Αίθουσα Νικητών

Είναι και επίσημο πλέον. Το Amazon υπέγραψε και πήρε τα δικαιώματα για να γυρίσει την τριλογία του άρχοντα των δαχτυλιδιών του J.R.R. Tolkien ( ή/και πιθανά prequel/κομμάτια silmarillion) σε τηλεοπτική σειρά με multiple season commitment όπως τονίζουν και ξανατονίζουν σήμερα. Σίγουρα θα υπάρξει όπως φαίνεται ήδη πολύ έντονο marketing μιας και το amazon ποντάρει πολύ στο να προλάβει τον απόηχο της τριλογίας του Χόμπιτ που έβγαλε πρόσφατα ο Τζάκσον και να χτίσει μια νέα αυτοκρατορία αλά GoT. Βουίζει το νετ από το πρωί. Υπάρχουν ήδη ποικίλες αντιδράσεις στο ίντερνετ, περισσότερο αρνητικές παρά θετικές. Περί μακελέματος του έργου του καθηγητή, περί "sexing up" του σύμπαντος κλπ, μέχρι κάποιους που ελπίζουν να δουν επιτέλους σκηνές κομμένες από την αρχική τριλογία όπως το sequence των θολωτών τάφων και τον θρυλικό Τομ. Όσο για μένα, δεν θα πάρω θέση μέχρι να δω ένα δείγμα του τι πρόκειται να είναι. Στο κάτω κάτω, αν είναι καλό οι τολκινιστές θα γουστάρουν, αν είναι κακό απλά δεν θα συνεχίσω να το βλέπω. Υλικό έχουν, με ένα σοβαρό σκηνοθέτη και καλά λεφτά από πίσω μπορούν να φτιάξουν ένα νέο αριστούργημα. Χρυσάφι ρέει στο tolkien estate, χρυσάφι [imdb=tt7631058]

Και ναι, μέσα στον Δεκέμβρη θα κυκλοφορήσει ........μμμμμμμ....... όμως η ΛΕΦΙΚ στο AthensCon (και μέχρι να κυκλοφορήσει επίσημα) θα το έχει αποκλειστικότητα και σε τιμή που καίει (για τα μέλη)......... Επίσης έμαθα .... τέλος του μηνός κυκλοφορεί DAREDEVIL 330 σελίδων..... πάρτε και γεύση 2 σαλόνια........Daredevil 6-7.pdf Daredevil 8-9.pdf

Αντί για "H.P. και Τζιουζέπε Μπέργκμαν" θα μπορούσε να λέγεται "Πόσο θα είχε μεγαλουργήσει ο Μανάρα αν δεν το γύρναγε φουλ τάιμ στις τσόντες". Είναι πολύ περίεργο κόμικ σεναριακά. Αν κάποιοι ψάχνουν στα κόμικ τους συνοχή και δεμένο σενάριο θα περάσουν πολύ άσχημα διαβάζοντας αυτό εδώ. Είναι αφηρημένο και αόριστο, χωρίς αρχή/μέση/τέλος. Για την ακρίβεια, τα τέλη είναι πολλά και εξαρτώνται από την ερμηνεία που δίνει ο κάθε αναγνώστης. Σίγουρα παίρνεις πολλά παραπάνω αν έχεις διαβάσει Κόρτο (όχι μόνο Πρατ αλλά κόρτο συγκεκριμένα), μου ερχόταν ευτυχία σε κάθε μικρή ή μεγάλη αναφορά στο "Βενετσιάνικο Παραμύθι". Και πόσες άλλες θα έχασα, απόδειξη ότι μια ανάγνωση ίσον καμία. Και πάλι δεν μπορώ να πω ότι μ'αρέσει, μου φαίνεται συμβατική η έκφραση. Σίγουρα με γοήτευσε πολύ σαν δόμηση (ή μάλλον η έλλειψη αυτής) και αρχική ιδέα, με εξέπληξε απείρως η δεξιοτεχνία του Μανάρα, αλλά δεν ξέρω αν μ'άρεσε όπως μ'αρέσουν τα υπόλοιπα κόμικ. Με ταξίδεψε αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν το ταξίδι ήταν απολαυστικό, πέρα από ενδιαφέρον, κάτι που γενικά παθαίνω πάντα σε αφαιρετικά/συμβολικά έργα. Το σχέδιο είναι άριστο. Μακράν καλύτερο απ'οτιδήποτε άλλο έχει βγάλει ο Μανάρα, το "H.P. και Τζουζέπε Μπέργκμαν" είναι η σχεδιαστική κορυφή του. Κάποτε που θα έρθει η ώρα του ξανά, κάτι μου λέει ότι το τότε ποστ θα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό.

Η προτελευταία κατασκευή από Jim&son Ηχοσύστημα για το γκαράζ. Συνδεσμολογία, κατασκευή κουτιών, βάψιμο, εγκατάσταση, πυρογραφίες όλα από τα χεράκια μας. 2 dell τροφοδοτικά, ένας xplod sony 50άρης, 2 kenwood twiters αυτοκινήτου και ένα rockford fosgate sub 12άρι Συνολικό κόστος μόλις 127 ευρώ (το σαμπάκι και τα τροφοδοτικά τα είχαμε). Το λογοπαίγνιο μεταξύ fun/fan επίτηδες Θα ανέβουν φωτογραφίες όταν ολοκληρωθεί η εγκατάσταση στον τοίχο συν ένα μπλιμπλίκι με πλάγιες βάσεις για δύο παροπλισμένα τηλεκατευθυνόμενα βενζινοκίνητα.

Από το 2012 που κυκλοφόρησε, έχω συνέχεια την αίσθηση ότι αυτή η ταινία δεν πήρε την αναγνώριση που της άξιζε. Δεν θυμάμαι τι promotion είχε φάει όταν βγήκε, αλλά σε αντίθεση με τις περισσότερες ντίσνεϊ ταινίες πέρασε και δεν ακούμπησε - τουλάχιστον σε μένα. Παρόλα αυτά έχει πολύ καλές προϋποθέσεις ως σενάριο και το απέδωσαν πετυχημένα. Το Wreck It Ralph είναι μια μείξη toy story και inside out, μόνο που βγήκε πριν το δεύτερο. Σε ένα ουφάδικο γεμάτο arcade παιχνίδια οι ήρωες μετά το καθημερινό κλείσιμο ζωντανεύουν και ζουν το υπόλοιπο της μέρας πίσω από τις οθόνες των παιχνιδιών τους. Το πολύμπριζο που τροφοδοτεί τα παιχνίδια είναι ο κεντρικός σταθμός στο οποίο πηγαινοέρχονται μέσω των καλωδίων και ονομάζεται game central, ενώ ο φόβος του κάθε ήρωα είναι να αποσυρθεί το παιχνίδι του, να βγει από το ρεύμα και να ξεχαστεί για πάντα. Ο Ραλφ είναι ο κακός του παιχνιδιού "Fix-It Felix" (υπάρχει στην πραγματικότητα όπως και άλλα της ταινίας) και περνάει κρίση ταυτότητας. Παρακολουθεί συνεδρίες των bad-anon για να αποδεχτεί ότι είναι φτιαγμένος για να καταστρέφει, ενώ ταυτόχρονα ζηλεύει τον έτερο πρωταγωνιστή Felix τον οποίο όλοι φροντίζουν και αγαπούν. Όταν σε ένα πάρτι για τα 30 έτη λειτουργίας του παιχνιδιού ο Ραλφ ακούει πως θα τον δεχτούν μόνο αν φέρει ένα μετάλλιο του ήρωα, κάτι που κατά σύμβαση είναι βραβείο των "καλών", κάνει άνω κάτω όλο το ουφάδικο πηδώντας από παιχνίδι σε παιχνίδι για να το αποκτήσει. Πέρα από το πολύ καλοφτιαγμένο animation, η ιδέα των ζωντανών αρκεϊντοπαίχνιδων είναι αποδοσμένη πολύ πετυχημένα, με αποτέλεσμα μια διασκεδαστική και πρωτότυπη ταινία. Από τις πολύ καλές της Ντίσνει στην μετά-2000 εποχή. Συν ότι στη σκηνοθεσία δουλεύει ο Rich Moore με μπόλικη εμπειρία στην πλάτη από τον καιρό που μάθαινε στο Futurama δίπλα στον Ματ Γκρόνινγκ. Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες με αγαπημένη την Vanellope von Schweetz, ένα glitch του παιχνιδιού Sugar Rush που κάνει ντούο με τον Ραλφ και τον King Candy από το ίδιο παιχνίδι που είναι από τους πιο πετυχημένους σύγχρονους animated villains. Μια ταινία που θα εκτιμήσουν τόσο τα παιδιά όσο και οι σημερινοί πενηντάρηδες που έλιωσαν την νιότη τους πάνω στα τζόυστικς και τα start/select. Στην Ελληνική μεταγλώττιση συμμετέχουν (από greektoons.org): Ραλφ: Βασίλης Αξιώτης Βανελόπη: Κλεοπάτρα Ροντήρη Φήλιξ: Όθωνας Μεταξάς Λοχίας Ταμόρα Καλχούν: Ιφιγένεια Στάικου Βασιλιάς Γλύκας: Ανδρέας Ευαγγελάτος Ταφίτα: Αφροδίτη Αντωνάκη Κος Λίτγουοκ: Κωνσταντίνος Τσάκωνας Ολόγραμμα Τζίνραλ: Κώστας Τριανταφυλλόπουλος Μαρκόφσκι: Γιάννης Στεφόπουλος Μαίρη: Σοφία Τσάκα Τζιν: Ηλίας Ζερβός Γουίντσελ: Δημήτρης Μενούνος Ντάνκαν: Δημήτρης Δημόπουλος Κλάιντ: Νέστορας Κοψιδάς Τάπερ: Σταύρος Μαυρίδης Ξινός Μπιλ: Ντίνος Σούτης Ζανγκίεφ: Ακίνδυνος Γκίκας Στρατιώτης: Στέλιος Ψαρουδάκης Επίσης: Στέφανος Καρκανιάς, Πέτρος Σπυρόπουλος, Γιώργος Δαρείος, Ινώ Στεφανή, Σοφία Παναηλίδου, Μαριάννα Παπασάββα, Φωτεινή Γαλανοπούλου, Μαρία Βαρβαντάκη, Νικολέτα Δάφνου, Μυρτώ Ορφανάκου, Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Γιάννης Πάζιος, Παύλος Τσιτομενέας, Νίκος Παπαδόπουλος, Θάνος Χρόνης, Απόστολος Μαγγάνος, Κώστας Δαρλάσης, Τάσος Κωστής Σκηνοθετική επιμέλεια: Ακίνδυνος Γκίκας Μετάφραση: Ελένη Κουβοπούλου στις γουικιβικιπαίδειες ...και το κανονικό παιχνιδάκι για λιώσιμο Α! και το ιστοσελίδ' οφισιέλ! [imdb=tt1772341]

