ΝΑΒΑΧΟ [ Σενάριο για κόμικς, αλλά θα βγεί αυτόνομα και σε διήγημα! ]

[gkosk]

Τα καπρίτσια της φύσης σμίλεψαν τούτες τις οροσειρές και τους έδωσαν σχήματα και περίεργες μορφές. Ανάμεσα στους πελώριους βράχους, που ισορροπούν σε λεπτά πέτρινα πόδια, απλώνονται χαράδρες και φαράγγια. Το κρυφτούλι του ήλιου γεμίζει το τοπίο με φαντασία, χρώματα και σκιές.

Στα σκληροτράχηλα βουνά που σέρνει σαν τις σκιές πίσω του, ο καυτός ήλιος της Σιέρα Νεβάδα, η ζωή γνωρίζει τον τρόπο να ζαρώνει γρήγορα τα πρόσωπα.

Το μαστίγωμα του ανέμου χαράζει αυλάκια και η πάλη για την επιβίωση πληγές. Αυτά τα σημάδια είναι η μοναδική ορατή μαρτυρία, μιας καταγωγής που περνάει από καθημερινές δοκιμασίες. Τα μάτια μαθαίνουν να αγναντεύουν μισόκλειστα σαν χαραμάδες. Η ανάσα μένει φυλακισμένη όσο είναι απαραίτητο. Η διαρκής επιφυλακή των αισθήσεων, είναι ο μόνος τρόπος για να μείνεις ζωντανός. Γρήγορα αντανακλαστικά, λιγοστές διατροφικές απαιτήσεις. Το σώμα πρέπει να μάθει να μετράει τις πιθανότητες και να βρίσκεται σε καθημερινή επιφυλακή. Ένας συντονισμός που περνάει από τον νου. Αυτός είναι ο κυρίαρχος και το δικό του μαχαίρι χρειάζεται να είναι πάντοτε ακονισμένο.

Το αν έζησες μέχρι σήμερα δεν σημαίνει τίποτε……

Υπάρχει πάντα η επόμενη μέρα…….

Τούτος ο αφιλόξενος τόπος έχει τους δικούς του νόμους και κανόνες. Ο κίνδυνος έχει αλλόκοτες και πολλές φορές αόρατες μορφές. Ακόμη και ένα απαλό θρόισμα στα φύλλα ενός θάμνου, είναι ικανό να αποβεί μοιραίο αν του γυρίσεις την πλάτη. Τα δαγκώματα των φιδιών δεν έχουν αντίδοτο σ` αυτήν την ερημιά.

Το νερό είναι εξίσου πολύτιμο με την τροφή. Και το ίδιο δύσκολο να βρεθεί. Οι κορμοί των κάκτων φιλοξενούν ένα τέλειο υποκατάστατο του. Είναι η γνωστότερη μορφή με την οποία μπορείς να το συναντήσεις στον άγονο ορίζοντα.

Η σκιά των κάκτων φιλοξενεί και διψασμένα ιγκουάνα. Ένα είδος τροφής που δεν υπάρχει η πολυτέλεια να αγνοηθεί.

Όποιος βαδίζει εδώ από ανάγκη, θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από τύχη για να φτάσει στον προορισμό του. Εκτός και αν γνωρίζει τα μυστικά των Ναβάχο!

 

 

 

Γκράν Κάνυον, Κολοράντο, Γιούτα, Νέο Μεξικό, Αριζόνα.

«Ντίνε Μπίκεγιαχ». Η γη των Ναβάχο στριμώχνεται στις φυσικές κοιλάδες που σχηματίζουν οι οροσειρές τεσσάρων πολιτειών. Οι ποταμοί Κολοράντο και Ρίο Γκράντε, δημιουργούν έναν υδάτινο κύκλο που προστατεύει τον περήφανο πολιτισμό.

Ο θρύλος λέει πως κάθε ινδιάνος της φυλής, πρέπει να περάσει από τρεις διαφορετικούς κόσμους πριν καταλήξει σ` αυτόν τον τέταρτο, τον κόσμο της «λάμψης». Έτσι, οι ιεροί θεμελιωτές του λαού των Ναβάχο τοποθέτησαν τέσσερα μυστικά βουνά, σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Το βουνό Blanca στα Ανατολικά( «τσισναασίνι»), το Taylor στον Νότο(«τσοοντσίλ»), το San Francisco Peaks στην Δύση(«ντόκο οόσλιντ») και το βουνό Έσπερος στον Βορρά(«Ντίμπε Νίτσαα»). Αυτά τα τέσσερα βουνά οριοθετούν τα σύνορα της φυλής των Ναβάχο.

