βιβλιοθηκη!

Κι εγώ είμαι της άποψης ότι η απουσία αέρα,σε συνδυασμό με τον έντονο φωτισμό,ανέβασαν την θερμοκρασία κι έφεραν την αλλοίωση. Τις δικές μου τις φιγούρες (βέβαια είναι της σειράς με τις μαύρες βάσεις,φαντάζομαι όμως ότι θα είναι τις ίδιας ποιότητας) τις έχω σε ράφι στην βιβλιοθήκη μου που κλείνει με πόρτα,χωρίς όμως να βάλω ταινία και σποτάκι και μέχρι στιγμής δεν έχω αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα. Βέβαια σκόνη μπαίνει,αλλά όχι πολλή. Πλάκα πλάκα όμως μου βάλατε ιδέες τώρα. Τα Χριστούγεννα που θα πάω στο πατρικό μου θα ρίξω μία ματιά.

1974 Για πρώτη φορά στην ιστορία, η Marvel έχει τον Νο.1 τίτλο σε πωλήσεις σπάζοντας μία κυριαρχία 35 ετών της DC με τον Superman να κυριαρχεί απόλυτα τα περισσότερα χρόνια, με εξαίρεση την περίοδο 1966 - 1967 όταν ήταν στο Νο.1 ο Batman. Οπως έλεγα και στο προηγούμενο ποστ, η Marvel δεν φοβόταν να ρισκάρει και να πειραματιστεί, ενώ η DC ήταν πιο συντηρητική και στατική την ίδια περίοδο. Ας πούμε, το 1971 ο Spider-man κυκλοφόρησε 3 τεύχη με αναφορά στα ναρκωτικά, και στον εθισμό του γιού του Green Goblin σ'αυτά. Η Αρχή Κώδικα Κόμικς αρνήθηκε να εκδώσει τη σφραγίδα της έγκρισης, και για πρώτη φορά στην ιστορία των υπερηρωικών κόμικς κυκλοφόρησαν 3 τεύχη χωρίς την βούλα της Αρχής Κώδικα Κόμικς, κάτι ανήκουστο και πρωτοφανές μέχρι τότε. Μάλιστα εξαιτίας αυτού του γεγονότος, ο κώδικας αναθεωρήθηκε στη συνέχεια. Εχω ήδη αναφερθεί στην δολοφονία της Gwen Stacy την προηγούμενη χρονιά, ένα γεγονός που υπήρξε σταθμός στην ιστορία των κόμικς. Με τόσο τολμηρές κινήσεις που έκανε η Marvel, η γενιά του 70 εκτίμησε δεόντως τον Spider-man ανταμείβοντας τον με την πρώτη θέση. Αυτές οι αλλαγές επηρέασαν όλα τα κόμικς (ακόμα και την DC) και οδήγησαν την ένατη τέχνη σε νέες κατευθύνσεις με αποκορύφωμα την δεκαετία του 80 και την μετάβαση στην μοντέρνα εποχή. Οι σπόροι για την αλλαγή φυτεύτηκαν στα χρόνια της bronze age. 1975 Ο Ανθρωπος από ατσάλι επέστρεψε στην πρώτη θέση. Οι δύο πρώτοι τίτλοι έχουν σημαντική διαφορά στις πωλήσεις από τους υπόλοιπους. Ανοδος του Hulk στην πρώτη πεντάδα, ενώ ο Flash επιστρέφει στο top ten για πρώτη φορά μετά από το 1966 (όταν ήταν στο Νο.6) ενισχυμένος από την προσθήκη του Green Lantern ως supporting story. Επιστροφή και για τον Aquaman στο Νο. 10 μέσω των Adventure Comics. To 1975 ξεκινάει η δεύτερη (και καλύτερη περίοδος) για τους X-Men με την δημοσίευση του Giant Size X-Men No.1 των Len Wein και Dave Cockrum. Αρχικά οι πωλήσεις ήταν αδύνατες (Νο.14 με 119,000 αντίτυπα μέσο όρο) όπως και στην πρώτη περίοδο, αλλά στην συνέχεια με την έλευση του Chris Claremont, οι πωλήσεις παρουσίασαν δραματική αύξηση, και μετά από το 1980 το κόμικ εκτοξεύτηκε στην στρατόσφαιρα των best sellers τριπλασιάζοντας τις πωλήσεις του. Ηταν ένα ακόμη σημάδι της αλλαγής στα γούστα του αναγνωστικού κοινού των comics. Οπως λέει και το τραγούδι του Bob Dylan "The Times they are a-changing".