Η Μεγάλη Εβδομάδα του πρεζάκη. Επτά ημέρες, επτά κεφάλαια και επτά στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ναρκομανή, ενός παρία που συχνάζει στους τεκέδες του Πειραιά. Μέχρι και τη Μεγάλη Παρασκευή, η ιστορία δεν με είχε κερδίσει. Πολύ επιφανειακή η προσέγγιση του ήρωα, πολύ κλισεδιάρικες οι ατάκες που ακούγονται. Αλλά Σάββατο και Κυριακή απλά απογειώνουν το κόμικ και αποζημιώνουν για το μέτριο πρώτο μέρος. Ειδικά το τέλος είναι ιδιαίτερα συγκινητικό ενώ το καρέ/προσωπογραφία του ήρωα στην προτελευταία σελίδα είναι ένα από τα πιο δυνατά καρέ που έχω δει. Το σχέδιο είναι γενικότερα καλό, χαρακτηριστικό σχέδιο Πέτρου: όσοι έχετε δει άλλες δουλειές του ξέρετε τι να περιμένετε. Η ιστορία μπορεί να σατιρίζει την κοινωνία και τους θεσμούς (κράτος, αστυνομία, εκκλησία) αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι μια τραγική ιστορία λύτρωσης, εξαιρετικά επίκαιρη μέχρι και σήμερα. Αξίζει να τη διαβάσετε και είναι σίγουρο ότι όσοι έχετε σχετικά παραδείγματα στον κοινωνικό σας περίγυρο θα συγκινηθείτε διπλά.

Διάβασα το Mississippi River Eίναι το 1ο τεύχος της σειράς Jim Cutlass που ξεκίνησαν οι Charlier/Giraud(δημιουργοί του Blueberry). Είναι το μόνο που κυκλοφόρησε στα αγγλικά(το έβγαλε η Epic Graphic Novel σαν 8ο τεύχος της συλλογής Moebius). Eίναι μεν western αλλά η ιστορία διαδραματίζεται στη Νέα Ορλεάνη και τις παρθένες εκτάσεις της Λουιζιάνας, οπότε δεν συναντάμε τα τυπικά τοπία του Φαρ Ουέστ με τις απέραντες ερήμους, τα φαράγγια, τους καουμπόηδες, τους Ινδιάνους κτλ. Πρωταγωνιστής είναι κι εδώ(όπως στα Blueberry) ένας υπολοχαγός του στρατού που έχει κληρονομήσει από κοινού με την άγνωστη έως τότε ξαδέρφη του μια φυτεία βαμβακιού. Όμως ο αρραβωνιαστικός της ξαδέρφης του, όπως και ο 4ετής εμφύλιος πόλεμος που ξεσπάει, εμποδίζουν τον Jim να κάνει τη ζωή που ονειρευόταν. Δεν λέω κάτι παραπάνω για να μη σποϊλάρω Με τον Charlier στο σενάριο δεν περιμένεις να διαβάσεις κάτι αδιάφορο. Η ιστορία είναι αρκετά καλή και συμπαγής, έχει δράση, έχει ανατροπές, έχει αφήγηση και γενικώς όλα τα ωραία που συναντάμε και στις υπόλοιπες δουλειές του συγγραφέα. Το μόνο κακό είναι ότι συνεχίζεται στο 2ο τεύχος("The Nights of New-Orleans") που δεν έχει βγει όμως στα αγγλικά. Ωστόσο μπορεί να διαβαστεί αυτόνομα. Ολοκληρώνεται το 1ο μέρος της, δεν είναι ότι αφήνει εκκρεμότητες. Συνολικά: Δεν είναι Blueberry αλλά ούτε απέχει πολύ. Άνετα ένα 8/10 από μένα

Γενικα στο χωρο του θεαματος παιζει "αντιγραφη" οποτε σου λεει τωρα τα φαντασυ ειναι ξανα επιτυχημενα οποτε αν παρουμε τον "πατριαρχη" Τολκιν κατι μπορει να γινει. Εδω πλεον οι περισσοτερες σειρες βγαινουν με την λογικη των μικρων σεζον 8-12 επεισοδιων χωρις να σημαινει βεβαια οτι ολες εχουν την εξαιρετικη ποιοτητα πχ των Game of thrones, sopranos, the wire, breaking bad (και ισως ξεχναω και αλλες πολυ καλες) Εγω σαν φαν να πω την αληθεια θα γουσταρα τρελλα να δω να μεταφερθει το Σιλμαριλιον (και οι Ατελειωτες Ιστοριες μαζι) πρωτα και μετα ολα τα αλλα. Θα δειξει το αποτελεσμα παντως! Καλα να μαστε να το δουμε και αυτο!

Είμαι κάπου στα μισά του H.P. και Τζουζέπε Μπέργκμαν, ενώ με τον πρωινό καφέ παρέα μου κάνει το γκαράζ ερμητικά κλειστό του Μοέμπιους.

Σε κάποια φάση όταν είχαν βγάλει το man without fear ειχαν πει πως το συγκεκριμένο είχε αναβληθεί για το 18, οπότε υποθέτω πως είχαν πάει καλά οι πωλήσεις του πρώτου και το βγάζουν νωρίτερα. Ευχομαι ολόψυχα να πάει κι αυτό πολύ καλά ώστε να δούμε και τα άλλα δύο volume που κατά την γνώμη μου μαζί με το dark knight είναι οι καλύτερες δουλειές του Miller και αν οχι το καλυτερο , εκ των κορυφαίων run του ήρωα. Εξάλλου, δεν νομίζω να είναι τυχαίο ότι είναι ο μόνος ήρωας που αποκτά δεύτερη έκδοση μέσα σε ένα χρόνο, αν εξαιρέοσυμε τους Avengers. OΞΥ σ'αγαπώ! Shut up and take my money!!

Αυτό είναι σελίδα από το Spectacular Spider-Man #27 του 1979 το οποίο έχει συλλεχθεί στο 336σέλιδο Daredevil by Frank Miller & Klaus Janson, Vol. 1 (comicbookdb). Το θρυλικό ξεκίνημα του Frank Miller στον Daredevil (αρχικά ως σχεδιαστής, μετά και ως σεναριογράφος) αλλά και ξεκίνημά του γενικώς προσπαθώ να βρω γιατί στο διάολο είχε πει ο GCF τον Μάιο ότι θα έβγαινε Δεν βρίσκω κάτι σε αυτό το τόπικ. (να ήταν από περσινό? να διαβάζει τα χαρτιά? να διαβάζει τον καφέ? τι να παίξω μεθαύριο στο τζόκερ? )

Είναι περίεργο κόμικ ή μάλλον διαφορετικό. Κι εγώ, αφότου ξεπέρασα τον αρχικό ενθουσιασμό, έκατσα και σκέφτηκα «Μου αρέσει όντως τόσο πολύ;» Ακόμα δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, αλλά σίγουρα το θέλω στη βιβλιοθήκη μου και είναι από τα πιο ιδιαίτερα κόμικς που υπάρχουν σε αυτή. Αλέξανδρε. σε παρόμοιο στυλ, αρκετά πιο δυσνόητο όμως, είναι το Σιμμιότο.