Οι Dineh, οι πρώτοι Ναβάχο που περπάτησαν σ` αυτόν τον βραχώδες κόσμο, ήταν οι «ιεροί άνθρωποι» που έμαθαν να ζουν σε αρμονία με την «μητέρα γη». Χώρισαν τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες. Τους «ανθρώπους της γης» και τους «ιερούς ανθρώπους». Οι «άνθρωποι της γης» είναι οι θνητοί και οι «ιεροί» είναι τα πνεύματα που δεν είναι ορατά και που μπορούν να βοηθήσουν ή να βλάψουν τους θνητούς. Ανάλογα με τον σκοπό της επίκλησης τους, μπορούν να γίνουν σύμμαχοι ή τιμωροί. Η δυνατή πίστη των Ναβάχο στο «μεγάλο πνεύμα», στον τρόπο που αυτό μπορεί να καθοδηγήσει την γνώση, είναι το σημαντικότερο μέρος της φιλοσοφίας αυτής της φυλής. Είναι ο λόγος που κάνει τους Ναβάχο να πιστεύουν πως ο λαός τους θα ζήσει για πάντα.

Πολλά χρόνια πριν οι Ισπανοί και οι Άγγλοι πατήσουν σε αυτά τα χώματα, οι Ανασάζι,(οι «πρώτοι», όπως τους αποκαλούν οι Ναβάχο) οι πρώτοι κάτοικοι τούτου του πέτρινου κόσμου, έχτισαν σπίτια σκαρφαλωμένα στα βράχια. Όταν ήρθε το πέρασμα του χρόνου για να τα εγκαταλείψουν, δημιουργήθηκαν τέσσερεις νέες φυλές. Τα θεμέλια του πολιτισμού των Ναβάχο μπήκαν από τους Hopi, τους Zuni, τους Acoma και τους Taos.

Το 1492, από ένα λάθος του Χριστόφορου Κολόμβου, που πίστεψε πως βρήκε τον δρόμο για την Κίνα, ο Hernando Cortez και οι Ισπανοί λεηλάτησαν ότι βρήκαν μπροστά τους και καταστρέψανε πολιτισμούς όπως αυτούς των Αζτέκων. Έφθασαν μέχρι την γη των Ναβάχο στο Νέο Μεξικό, μια περιοχή που η δίψα τους για χρυσό την ονόμασε «επτά χρυσές πόλεις»(Seven Cities of Gold). Χρειάστηκε να χυθεί πολύ αίμα μέχρι το 1693, για να αναπνεύσουν ελεύθερα οι φυλές των Hopi, των Ναβάχο και των Απάτσι. Σχεδόν 100 χρόνια μετά, οι φιλήσυχοι ινδιάνικοι πολιτισμοί γνώρισαν ακόμη έναν κατακτητή. Ήταν η «Αμερικάνικη Ένωση» αυτή που διεκδίκησε και τελικά κέρδισε τούτα τα εδάφη από τους Μεξικανούς.

Καινούργιες αιματοβαμμένες σελίδες, άρχισαν να γράφονται στο «ιερό βιβλίο της ιστορίας» των Ναβάχο. Οι αρχηγοί της φυλής Zacrillo Largo και Ganado Mucho, αρνήθηκαν τις προτάσεις των στρατηγών James Calhun και John Washington την τελευταία μέρα του Αύγουστου του 1849. Για 11 ολόκληρα χρόνια ο στρατός των Η.Π.Α. ήταν ο νέος εισβολέας που έπρεπε να νικηθεί. Τον Απρίλιο του 1860, χιλιάδες πολεμιστές Ναβάχο, με επικεφαλής τους Manuelito και Baboncito επιτέθηκαν στο οχυρό Fort Defiance. Ένας ακόμη κύκλος αίματος είχε μόλις ανοίξει. Ο Αμερικάνικος στρατός, υπό τις οδηγίες του στρατηγού James Carleton, βετεράνου του Εμφυλίου πολέμου και με την βοήθεια του ιχνηλάτη Cristopher (Kit) Carson, έσπρωξαν τους Ναβάχο και τους Απάτσι έπειτα από σκληρές μάχες, στην περιοχή του Fort Summer αναγκάζοντας τους περήφανους λαούς να σκύψουν το κεφάλι και να ακολουθήσουν αυτό το σκληρό και πικρό μονοπάτι, που αποκαλέστηκε ο «μεγάλος δρόμος»(The Long Walk). Ήταν το μακρύ(300 μίλια)μονοπάτι της ντροπής και της εξαθλίωσης. Αυτό πάνω στο οποίο βάδισαν πολλοί ακόμη ινδιάνοι, νικημένοι από τον πιο δυνατό κατακτητή που αντιμετώπισαν ποτέ. Χάθηκαν πολλές ζωές από την πείνα και τις αρρώστιες σε αυτό το σιωπηλό μονοπάτι της ήττας το καλοκαίρι του 1864.

Όσοι προσπάθησαν να αποφύγουν τον «μεγάλο δρόμο», βρήκαν σκληρό τέλος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Bosque Redondo.

Η γη των Ναβάχο άλλαξε όνομα και μορφή. Η Οκλαχόμα αντικατέστησε τα τέσσερα ιερά βουνά και μόνο τα πνεύματα μπορούσαν να φέρουν πίσω τις εικόνες εκείνου του τόπου. Τα πνεύματα και το όραμα για την επιστροφή στην γη της ελευθερίας και των προγόνων, που έμεινε ζωντανό.