Επισυνάπτω εξώφυλλο/οπισθόφυλλο σε καλύτερη ανάλυση. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Mέχρι στιγμής είναι το μόνο άλμπουμ του Μαλτέζε που έχω διαβάσει, και παρόλο που έχω αγοράσει κι άλλα άλμπουμ μέσω προσφορών παραμένουν αδιάβαστα. Οι εντυπώσεις μου όταν το διάβαζα ήταν ανάμεικτες: απ' τη μία μου άρεσε το σχέδιο του Πρατ και η ατμόσφαιρα μυστηρίου που επικρατούσε σε όλο το έργο, απ' την άλλη μου φάνηκε η υπόθεση πολύ αμπελοφιλοσοφία και θεωρίες Λιακόπουλου. Δεν με χάλασε αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Πάντως ο germ έσπευσε να με καθησυχάσει με ένα σχόλιο σαν αυτό που κάνει πιο πάνω, οπότε δεν απογοητεύομαι και σύντομα θα προχωρήσω και στην ανάγνωση των επόμενων που θεωρούνται καλύτερα.

Θυμάστε φαντάζομαι τις ωραίες φιγούρες που είχε βγάλει η DeAgostini πριν μερικά χρόνια. (Σχετικό θέμα) Κάποια στιγμή λοιπόν της έβαλα σε μια βιτρίνα Detolf για να μην σκονίζονται. Οι βιτρίνες αυτές είναι οι καλύτερες που υπάρχουν για παρουσίαση αγαλμάτων και φιγούρων, έχουν όμως ένα μειονέκτημα ότι τα κενά στα πλάγια της πόρτας είναι αρκετά μεγάλα και μπάζουν σκόνη. Ετσι, τα κλείνω με διάφανη ταινία και ο χρόνος έχει δείξει ότι δεν περνάει κόκκος σκόνης με αυτόν τον τρόπο. Αργότερα έβαλα και σποτάκι το οποίο ανάβω κάποιες φορές - όχι συχνά πάντως. Το θέμα είναι ότι άνοιξα τη βιτρίνα για συντήρηση - τακτοποίηση μετά από πολύ καιρό και οι συγκεκριμένες φιγούρες έχουν θέμα. Το χρώμα τους φαίνεται σαν να έχει λιώσει, μυρίζουν πολύ πλαστικό και κολλάνε απίστευτα όταν τις πιάνεις. Ουσιαστικά, έτσι που ήταν κλεισμένες σχεδόν αεροστεγώς εκεί μέσα, φαίνεται να έχει καταστραφεί η βαφή τους, σε κάποιες μάλιστα το χρώμα δείχνει να είναι σε υγρή μορφή πάνω στη φιγούρα! Είναι γεγονός πάντως ότι η ποιότητα του χρώματός τους δεν πρέπει να ήταν εξαρχής καλή γιατί πάντα μύριζαν έντονα, ακόμα και εκτός βιτρίνας. Σας έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο; Να προσθέσω επίσης ότι αυτό το πράγμα έγινε μόνο στις συγκεκριμένες φιγούρες και ποτέ δεν έχω δει κάτι ανάλογο σε άλλα αγάλματα κλπ που έχω επίσης κλεισμένα σε ίδες βιτρίνες...

Line it is Drawn: Marvel Welcomes the Fox Heroes Home for the Holidays Ήτοι, πως φαντάζονται οι σχεδιαστές την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα της επανένωσης,

Αστα, το παρακανα........απο του χρονου ομως, συντηρητικα.

Κουιζάκι: σελίδα 10, τελευταίο καρέ. Από ποια ταινία είναι η ατάκα; Απάντηση στο λινκ.

Μείναμε πίσω στα trivia... Σε ποια σελίδα εμφανίζεται ο Douglas Adams;