Το νέο graphic novel «Nick Cave, Mercy On Me», από την πένα του διάσημου Γερμανού κομίστα Reinhard Kleist, μια ιδιαίτερη και ασυνήθιστη βιογραφία του μεγάλου μουσικού, στιχουργού και συγγραφέα Nick Cave, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηλίβατον και Οξύ (συνέκδοση). Τη μετάφραση από τα γερμανικά έχει κάνει ο Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης. Για τη δημιουργία της έκδοσης, ο ίδιος ο Cave ήταν αυτός που έδωσε στον Γερμανό κομίστα βιογραφικές πληροφορίες και δημιουργικές συμβουλές, ενώ σε δήλωσή του, σχολιάζοντας το τελικό αποτέλεσμα, είπε: «ο Reinhard ξέφυγε από τις συμβάσεις του graphic novel, δημιουργώντας ένα περίπλοκο, ψυχρό και απολύτως περίεργο ταξίδι στο σύμπαν του Cave. Είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ’ ό, τι κάθε άλλη βιογραφία, αυτό είναι σίγουρο!». Το βιβλίο καλύπτει την παιδική ηλικία του διάσημου μουσικού, την εποχή με τους «The Birthday Party» και εκείνη με τους «The Bad Seeds» αλλά και τη μάχη του με τα ναρκωτικά. Ωστόσο, δεν είναι η ακρίβεια απόδοσης των γεγονότων, αλλά η πίστη με την οποία υπηρετεί την αφήγηση μιας ιστορίας αυτό που ξεχωρίζει στη δουλειά του Kleist. Επιπλέον, καταλυτικό ρόλο παίζει η ιδιαίτερη σχέση του Kleist με τη μουσική γενικότερα, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα από τα πολλά εξώφυλλα δίσκων που κατά καιρούς έχει επιμεληθεί. Η κυκλοφορία του βιβλίου γίνεται λίγο πριν από τη μεγάλη συναυλία του θρυλικού Αυστραλού τραγουδοποιού και του συγκροτήματός του «The Bad Seeds» που θα γίνει στην Αθήνα, στις 16 Νοεμβρίου. ΠΗΓΗ

Ο Dio το είπε αρχικά από τις ανακοινώσεις τους στο facebook. Είχαν δώσει μια λίστα με τα προς δημοσίευση που αρχικά τηρούσαν ως προς την σειρά που τα δημοσίευαν. Εγώ απλά σχολίαζα αυτό.

Το Σιμμιότο θυμάσαι στο πρώτο φεστιβάλ που είχαμε πάει μαζί ( <3 ) και το είχαμε βρει; Σκέφτηκα τότε να το πάρω αλλά μου φάνηκε φορτωμένο και το πήρες εσύ τελικά. Δεν ξέρω καν αν βρίσκεται. Θέλω να περάσει κάποιος καιρός να αποστασιοποιηθώ από την ανάγνωση για να το ξανασκεφτώ και γω για το εν λόγω κόμικ. Για όποιον ενδιαφέρει, καταχώρησα την Ελληνική έκδοση του H.P. και Τζιουζέπε Μπέργκμαν στο goodreads για αξιολόγηση. Η περιγραφή είναι από το πρώτο ποστ μετά από ευγενική χορηγία του Ίωνα.

Δεν το είχα συνειδοποιήσει ότι τα καλαίσθητα εξώφυλλα αυτής της σειράς, είναι φτιαγμένα από Ελληνα σχεδιαστή. Συνήθως έχω αρνητική γνώμη για τους Ελληνες σχεδιαστές κόμικς. Εδώ όμως έχει γίνει καλή δουλειά. Κρίμα που η σειρά έχει λίγα σχετικά τεύχη. Πάντως είναι καλύτερα από την Αμερικάνικη έκδοση της ίδιας περιόδου η οποία είναι εντελώς χάλια.

Σκληρό εξώφυλλο, μυρωδιά ξεχασμένης παιδικότητας όταν το ανοίγεις και χρώματα που σε βάζουν μέσα στην ιστορία. «Οφείλουν να μας βοηθήσουν. Είμαστε άνθρωποι» αναφωνεί ο κεντρικός ήρωας του εξαιρετικά καλοφτιαγμένου graphic novel «Πρόσφυγες» των Όουεν Κόλφερ και Άντριου Ντονκιν, που εξιστορούν με τον πιο αληθινό τρόπο το επικό ταξίδι ελπίδας και επιβίωσης του δωδεκάχρονου Όμπο από την κεντρική Αφρική με προορισμό την Ευρώπη. Η Ευρώπη, στην εποχή μας περισσότερο από ποτέ, μοιάζει σαν τη γη της επαγγελίας. Άνθρωποι που είναι πιο πιθανό να έχουν smartphone παρά πρόσβαση σε καθαρό νερό, βλέπουν μέσα από μια οθόνη τις εξωραϊσμένες ζωές των Ευρωπαίων στα social media. «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε την ανισότητα» γράφει ο Stephen Hawking στην εφημερίδα Guardian, σε ένα άρθρο για «την πιο επικίνδυνη εποχή στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας». «Γιατί έχουμε την τεχνολογία για να καταστρέψουμε τον κόσμο που ζούμε, αλλά όχι τον τρόπο για να φύγουμε από αυτόν» σχολιάζει ο θεωρητικός φυσικός. Οι μετακινήσεις πληθυσμών συνέβαιναν πάντοτε στην ανθρώπινη ιστορία με σκοπό την εύρεση μιας καλύτερης ζωής. Κι όμως, ακόμη σήμερα θεωρούμε ότι υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι. «Εσείς, που σας αποκαλούν λαθρομετανάστες, πρέπει να γνωρίζετε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Είναι αντίφαση. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι όμορφοι ή πιο όμορφοι, μπορεί να είναι παχουλοί ή κοκαλιάρηδες, μπορεί να έχουν δίκιο ή άδικο, αλλά λαθραίοι; Πως γίνεται ένας άνθρωπος να είναι λαθραίος;» γράφει ο Έλι Βιζέλ, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης και επιζών του Ολοκαυτώματος, στην πρώτη σελίδα του κόμικ. Η ιστορία του Ίμπο σε συνδυασμό με την τρομερή εικονογράφηση του Τζιοβάννι Ριγκάνο σε κάνει να θες να τελειώσεις το κόμικ με μια ρουφηξιά. Η αφήγηση ξεκινάει με το απέραντο, σκοτεινό μπλε. Ένα παιδί 12 ετών, ο Ίμπο, έχει μπει σε μια από τις αμέτρητες φουσκωτές λέμβους που κατευθύνονται προς την Γηραία Ήπειρο, με μέγιστο φορτίο 6 άτομα κι όμως κουβαλάει 14 επιβάτες. «Στη φωτογραφία μας είχαν δείξει καλύτερη βάρκα. Αστραφτερή και καινούργια, με χώρο για όλους» σκέφτεται ο Ίμπο, αλλά όπως παρατηρούν όλοι στη βάρκα αργότερα, αφού οι έμποροι τους πήραν τα λεφτά, δίνοντάς τους ένα μικρό φουσκωτό, δεν τους νοιάζει τι θα απογίνουν. Το δεύτερο κεφάλαιο γυρνάει πίσω στο χρόνο, συγκεκριμένα 19 μήνες νωρίτερα. Ο Ίμπο είναι στο χωριό του και μαθαίνει ότι ο αδερφός του έχει φύγει χωρίς καν να τον χαιρετήσει. Έτσι, ξεκινάει να πάει να τον βρει, και μαζί να ψάξουν να βρουν τη Σίσι, την αδερφή τους που είχε φύγει νωρίτερα. Συνεχίζει έτσι η παράλληλη αφήγηση, εντείνοντας το ενδιαφέρον και την αγωνία του αναγνώστη, μέχρι και το τέλος της αφήγησης. «Φοβάμαι που φεύγω, αλλά φοβάμαι και να μείνω» λέει ο Ίμπο στον μεγάλο του αδερφό, αφού πέρασαν την έρημο και δούλευαν από πόλη σε πόλη για να μαζέψουν λεφτά, ώστε να βρουν μια θέση στο πλοίο «μιας καλύτερης ζωής». Συνοψίζει έτσι τα αντιφατικά συναισθήματα που πλημμυρίζουν αθώες ψυχές, οι οποίες αναγκάζονται να ακολουθήσουν επικίνδυνες διαδρομές για να γλιτώσουν από πόλεμο, φτώχεια, υποσιτισμό ή κάθε είδους κακοποιήσεις και βασανιστήρια στην χώρα όπου έτυχε να γεννηθούν, παίζοντας κορόνα-γράμματα την ζωή τους. Χάνοντάς την πολλές φορές από ψεύτικες υποσχέσεις ανθρώπων που κοιτούσαν μόνο πως να γεμίσουν την τσέπη τους, μην λογαριάζοντας καθόλου την αξία της ανθρώπινης ζωής. Η συγκινητική ιστορία του Ίμπο σε βάζει στην θέση του (άλλου) και δεν σε αποστασιοποιεί, όπως πιθανόν κάνουν τα δελτία ειδήσεων. Γι’ αυτό συνιστά μια πολύ καλή επιλογή για μικρούς αλλά και μεγάλους αναγνώστες, ώστε να έρθουν σε επαφή με το τι συμβαίνει δίπλα τους. Αυτές οι ιστορίες πρέπει να ακουστούν. Εύστοχα σημειώνουν οι τρεις δημιουργοί του κόμικ «Πρόσφυγες» στην τελευταία σελίδα: «Δεν είναι ταξίδι που πραγματοποιείται αψήφιστα. Όποιος κάνει την επιλογή να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι έχει τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Και όλοι τους είναι άνθρωποι.» ΠΗΓΗ

Μια χαρά κι εσύ κι εγώ και όλοι μας, θα πάρουμε θέση στις πολυθρονάρες μας και θα περιμένουμε το πρώτο επισόδειο ΟΠΟΙΑ και να είναι τα νέα. Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.

Το άρθρο από το Santa Fe Reporter που παράθεσα προηγουμένως σχολιάζει αυτό το πρόβλημα μεταξύ θέρετρου της Ευρώπης και του Ειρηνικού. Εκεί που καταλήγει, σύμφωνα με τα λεγόμενα της οικογένειας τουλάχιστον, είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν μέλος ομάδας ειδικών αποστολών. (περισσότερες λεπτομέρειες στο άρθρο )

Το ότι δύο μέρες πριν από την απόβαση στην Νορμανδία ήταν στην Αγγλία, δεν σημαίνει ότι μετά δεν βρέθηκε στο Σαϊπάν. Ο πόλεμος με τους Ιάπωνες τελείωσε αρκετά αργότερα.

Καμπανάς, Γκραν Γκινιολ, leonidio. το τρίπτυχο του τρόμου υγ μετάφραση στα Ρώσικα για όσους δεν πατάνε λινκς. Κιοκλόφοριεσε ου Μουόρμπιους κι απού τουν Καμπανουόφσκ, κι ου τάβαριτς Λιουνίντιου τα κει σκανάριει. edit είναι και γκριετσισκυ. Μιχάλης

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή με ξένισε λίγο η δημιουργία του club...!Μου φάνηκε σαν να περιθωριοποιήθηκαν τα Disney από το φόρουμ...!Βλέπετε δεν είμαι και μεγάλος fan των αλλαγών...!Είμαι λάτρης της ρουτίνας...! Τώρα όμως που το δοκιμάσαμε το club μπορώ να πω με σιγουριά ότι μου αρέσει περισσότερο με αυτή του την μορφή,παρά όπως ήταν πριν...!Ψηφίζω λοιπόν να παραμείνει σαν club...!

Ψήφισα την πρώτη επιλογή . Πιστεύω οτι η ύπαρξη του club για τα Ντίσνευ ,έχει νόημα και θα βοηθήσει και το φόρουμ και τα μέλη εκείνα που τους αρέσει το συγκεκριμένο είδος κομικ . Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για "γκετοποίηση" ή "περιθωριοποίηση" του κόσμου που γουστάρει Ντίσνευ.Το αντίθετο θα έλεγα αναδεικνύεται το είδος αυτό έχοντας ένα δικό του club. Tουλάχιστον έτσι φαίνεται στα δικά μου μάτια ,σαν μια αναβάθμιση και αναγνώριση των κομικ με τους περισσότερους φαν . Επίσης σταματά να υπάρχει ο "καιάδας" της Γενικής συζήτησης ,όπου ρίχνονταν όλα μέσα και μαζί με τα ανούσια ποστς χανόταν και ένα μεγάλο μέρος πολύτιμης πληροφορίας . Θεωρώ οτι στο πρόσωπο του Γιώργου (Phantom) ,έχει βρεθεί ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να ηγηθεί της νέας προσπάθειας .Δεν είναι μόνο οι (άπειρες) γνώσεις του πάνω στο αντικείμενο αλλά και οι ξεκάθαρες ιδέες που έχει για το πως πρέπει να είναι δομημένο ένα τέτοιο club και πως μπορεί να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερο λειτουργικό και να προσφέρει στο φορουμ . Επίσης πιστεύω οτι ανάμεσα στα μέλη που αγαπούν το είδος ,υπάρχουν τα άτομα εκείνα που θα μπορέσουν να τον στηρίξουν και να τον βοηθήσουν να υλοποιήσει τις ιδέες του . Προσωπικά θα είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε βοήθεια θα μπορούσα να δώσω ως μέλος της Δ.Ο . Τέλος μια προσωπική παράκληση αν μου επιτρέπετε : ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος και αναφέρομαι ξεκάθαρα στις πολλές "μανούρες" μεταξύ μελών που είχαν κατα καιρούς σημειωθεί σε θέματα Ντισνευ.Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συμβαίνουν αυτά .Εδώ είμαστε για να περάσουμε καλά και να διασκεδάσουμε ,να ξεφύγουμε λίγο από τη μιζέρια της καθημερινότητας και οχι για να μαλώνουμε . It's only comics after all ! Για όλα τα παραπάνω ψηφίζω την πρώτη επιλογή και εύχομαι το συγκεκριμένο να λειτουργήσει υποδειγματικά και να γίνει παράδειγμα και για άλλα clubs που θα φτιαχτούν μελλοντικά στο GC .