To Annihilator είναι science-fiction existential love horror story σε 6 τεύχη των Morrison και Irving που ξεκίνησε την κυκλοφορία του το 2014 από τη Legendary Comics. Η πλοκή ακολουθεί τον Ray Spass, έναν σεναριογράφο του Hollywood που είχε κάποιες επιτυχίες αλλά τώρα έχει ξεπέσει και προσπαθεί να γράψει την ταινία που θα κάνει τη διαφορά. Έχοντας κολλήσει, όμως, στην πρώτη πράξη, το μόνο που ξέρει να κάνει για να προσπαθήσει να ξεκολλήσει είναι να μια τελετή πάρτυ με γυναίκες, ποτά και ναρκωτικά. Βρίσκεται αναίσθητος, ωστόσο, και μαθαίνει ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο που δε μπορεί να χειρουργηθεί. Αποφασίζει ότι η καλύτερη λύση είναι να αυτοκτονήσει. Άκριβως τη στιγμή που πάει να το κάνει του χτυπάει την πόρτα ο Max Nomax. Ο οποίος είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας που προσπαθεί να γράψει και του ανακοινώνει πως ο όγκος στον εγκέφαλό του είναι η ιστορία του Max Nomax την οποία ο ίδιος έχει ξεχάσει και η μόνη λύση για να επιβιώσουν και η δύο είναι να γραφτεί η ταινία. Ο Max Nomax είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης ενός σύμπαντος που κυριαρχείται από έναν μοναδικό Θεο-αφέντη, τον Vada. Δραπέτευσε από την πιο ασφαλή φυλακή που τον είχε κλεισμένο ο Vada, μια φυλακή που περιφερόταν γύρω από τον Great Annihilator, την μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία. Και τώρα οι μεγαλύτεροι πράκτορες του Vada τον ψάχνουν στη γη γιατί έχει εκτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Είναι από τις ιστορίες του Morrison που άμα δε σου αρέσει το γράψιμό του στα πιο "δικά" του κόμικς λογικά δε θα είναι για σένα. Είναι χαοτικό, γραμμένο στο αυθεντικό στυλ του, και γεμάτο μυθικούς χαρακτήρες και τεράστιες ιδέες. Νομίζω μαζί με το Flex Mentallo είναι τα κόμικς που έχουν να κάνουν πιο έντονα με την ανθρώπινη ικανότητα να αφηγείται. Και εδώ όλοι οι χαρακτήρες είναι τόσο δυνατοί και αντιπρωσοπευτικοί των ιδεών του Morrison που άνετα το βάζω στα πιο ολοκληρωμένα κόμικς του. Και ιστορία που σε καθηλώνει, και διάλογοι και captions που θες να διαβαάσεις ξανά και ξανά (για να τα απολαύσεις). Πολύ καλογραμμένο. Και το σκίτσο νομίζω ταιριάζει απόλυτα. Ο Irving ίσως κάνει μια από τις καλύτερες δουλειές τις καριέρας του. Τα χρώματα και οι υφές και ο τρόπος έκφρασης των σωμάτων των χαρακτήρων όπως τα χρησιμοποιεί δίνουν ξεχωριστή δύναμη στο κόμικ. Έχει κυκλοφορήσει σε έναν σκληρόδετο τόμο.

Είναι από τα κόμικς που πρέπει να ξαναδιαβάσω καθώς, παρακολουθώντας το σε μορφή τευχών, κάπου χάθηκα. Παρόλα αυτά θα συμφωνήσω με τον φίλο Blackbeard και θα σας προτρέψω να το διαβάσετε, κυρίως για το εξαιρετικό σχέδιο του Irvin. Όταν κάνω την επανάληψη μου θα επανέλθω.

Το τεύχος αυτό περιλαμβάνει δύο ιστορίες Ηρωικής Φαντασίας. Στην πρώτη (και μεγαλύτερη) με τίτλο Νεκρά Όνειρα, η Λάνα (ένας θηλυκός Κόναν) φτάνει στην πόλη Καμανούρ, αναζητώντας τον πύργο του Μάγου Χοτλαξ και τον μυθικό θησαυρό του. Στη δεύτερη ιστορία με τίτλο "Η Πέτρα της Μινουρ", ο Ιντορ αναζητάει την θρυλική πόλη της Μινουρ και το πολύτιμο πετράδι που κρύβεται εκεί. Αντίστοιχης θεματολογίας κόμικ από τον ίδιο δημιουργό είναι το Αιώνιος Εχθρός. Δελτίο Τύπου έκδοσης Δημήτρης Λαγός

Για μενα αυτα please! Παρελαβα και τα προηγουμενα, αψογα ολα, ευχαριστω πολυ!

Και να πούμε ότι εκτάκτως αυτή την Τετάρτη θα κυκλοφορήσει,με το Εθνοσπόρ,η δεύτερη συλλεκτική αφίσα του Ερίκ Καστέλ... ...ενώ το τρίτο τεύχος θα βρίσκεται στα χέρια μας το επόμενο Σάββατο 30/12.