Καρό πουκάμισα, MTV και μίσος: η Generation X μέσα από τα κόμικ της Σε κάθε γενιά αποδίδεται ένας τίτλος, μια κυρίαρχη ιδιότητα και κάποια γενικά χαρακτηριστικά. Η απόδοση αυτή, βέβαια, γίνεται από τη γενιά που προηγείται. Αυτό έχει ως λογικό επακόλουθο σε κάθε γενιά να αποτυπώνονται χαρακτηριστικά που η προηγούμενη θεωρεί προβληματικά, “αυτό που πήγε λάθος”. Στην πραγματικότητα, κάθε γενιά ακολουθεί εσωτερικούς κύκλους που πάνω-κάτω περιγράφονται από το τρίπτυχο δυσφορία στο υπάρχον πλαίσιο – αντίδραση – συμβιβασμός. Οι baby boomers είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα: έζησαν την παιδική τους ηλικία στο συντηρητικό πλαίσιο μετά το Β’Παγκόσμιο, συνδέθηκαν με τα νέα μειονοτικά, νεολαϊίστικα και έμφυλα κινήματα και τους χίπηδες στα 60’s, κατέληξαν να επιβάλλουν και να στελεχώνουν τον νέας κοπής συντηρητισμό στα 70’s-80’s. Επιπλέον, συνήθως μια γενιά υπεύθυνη για μεγάλες κοινωνικές αλλαγές ακολουθείται από μια γενιά σχετικής σιωπής και υποχώρησης. Προφανώς η αφαίρεση είναι μεγάλη, αλλά μάλλον εξίσου μεγάλη με αυτή του ίδιου του χωρισμού σε γενιές. Είναι πάντως γεγονός ότι το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ζει κανείς τα κρίσιμα χρόνια της μετεφηβείας και της νεότητας τείνει να αφήνει χνάρι και επομένως πράγματι οι γενιές τείνουν να παρουσιάζουν σχετικά ενιαία χαρακτηριστικά. Η Generation X, η γενιά που γεννήθηκε περίπου μεταξύ των πρώιμων 60’s και των πρώιμων 80’s, ακολούθησε τους baby boomers και προηγήθηκε των millenials (ή και Generation Y), είχε και έχει κάποια αρκετά αναγνωρίσιμα στοιχεία. Μεγαλώνοντας στην εποχή της κατάρρευσης των ιδανικών της ειρήνης, της ισότητας και της ελευθερίας που προασπίζονταν τα 60’s και όντας νέοι κατά την περίοδο του “τέλους της ιστορίας” στα τέλη των 80’s και στα 90’s, η Generation X μάλλον χαρακτηρίστηκε κυρίαρχα από τον κυνισμό της. Η αποστροφή της για την προηγούμενη γενιά ήταν ασυνήθιστα μεγάλη (και αμοιβαία), η απελπισία της μεταφράστηκε ως αντίδραση σε ένα γενικό “ποιός νοιάζεται” και έναν ιδιότυπο ηδονισμό που, χωρίς να είναι προκλητικά εμφανής, ήταν ιδιαίτερα εξατομικευμένος και αγοραίος. Όλοι αναζητούσαν τη διαφοροποίηση: εναλλακτικά ρεύματα τέχνης έγιναν mainstream εν μία νυκτί, σωματικά πρότυπα και πρότυπα μόδας άλλαξαν άρδην από τον εντυπωσιασμό των 80’s στο ατημέλητο και επιτηδευμένα ανεπιτήδευτο, η επάνοδος της χρήσης σκληρών ναρκωτικών έγινε σχεδόν ταυτοτικό στοιχείο. Αποκαλέστηκε “γενιά του MTV”, “γενιά τεμπέληδων”, “αποκομμένοι” και, όσο κι αν αυτό το κλίμα αναστράφηκε μετά τα μέσα των 90’s, τους ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Και ασφαλώς, όπως και κάθε άλλη γενιά, βρήκε διέξοδο και έκφραση στις τέχνες. Η μαζική κουλτούρα της εποχής τους είδε στοιχεία από υποκουλτούρες όπως τη grunge και γενικότερα alternative μουσική σκηνή, τη rave σκηνή, την αναβίωση του goth, την ανάπτυξη του indie κινηματογράφου και την αναβίωση των midnight movies να απευθύνονται και να εκφράζουν πολύ περισσότερο απ’το αναμενόμενο: alternative was the new mainstream. Στο πεδίο των κόμικ, λόγω και της φύσης του μέσου (εικόνα, αφήγηση, σειριακή ανάπτυξη), τα χαρακτηριστικά αυτής της γενιάς αποτυπώθηκαν αρκετά καθαρά. Οι mainstream υπερηρωϊκές σειρές ακολούθησαν πολύ σκοτεινότερα και ρεαλιστικότερα μονοπάτια, υπήρξε πλήρης επαναπροσδιορισμός διάφορων τίτλων, το ενήλικο κόμικ γνώρισε ίσως τη μεγαλύτερη άνθισή του. Κυρίως, η φυσική συνέχεια των underground comix των 70’s, τα alternative comics, έφτασαν στη μέγιστη δημοφιλία τους. Τα περισσότερα εμφανίστηκαν σε περιοδικά με πολλούς δημιουργούς ή πολλές ιστορίες όπως τοWeirdo, το Neat Stuff, το Eightball και το 2000AD, αλλά η αύξηση του ενδιαφέροντος οδήγησε πολλούς τίτλους να εκδοθούν και αυτόνομα. Εμπλουτισμένα σχεδόν πάντα με αυτοβιογραφικά στοιχεία και πλήρως ενσωματωμένα στο κοινωνικό περιβάλλον τους, απεικόνισαν εντελώς ξεδιάντροπα, έστω και με χιουμοριστική ή και σουρεαλιστική διάθεση, τη γενιά που τα δημιούργησε και τα διάβασε. Η παράθεση κάποιων εκ των τίτλων αυτού του ρεύματος μπορεί να δώσει μια αρκετά καλή εικόνα της. Hate Αν υπάρχει ένα κόμικ που να αποτυπώνει τη Generation X στο μέγιστο δυνατό βαθμό, αυτό είναι το Hate του Peter Bagge. Πρωταγωνιστής του είναι ο Buddy Bradley, ο οποίος πρωτοέκανε την εμφάνισή του στο κόμικ The Bradleys του περιοδικού Neat Stuff ως γιός μιας δυσλειτουργικής μικροαστικής οικογένειας τουNew Jersey. Τοποθετούμενο στη μισή του διάρκεια στο Seattle κι έπειτα εκ νέου στο New Jersey, ακολουθεί τον Buddy στην πορεία ζωής του ως νέος χωρίς στόχους και προοπτικές, κακοπληρωμένες δουλειές χωρίς μέλλον και προβληματικές κοινωνικές σχέσεις με τους γύρω του και καταλήγει σε μια σχετική ασφάλεια μικρών επιχειρηματικών προσπαθειών, οικογενειακής ζωής και λυσίματος δεσμών με όσα πρόσωπα του κοινωνικού του περίγυρου θεωρούσε πως τον κρατούν πίσω (δηλαδή σχεδόν όλα). Το κόμικ είχε τεράστια επιτυχία κυρίως επειδή κατάφερε να δημιουργήσει πειστικούς χαρακτήρες: ο μισάνθρωπος κάτι-σαν-χίπστερ Buddy ενσωμάτωνε πλήρως το στερεότυπο του νέου άντρα της εποχής, ο φίλος του Stinky ήταν πρότυπο παρωδίας των subcultures των 90’s (καθώς τις ακολουθούσε κυρίαρχα για τη βελτίωση της σεξουαλικής του ζωής), η διπολική Lisa, με την οποία ο Buddy είχε μια on-and-off σχέση σε όλη τη διάρκεια της σειράς μέχρι τελικά να την παντρευτεί, αποτυπώνει τη νευρωτική πλευρά της νεολαίας της περιόδου, ο Jay, παλιός φίλος και συνεργάτης του Buddy στην επιχείρηση συλλεκτικών ειδών που άνοιξε ήταν εκείνος ο έξυπνος και ψαγμένος φίλος αλλά βαθιά προβληματικός και αμετροεπής χρήστης ουσιών που όλοι είχαν κάποια στιγμή στη ζωή τους κτλ. Η περίοδος που ο Buddy ήταν στοSeattle συνέπεσε επίσης χρονικά με την άνοδο της grunge σκηνής, κάτι που έκανε το Hateεξαιρετικά δημοφιλές σε όσους την παρακολουθούσαν, παρόλο που την παρωδούσε ανελέητα (κάποια στιγμή ο Buddy έγινε μάνατζερ μιας μπάντας όλα τα μέλη της οποίας λέγονταν… Kurt). Τέλος, η εξέλιξή του ως χαρακτήρας, από νέος χωρίς ελπίδα σε σχετικά επιτυχημένος μικροεπιχειρηματίας, αντανακλά την πραγματική πορεία της ίδιας της Gen X, η οποία στις ύστερες μέρες της θεωρείται πως βρήκε την “ευτυχία” στο συμβιβασμό, την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία. Bonus WTF: Για εντελώς ακατανόητους λόγους, το 2006 στην Ελλάδα το Mo’ Mad, καρτοκινητή σύμπραξη του καναλιού Mad και της TIM (σήμερα Wind), προσέλαβε τον Peter Bagge να φτιάξει τη διαφήμισή του χρησιμοποιώντας τελείως εκτός context τους Buddy και Lisa. (δεν κάνουμε πλάκα…) Ghost World Το διάσημο πλέον κόμικ του Daniel Clowes είναι από τα πιο δυσκολοχώνευτα έργα του είδους. Σκοτεινό, κυνικό και ψυχοπλακωτικό, το Ghost World είναι μια σκληρά ρεαλιστική προσέγγιση της νεολαίας των πρώιμων 90’s και της φιλίας, της μετεφηβείας και του περάσματος στην ενηλικίωση γενικότερα. Οι κεντρικές ηρωΐδες του, Enid και Rebecca, έχουν μόλις αποφοιτήσει από το σχολείο και περνάνε τις μέρες τους άσκοπα περιφερόμενες στην πόλη που ζουν, κριτικάροντας σαρκαστικά όποιον συναντούν, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους για την ποπ κουλτούρα της περιόδου, κάνοντας άκαρδες φάρσες και συζητώντας με μηδενιστική διάθεση το παρόν και το μέλλον τους. Συχνότερο θύμα τους ο Josh, καλοκάγαθος φίλος τους με τον οποίο σταδιακά συγκροτούν ένα ιδιαίτερο ερωτικό τρίγωνο. Σε αντίθεση με το Hate, του οποίου το χιούμορ βοηθάει την κυνικότητά του να αφήσει θετική επίγευση στον αναγνώστη, το Ghost World αφήνει μόνιμα την αίσθηση της απόγνωσης, παρόλο που δεν είναι γραμμένο με δραματικό τόνο. Τα δύο κορίτσια δένονται στη μετεφηβική αντίδρασή τους, συγκροτούν μια βαθιά φιλία στην βάση των κοινών αποστροφών τους και το συναίσθημα ανωτερότητας που είναι μάστιγα αυτής της ηλικίας, μεγαλώνουν και αντιμετωπίζουν πραγματικά ερωτήματα της ζωής και τελικά η σχέση τους ψυχραίνει και απομακρύνονται, όπως συμβαίνει συνήθως όταν μεγαλώνει κανείς. Ακριβώς ο ρεαλισμός του είναι που το καθιστά τόσο “βαρύ”: δύσκολα δε θα αναγνωρίσει κανείς στοιχεία του εαυτού του μέσα του. Πρόκειται άλλωστε ένα κόμικ που ιδιοποιείται όλα τα κακά στερεότυπα για τη Gen X και τα φτύνει περήφανα πίσω με μετεφηβική αυθάδεια. Το σύνολο υποβοηθείται από το εξαιρετικό όσο και λιτό σχέδιο, τις απαλές αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου με τις οποίες έχει χρωματιστεί και τις λέξεις “Ghost World” γραμμένες σε διάφορα σημεία της πόλης. Όλα μαζί δίνουν την αίσθηση στον αναγνώστη πως παρακολουθεί ένα χωροχρονικό κενό που έχει ρουφήξει τις ζωές των ανθρώπων μιας συνηθισμένης πόλης, μια διαρκή ρουτινιάρικη επανάληψη που το τέλος της είναι ακόμα σκληρότερο επειδή είναι εντελώς αναμενόμενο. Η επιτυχία του οδήγησε στην εξίσου καλοφτιαγμένη κινηματογραφική μεταφορά του από τον Terry Zwigoff και πρωταγωνιστές την Thora Birch, τη Scarlett Johansson (Her,Jungle Book) και το Steve Buscemi(Boardwalk Empire, The Big Lebowski) Johnny the Homicidal Maniac O Johnen Vasquez είναι γνωστός για την επιτυχημένη σειρά κινουμένων σχεδίων του, το Invader Zim. Η σειρά, όμως, που τον εισήγαγε στο κοινό δεν έχει καμία σχέση με το κατά βάση παιδικής απεύθυνσης καρτούν. Το Johnny the Homicidal Maniac είναι μια ισόποσα ξεκαρδιστική και σκοτεινή σειρά κόμικ για έναν μανιακό δολοφόνο, τον Johnny C. Για λόγους που ποτέ δε γίνονται ιδιαίτερα σαφείς, ο Johnny (Nny για συντομία) σκοτώνει και βασανίζει αδιάκριτα κόσμο χωρίς να κρύβεται αλλά και μυστηριωδώς χωρίς να έχει καμία συνέπεια από τις αρχές. Άλλες φορές φαίνεται να είναι λόγω του bullying που δεχόταν και δέχεται για το goth ντύσιμο και τη λεπτή σιλουέτα του, άλλες φορές λόγω της σχιζοειδούς παράνοιάς του. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι πίσω από ένα τοίχο του σπιτιού του κρύβεται μια λαβκραφτιανή εξωκοσμική οντότητα που διψάει διαρκώς για αίμα και αναγκάζεται να σκοτώνει για να την κρατήσει μακριά. Το μίσος του για όλη την ανθρωπότητα τείνει συχνά να εξιδεικεύεται στα πραγματικά κατακάθια της και όντως έχει κάποιο περιορισμένο κώδικα τιμής. Κατά τ’άλλα, η παράνοιά του τον οδηγεί στο να του είναι αδύνατον να συνάψει οποιαδήποτε πραγματική κοινωνική σχέση. Μόνη εξαίρεση το παιδάκι στο διπλανό σπίτι, που οι γονείς του τον μισούν γιατί δεν ήθελαν ποτέ να τον αποκτήσουν και το οποίο βαφτίζει Squee και του φέρεται σαν μικρό αδερφάκι του, προκαλώντας του στην πορεία σοβαρά ψυχικά τραύματα. Η μοναδική άλλη περίπτωση που παραλίγο να δεθεί με άνθρωπο ήταν με μια κοπέλα, τη Devi, την οποία θέλησε να σκοτώσει στο τέλος του ραντεβού τους για να “διατηρηθεί η στιγμή” αλλά κατόρθωσε να του ξεφύγει (ο Squee και η Devi αργότερα πρωταγωνίστησαν στους τιτλους Squee και I Feel Sick, με το δεύτερο ειδικά να διευρύνει κατά πολύ τα όρια του σύμπαντος του JtHM). Το background του κομικ αποτελείται από μια υπερβολική εκδοχή του αμερικάνικου καταναλωτικού προτύπου: ένα αστικό περιβάλλον γεμάτο μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων, βρώμα, ταμπέλες neon και σκοτεινά δρομάκια με κακοζωγραφισμένα graffiti και συμμορίες. Αυτή η εικόνα παρακμής παίζει σημαντικό ρόλο. Παρόλη τη φρίκη των εγκλημάτων του Nny, το όλο στήσιμο του κόμικ αποπνέει έναν αέρα σήψης όλου του ανθρώπινου είδους που αφέθηκε να φτάσει σε αυτό το σημείο και κανείς δεν είναι πραγματικά αθώος σε αυτό το πλαίσιο. Είναι αδύνατο επίσης να πει κανείς με βεβαιότητα αν όλα τα μεταφυσικά φαινόμενα γύρω από τη δράση του Nny ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή αν είναι αποτέλεσμα της ψυχασθένειάς του. Είναι όμως βέβαιο πως η τελευταία είναι αποτέλεσμα του κοινωνικού του περίγυρου και η δολοφονική μανία του αντίδραση σε αυτό, χωρίς να επιχειρείται να δικαιολογηθεί. Το δυνατό σημείο του κόμικ είναι επακριβώς ότι είναι μεταφορά για τον πραγματικό αποκλεισμό της διαφορετικότητας και την ώθηση στην ψυχασθένεια, στην οποία οδηγεί η κυριαρχία του άκρατου καπιταλισμού και της ηδονιστικής κατανάλωσης που ήταν η πραγματικότητα της εποχής του και είχε αρχίσει να γίνεται αβάσταχτα συνειδητή. Προσθέτοντας σε αυτά το ασύμμετρο στυλ σχεδιασμού, την ασυνέχεια της εξιστόρησης, το βιτριολικό χιούμορ και τα παραληρήματα γραμμένα στα χωρίσματα των καρέ, έχουμε ένα σύνολο που μπορεί ταυτόχρονα να είναι κοινωνικό σχόλιο και slapstick σπλατεριά. Κατ’αντιστοιχία με το Hate και τη grunge σκηνή, λειτούργησε επίσης ως σημείο αναφοράς για τηgoth υποκουλτούρα που άνθισε την ίδια περίοδο. Zenith Αν και τρόπον τινά υπερηρωϊκό κόμικ, το Zenith του Grant Morisson αποτελεί και μια πραγματική σπουδή στο χάσμα μεταξύ των baby boomers και της Gen X. Ξεκινώντας από εμφανής φόρος τιμής στο Watchmen του Alan Moore αλλά εξελισσόμενο στην πορεία σε σημαντικά αναγνωρίσιμο κομμάτι της βρετανικής σκηνής κόμικ, το Zenith είναι η ιστορία του ομώνυμου πιτσιρικά superhuman. Τοποθετείται σε ένα σύμπαν όπου οι άνθρωποι με υπερδυνάμεις ήταν το αποτέλεσμα πειραματισμού στο ανθρώπινο γονιδίωμα κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με μια διαδικασία αντίστοιχη με αυτή της δημιουργίας του Captain America. Οι superhumans της γενιάς των baby boomers συγκρότησαν αρχικά μια κυβερνητική οργάνωση πάταξης εγκλήματος, αρνήθηκαν στη δεκαετία του ‘60 να συμμετάσχουν στον πόλεμο του Βιετνάμ και εξαφανίστηκαν σταδιακά από το προσκήνιο, σε σημείο όπου ο μόνος αναγνωρίσιμος superhuman να είναι ο Zenith. Ο τελευταίος ήταν ο πρώτος γόνος δύο superhuman και επομένως ο πρώτος που γεννήθηκε με υπερδυνάμεις αντί να τις αποκτήσει τεχνητά. Ο Zenith απέχει πολύ από το να ναι υπερήρωας. Είναι pop τραγουδιστής, αδιάφορος για κάθε κοινωνικό συμβάν, εγωϊστής και κακομαθημένος. Σταδιακά, η επανεμφάνιση των baby boomer υπερηρωών τον παρασύρει σε μια διαρκή μάχη απέναντι σε εξωκοσμικές οντότητες ονόματι Lloigor, που είναι αναγκασμένες να χρησιμοποιούν σώματα superhuman για να ενεργήσουν στη δική μας διάσταση. Η αντιπαραβολή των δύο γενεών είναι διαρκώς εμφανής. Παρόλο που η γενιά των baby boomersπαρουσιάζεται να έχει πουλήσει εντελώς όλα τα ιδανικά που πρέσβευε στη νεότητά της (μέλος τους πρώην χίπης ξεκινά ως σύμβουλος της Θάτσερ και καταλήγει πρωθυπουργός), δείχνει ωστόσο να ενεργεί βάσει ιδεολογιών, ηθικών κανόνων και σκοπών. Ο Zenith μπλέκεται διαρκώς άθελά του σε πολιτικά και προσωπικά κίνητρα άλλων, αρνούμενος σθεναρά να πάρει ο ίδιος θέση, ενεργώντας αποκλειστικά προς ίδιον όφελος και κοντόφθαλμα, ακόμα κι όταν είναι εμφανές ότι μπορεί η επιβίωση όλου του σύμπαντος να εξαρτάται από αυτόν. Κι όμως, παρόλο που ο Zenith ενσαρκώνει εμφανώς τα προβληματικά στοιχεία της γενιάς του, η ματιά του Grant Morisson δεν είναι υποτιμητική προς αυτόν. Η Gen X πράγματι βρέθηκε να αποτελεί πιόνι ήδη διαμορφωμένων κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, αναγκασμένη να πάρει μια πορεία πρακτικά προδιαγεγραμμένη και η αδιαφορία της ήταν κυρίως σπασμωδική αντίδραση στην παντοδυναμία της απουσίας εναλλακτικής της περιόδου. Ο Μοrisson, όσο κι αν κριτικάρει αυτή την παραίτηση, τη χρησιμοποιεί πρώτιστα και αυτήν ως μέσο κριτικής σε ό,τι προϋπήρξε, με την αποστροφή του για τους Tories να είναι και απόλυτα ρητή σε αυτό το έργο. Αυτό, άλλωστε, ήταν και το κόμικ που τον πρωτοέκανε γνωστό και αποτέλεσε και βάση για τις ιδέες που ανέπτυξε έπειτα στο πέρασμά του από τη DC/Vertigo και ιδιαίτερα στο Invisibles. Τιμητικές αναφορές Μια περίοδος τόσο μεγάλης έκρηξης δημιουργικότητας έχει προφανώς πολύ ψωμί αναφοράς και σύγκρισης με την πραγματικότητα που αντανακλούσε. Πέραν των προαναφερθέντων, σίγουρα οφείλει να γίνει μνεία στο του Frank Miller, η neonoir αισθητική του οποίου ήταν μέρος μιας γενικής αναβίωσης του genre κατά την περίοδο – αν και πάντα μπορεί να ειπωθεί ότι τα έργα του Frank Miller πιο πολλά λένε για τον… Frank Miller παρά για οτιδήποτε άλλο. Σε εντελώς διαφορετικό ύφος, το Milk & Cheese του Evan Dorkin, ένα εντελώς σουρεαλιστικό κόμικ για ένα κουτάκι γάλα κι ένα κομμάτι τυρί που πίνουν τζιν, δέρνουν την αστυνομία και τα βάζουν με την pop culture της εποχής τους αντανακλά την πιο punk διάθεση της Gen X. Το Dirty Plotte τηςJulie Doucet και το Naughty Bits της Roberta Gregory ήταν η φεμινιστική πλευρά των κόμικ της εποχής. Αμφότερα ημιαυτοβιογραφικά, αλλά ειδικότερα το πρώτο ήταν μια μοναδική ματιά στο μυαλό μιας γυναίκας καλλιτέχνιδος καθότι ήταν παράθεση κυρίως των ονείρων της δημιουργού, γεμάτη από φαλλικά σύμβολα, χρήσης του σεξ ως εξουσίας και αίσθησης περιορισμού της γυναικείας δημιουργικότητας. Ο μόνος λόγος που δεν πήρε ξεχωριστή θέση στα παραπάνω είναι ότι πραγματικά είναι υπεράνω περιγραφής. Όσο για τα κόμικ της Vertigo, χρήζουν ειδικής ανάλυσης και παρουσίασης για την οποία και επιφυλασσόμαστε. Πηγή