Διάβασα και το δεύτερο τεύχος. Σχεδιαστικά είναι καθαρά θέμου γούστου τι αρέσει και τι όχι. Ας πούμε εμένα μου αρέσει ο Μητσομπόνος άρα ξεχώρισα και την ιστορία. Στον Κυνηγό Ράτσας αν και ήταν αρκετά φιλόδοξο σαν σχέδιο ομολογώ ότι ούτε εγώ κατάλαβα τι ήθελε να πει. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα του περιοδικού σε γενικές γραμμές είναι η έλλειψη συμπαγών σεναρίων. Τα περισσότερα είναι μέτρια, δεν έχουν φαντασία, η μεταφορά από το βιβλίο του Χιόνη Η απουσία δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή. Δίνει όμως ένα στίγμα ότι μπορεί να δούμε μερικές ενδιαφέρουσες ιστορίες της λογοτεχνίας να γίνονται κόμιξ. Η συνέντευξη της Στεφάνου αδιάφορη και εγωκεντρική, δεν την έχω παρακολουθήσει τη δουλειά της για να έχω άποψη. Μετριότατο το διήγημα σε σχέση με αυτό του πρώτου τεύχους. Βέβαια, στο πρώτο τεύχος υπήρχε η Μπουραζοπούλου που κατά την προσωπική, ταπεινή μου άποψη είναι μακράν της δεύτερης η καλύτερη Ελληνίδα συγγραφέας. Οποιος έχει διαβάσει το "Τι είδε η γυναίκα του Λοτ" το ξέρει ότι είναι έτη φωτός μπροστά από την επόμενη Ελληνίδα συγγραφέα. Δυστυχώς, το επαναλαμβάνω το πρόβλημα για μένα δεν είναι το σχέδιο που είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου αλλά τα εξαιρετικά αδύναμα σενάρια.

Η ΡΕΒΑΝΣ το δεύτερο άλμπουμ του θρυλικού ποδοσφαιριστή κυκλοφόρησε για να μας κάνει παρέα χριστουγεννιατικα. ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Ότι είπε ο αποπάνω!!!

Το κοινό, σου ζητά φωτογραφία και τιμές ανά κομμάτι!

Για αρχή, να πω ότι τα χιουμοριστικά κόμικς δεν είναι το καλύτερο μου. Λίγα έχω διαβάσει, σαν αποτέλεσμα η κριτική μου πρέπει να θεωρηθεί ως τέτοια ενός όχι λάτρη του είδους. Θα αναφέρω μερικά πραγματάκια τα οποία πολύ άνετα θα θεωρηθούν μικρο-λεπτομέρειες, αλλά επειδή είναι η πρώτη προσπάθεια του Άγγελου-adams-Star Comics στις εκδόσεις, θα τις γράψω για να τις έχει υπόψη του για τις μελλοντικές του προσπάθειες, οι οποίες ελπίζω να είναι πολλές. Σεναριακά, είναι πολύ έξυπνο αν και οι διάλογοι του είναι πολλές φορές "φορτωμένοι" και υπέρ του δέοντος "αναλυτικοί". Ταιριάζουν όμως με το ύφος της ιστορίας. Πιστεύω ότι με 1-2 παραπάνω τεύχη, η ιστορία θα απλωνόταν πιο ξεκούραστα. Πιστεύω ότι ο μεταφραστής πρέπει να ζορίστηκε αρκετά να τους αποδώσει στα ελληνικά. Διέκρινα 2-3 περιπτώσεις που δεν αποδόθηκαν κάποιοι αγγλικοί ιδιωματισμοί αλλά μεταφράστηκαν. Αυτό είναι βέβαια απλά πταίσμα, μπροστά στον μεγάλο όγκο του κειμένου. Γενικά, η δουλειά του μεταφραστή ήταν υψηλού επιπέδου. Το γεγονός ότι δεν πέτυχα ούτε ένα ορθογραφικό λάθος, ανεβάζει πολύ την προσπάθεια στην εκτίμηση μου. Σχεδιαστικά, και εμένα, μου άρεσε περισσότερο το "καρτουνέ" ύφος του Κυριαζή, ήταν πιο ταιριαστό. Είχα θέμα με κάποια μπαλονάκια στα οποία η γραμματοσειρά ήταν πολύ μικρή και με κάποιες λέξεις οι οποίες μπήκαν σε bold και σε συνδυασμό με τη μικρή γραμματοσειρά, τις έκανε λίγο δυσανάγνωστες. Σαν έκδοση, άριστη για τον αριθμό των σελίδων. Στιβαρό δέσιμο, πολύ καλή ποιότητα χαρτιού, αρκετά και όμορφα extras, ελάχιστο έως καθόλου gutter loss. Συνολικά, not my cup of tea, όπως θα έλεγε και ο Dirk, αλλά πρόκειται για μια αξιόλογη δουλειά και ελπίζω να είναι η πρώτη σε μια σειρά πολλών που θα ακολουθήσουν. Μπράβο στον Άγγελο, μπράβο στον adams, μπράβο και στο Star-Comics. Μπράβο και στους 3 σας! 7/10 και δεν θέλω συζήτηση γιατί I AM THE LAW !!