γκάου είμαι και δεν το είδα 2 post πιο πάνω?...

Μάλλον δεν ξέρουν τι γράφουν κάποιοι αρθρογράφοι. Το ακόλουθο είναι από την original ανακοίνωση της Amazon: " Set in Middle Earth, the television adaptation will explore new storylines preceding J.R.R. Tolkien’s The Fellowship of the Ring. The deal includes a potential spin-off series." Η σειρά θα εξιστορεί γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν το πρώτο βιβλίο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Δεν θα καλύψει το ίδιο έδαφος με τις ταινίες. Δεν έχουν πωληθεί τα δικαιώματα για τα 3 βιβλία, αλλά μόνο για τα γεγονότα που έγιναν πριν τα τρία βιβλία.

Πιο έξυπνο θα ήταν να βλέπαμε κάτι από Τόλκιν αλλά όχι Άρχοντα ή Χόμπιτ γιατί αυτά έχουν γίνει κινηματογραφική διασκευή και είναι λίγο-πολύ γνωστά! Είναι όμως μεγάλο ρίσκο να πάρεις κάτι από τον Τόλκιν, πλην Άρχοντα ή Χόμπιτ και ο φόβος της αποτυχίας μεγάλος καθώς τα τελευταία χρόνια οι δαπάνες για τις τηλεοπτικές παραγωγές έχουν εκτοξευτεί στα ύψη! Δεν ξέρω αν θα το βλέπω με αγωνία ή αν θα κάνουν τόσες μεγάλες αλλαγές που θα είναι τελικά αγνώριστο! Θα δούμε!

Μου κάνανε δώρο σοκολατάκια σήμερα. Αντιπαθητικοί άνθρωποι, ξέρανε ότι δεν θα τα φάω με τίποτα.

@Kurdy Malloy κριτική θέση δεν θα πάρω, την υλική την έχω καβατζωμένη και με περιμένει από τώρα @GreekComicFan Και γω το είχα δει και δεν το ανέφερα για τον ίδιο ακριβώς λόγο, φαντάσου σκεφτόμουν να το βάλω στο J.R.R. Tolkien Stuff ίσα για να μπει. Αλλά σήμερα το πρωί πραγματικά ότι σάιτ και να άνοιγα αυτή ήταν η πρώτη είδηση και λέω τι σκ@τά κάτι γίνεται Λες να δούμε Μπομπαντίλ και να τον παίζει αυτός ευσεβής πόθος να δω τον Brian Blessed στον ρόλο από τότε που είδα για πρώτη φορά την μαύρη οχιά Και ένα Ελληνικό άρθρο για το νέο από το reader.gr

Εύστοχη παρατήρηση. Από την ανάποδη πάντως, οι απόγονοί του έχουν ακόμα το εστιατόριο στο Santa Fe NM με τη φωτογραφία του να κοσμεί τους τοίχους http://www.evangeloscocktaillounge.com/ http://www.sfreporter.com/news/coverstories/2014/02/18/icon-hero-homeboy/

Θα διαφωνήσω λίγο με τον Θρηνωδό. Σε κάθε έργο υπάρχει φυσικά ένα ευρύτερο πλαίσιο (context) αλλά θα πρέπει να το βλέπουμε το έργο ΚΑΙ απομονωμένο από το context. Οπότε αφήνω πίσω την επικαιρότητα και τις (όποιες) αρπαχτές. Είναι ένα πολύ καλό κομιξάκι από όλες τις απόψεις. Σχέδιο, ιστορία, ντεκουπάζ, χρώματα, ποιότητα έκδοσης. Είναι συγκινητικό αλλά δεν είναι μελό. Είναι κάτι το ωραίο. Για δε τα 6,66 ευρώ που τιμάται με την έκπτωση, απορώ πώς ακόμη δεν το έχετε πάρει όλοι

Η Sony ετοιμαζει ταινια που θα περιστρεφεται γυρω απο τον Morbius the Living Vampire. Ο χαρακτηρας ειναι δημιουργημα των Roy Thomas και Gil Kane και εμφανιστηκε για πρωτη φορα στο Amazing Spiderman #101. Το σεναριο εχουν αναλαβει οι Burk Sharpless και Matt Sazama (Power Rangers, Dracula Untold, The Last Witch Hunter, Gods of Egypt) πηγη

Ας το πάρουν απόφαση οι κομιξάδες, ότι οι εκδότες έχουν αποφασίσει ότι "δεν αποτελούν επαρκές κοινό" και οι εκδόσεις θα απευθύνονται σε άλλους και όχι σε αυτούς.

Θα το δω σιγουρα, τουλαχιστον στην αρχη και φυσικα θα περιμενω τον για να το σχολιασουμε σε πολιτισμενο κλιμα

Ααααυτά είναι! Να δω σήριαλ τον Φίνροντ Φέλαγκουντ και τι στον κόσμο!

Έχουν μείνει πλέον μόνο 5 ταινίες από τις 56 να παρουσιασθούν στο φόρουμ.

Άκουσα την είδηση πριν 3 μέρες περίπου. Αλλά είμαι από αυτούς που κρατώ μικρό καλάθι για αυτό και δεν έτρεξα να το ποστάρω. Το θεωρώ δεδομένο πως ΔΕΝ θα μοιάζει και πολύ στο πνεύμα του Τόλκιν, αν τελικά καταφέρουν να το βγάλουν, μόνο δανεισμός γεγονότων θα είναι, κάτι που αποτελεί το μισό στοιχείο της διασκευής. Το άλλο μισό - και εξίσου σημαντικό - συχνά δεν λαμβάνεται υπόψη.

Τι πού πώς πόσο σε ζηλεύω

Ψήφισα κι εγώ να συνεχίσει η λειτουργία του κλαμπ, αν και δεν κατάλαβα και πολύ ποιες είναι οι βασικές διαφορές σε σχέση με μια απλή ενότητα (εκτός από την εξουσιοδότηση του αρχηγού ως Mod, και τον αποκλεισμό ολόκληρου του κλαμπ αν δεν σου αρέσουν τα ντίσνεϋ, δεν αντιλήφθηκα κάποια άλλη κύρια διαφορά...).

Δεν μ' αρέσει να καταρρίπτω μύθους, αλλά η Νορμανδία απέχει αρκετά από το Saipan, αν κατάλαβα καλά.

Ταυτότητα Τίτλος: Inhumans Σενάριο: Paul Jenkins Σχέδιο: Jae Lee Εκδοτική: Marvel Χρονολογίες: 1998-1999 Τεύχη: 12 (Ολοκληρωμένο) Περιεχόμενο: Υπερηρωικό Πάρε να'χεις Περίληψη Οι Απάνθρωποι. Το είδος που έφτιαξαν οι Kree στο πολύ μακρινό παρελθόν πειραματιζόμενοι πάνω στον Homo Sapiens. Κάθε ένας με ειδικές δυνάμεις. Μακριά από το ανθρώπινο είδος, καλά οχυρωμένοι στην πόλη τους υπό την ηγεσία και καθοδήγηση της βασιλικής οικογένειας και δη του σιωπηλού Black Bolt. Κάποτε την είχαν κρυμμένη στα Ιμαλάια, τώρα την έχουν τοποθετήσει στη νεοαναδυθείσα Ατλαντίδα. Ο εχθρός όμως είναι μέσα. Ο εχθρός είναι έξω. Ο εχθρός είναι παντού. Πολλές οι ατζέντες, πολλές οι επιθυμίες, πολλά τα πάθη. Όλα τα πιόνια είναι στη σκακιέρα. Let the games begin. Δημιουργοί Σενάριο ο 33χρονος τότε Βρετανός Paul Jenkins. Τον έχουμε διαβάσει μεταφρασμένο στο Wolverine Origin, έχουμε μιλήσει για τις δουλειές του στο Revelations και για 2 runs στο Hellblazer (#92-#96 Critical Mass, #110-114 Last Man Standing), αλλά και για το παιχνίδι The Darkness II όπου έχει γράψει το σενάριο. Η πρώτη του δουλειά για μεγάλο Αμερικάνικο οίκο ήταν αυτή στο Hellblazer όπου δούλεψε για 5 χρόνια (#89-#128, 1995-1998). Έκανε καμπόσα ακόμα, αλλά πηδώντας από το καράβι της DC/Vertigo σε αυτό της Marvel έγραψε αυτό εδώ το διαμάντι. Σχέδιο ο 26χρονος τότε ΑμερικανοΚορεάτης Jae Lee. Το μαγευτικό του σχέδιο, οι έχοντες καλό γούστο , το έχουμε απολαύσει στον Μαύρο Πύργο, στο Batman/Superman Παράλληλοι Κόσμοι, και στο ένθετο του Sporty Ultimate Search. Οι τελείως αρχαίοι του φόρουμ, ίσως να είχαν κατεβάσει από τον αείμνηστο τράκερ το Hellshock. Προσωπική Αποτίμηση Κομιξάρα. Τι να λέμε τώρα? Τους Απάνθρωπους τους γνώρισα μέσα από την ομώνυμη έκδοση του Καμπανά. Τα είχα πει πριν από 10 χρόνια εκεί, είπα 2 κουβέντες στο τόπικ της τηλεοπτικής σειράς, είπα άλλες τόσες όταν σκαναριζόντουσαν από τον leonidio Εκείνη η σειρά των Moench και Perez με είχε σημαδέψει Το υλικό με το οποίο φτιάχνονταν τα όνειρα ενός 10χρονου. Όταν πήγα ΟΥΖΑ, ήταν από τα πρώτα πράγματα που φρόντισα να αγοράσω. Ως χαρακτήρες όμως οι Απάνθρωποι δεν πολυχρησιμοποιούντουσαν. Υπήρχαν από τη δεκαετία του 60 κάποιες ιστορίες, συνήθως με τους Fantastic 4. Υπήρχε ένα graphic novel της πλάκας του 1988. Τρίχες συνολικά. Και πάνε αυτοί οι 2 τυπάδες και βγάζουν αυτό εδώ το κομψοτέχνημα για το imprint Marvel Knights. Τσιμπάνε Eisner (Best New Series) και κάνουν τόσο μούρες τους Inhumans που έχουν βγει άλλες 2 σειρές με αυτό το όνομα, έχει βγει All New Inhumans, έχουν γίνει μπαχαρικό που το ρίχνουμε σε όλα τα events (ειδικά τα διαστημικά) της Marvel, το έκαναν και τηλεοπτική σειρά. Αυτή ήταν η επίδραση αυτού εδώ του κόμικ. Δυστυχοτατότατως Πήραν κάτι καλό. Το ανέδειξαν σεναριακά. Είναι στρωτό` σε βάζει σε έναν άλλο κόσμο με βάθος` είναι self contained και δεν χρειάζεται να ξέρεις σχεδόν τίποτα για το υπόλοιπο σύμπαν της Marvel` έχει ανατροπές. Το ανέδειξαν εικαστικά. Αποθέωση στυλ, design, χρωμάτων, μελανιών και σεταρίσματος. Ε, και μετά όλοι οι υπόλοιποι το ξεφτίλισαν Ακόμα λοιπόν κι άμα έχετε διαβάσει κάτι με Απάνθρωπους σε κάποιο War of Kings, σε κάποιο Infinity ή σε κάποιο Barbie meets Black Bolt, μην μασάτε και φροντίστε να τσεκάρετε αυτό εδώ το κομμάτι. Κυκλοφορεί σε TPB αλλά και σε ένα Hardcover των 300 σελίδων. 9/10. Άνετα. Λίγο ακόμα μάτι ρε θείο Πηγές wikipedia comibookdb Jae Lee's official site

Το Bone 8 βρέθηκε και αφαιρείται.

Για την επόμενη βδομάδα να προτείνω Τζουσέπε Μπέργκμαν από Μανάρα;

Αν πω όχι, θα φανώ πολύ ;; εδιτ: Θυμήθηκαααα

Παίρνω από το bookdepo χρόνια τώρα. Μην σε ανησυχεί τίποτα. Ακόμα και να μην έρθει, ή και να έρθει χτυπημένο, τους στέλνεις ένα mail και σε αποζημιώνουν άμεσα ή σου στέλνουν άλλο αντίτυπο, ότι προτιμάς. Παρόλο που, όπως λέει και ο GeoTrou πιο πάνω, δεν κάνουν και τις πιο καλές συσκευασίες, όλα μου έρχονται μια χαρά.

Σπίτι από μεταχειρισμένα 7 φράγκα η βιολέτα στα γαλλικά όμως αλλά το έχω και σκαν αγγλικό αν το θες μαν

Μένω σ' αυτό...

Η τρίτη σεζόν θα έχει 26 επεισόδια. Πάει πολύ καιρός που είδα σειρά να έχει τόσα.

Νόμιζα πως η καθυστερημένη εκκίνηση της σεζόν θα σήμαινε και λιγότερα επεισόδια, αλλά βλέπω να αναφέρεται πως η σεζόν θα έχει κανονικά 22 επεισόδια. Αναμένεται γεμάτος χειμώνας. Εντωμεταξύ, από αυτή την σεζόν η σειρά θα προβάλλεται τις Παρασκευές, κάποτε η μέρα που έβαζαν τις σειρές που πήγαιναν για ακύρωση, αλλά πλέον μέρα που δίνει σχεδόν τα ίδια ποσοστά τηλεθέασης με τις άλλες μέρες.