 

 

 

1893. Οι καταυλισμοί απλώνονται σε μια συνολική έκταση 64.000 τετραγωνικών μέτρων. Γύρω από αυτά τα όρια, υπάρχουν φρούρια του Αμερικάνικου στρατού που εποπτεύουν την διατήρηση της ειρήνης, και φροντίζουν όσοι ινδιάνοι επιχειρούν να τα περάσουν να είναι μόνον για να ανταλλάξουν εμπορεύματα. Τα pueblos(ινδιάνικα χωριά) ζουν από αυτό το εμπόριο. Χαλιά που υφαίνουν οι γυναίκες της φυλής, χρησιμοποιώντας τον παραδοσιακό τρόπο και τα χρώματα του λαού των Ναβάχο, μαζί με δέρματα ζώων είναι ότι απέμεινε για «διαπραγμάτευση». (Η τέχνη της ύφανσης, δόθηκε σύμφωνα με τον θρύλο στις γυναίκες από την ιερή «γυναίκα αράχνη».)

Οι αποδέκτες αυτών όμως, οι λευκοί ιδιοκτήτες της γης των ινδιάνων, δεν είναι συνεπείς στις πληρωμές τους και ο θυμός θα ξεχειλίσει για άλλη μια φορά το ποτήρι της οργής για την συνεχιζόμενη αδικία σε βάρος των ινδιάνων. Μικρές ομάδες πολεμιστών συγκεντρώνονται με σκοπό μια εξέγερση ενάντια στον σφετεριστή της γης και της κληρονομιάς τους. Το «γουαμπούμ» και η κορδέλες της ειρήνης θα φύγουν από τα μακριά μαλλιά. Στα πρόσωπα της απογοήτευσης θα κυλήσουν χρώματα. Το μονοπάτι που καλεί να το βαδίσουν είναι χωρίς γυρισμό. Είναι ένας δρόμος μακριά από την ατίμωση. Το μονοπάτι του πολέμου οδηγεί στην εξιλέωση. Η εκδίκηση φωλιάζει πάνω από τούτα τα βουνά τώρα.

Σε ένα μικρό pueblo, στα Νοτιοανατολικά του Twin Arrows, ακριβώς στα όρια της περιοχής των Ναβάχο, εκεί που δεσπόζει η μορφή του «ιερού βράχου», του «Τσε μπίι Ντζισγαί», ο «γιος του ανέμου» κοιτάζει σκυμμένος στο πέτρινο χαλί. Τα ίχνη δείχνουν ανύπαρκτα για ένα μάτι που δεν έχει εξασκηθεί. Ο γεροδεμένος νεαρός ινδιάνος όμως, ξεχωρίζει το πέρασμα των άγριων αλόγων διαβάζοντας με τον τρόπο των προγόνων του τα σημάδια. Όταν σηκώνει το βλέμμα για να κοιτάξει στον ορίζοντα, έχει την απάντηση για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει. Στέκεται όρθιος ήρεμα και ανέκφραστος, μετρώντας την απόσταση. Στον καρπό του δεξιού του χεριού είναι τυλιγμένο ένα κομμάτι πρασινωπού υφάσματος, όμοιο με εκείνο που τυλίγει το κάτω μέρος του σώματος του, επάνω από το παντελόνι. Τα μοκασίνια που φοράει έχουν τις ίδιες αποχρώσεις του πράσινου, μπερδεμένου στο καφέ. Είναι τα χρώματα της φυλής του. Στα μακριά μαύρα μαλλιά είναι περασμένη μια υφασμάτινη κορδέλα, με τα σχέδια των πρώτων Dineh. Δύο πράγματα προκαλούν την περιέργεια επάνω του. Το ένα είναι το χρώμα του δέρματος του. Είναι λευκό!! Το άλλο λαμπιρίζει πάνω στο στήθος του, παίζοντας με τις ακτίνες του ήλιου. Είναι ένα χρυσό μενταγιόν, δεμένο με μια λεπτή αλυσίδα! Δύο στοιχεία που καλύπτουν με ένα πέπλο μυστηρίου την καταγωγή του. Ο «γιος του ανέμου» δεν έψαξε ποτέ για απαντήσεις. Δεν είδε στα μάτια κανενός στην φυλή του ερωτήσεις. Όσο θυμάται τον εαυτό του ήταν τριγύρω σ` αυτά τα βουνά, κάτω από αυτόν τον καυτό ήλιο, με την σιωπή του ανέμου να τον συντροφεύει στο κυνήγι. Γρήγορος σαν την σκέψη, τον φύσηξαν οι άνεμοι των πνευμάτων όταν γεννήθηκε στη γη της εξορίας, εδώ που ο λαός του εγκαταστάθηκε μετά τον «μεγάλο δρόμο». Δεν γνώρισε ποτέ το «Ντίνε Μπίκεγιαχ». Του μίλησαν μόνον οι γεροντότεροι για κείνον τον τόπο. Το «κόκκινο σύννεφο», ο μάγος της φυλής, του είπε πολλές ιστορίες για τότε που τα νερά κυλούσαν στα λιβάδια και η γη φούσκωνε από τους καρπούς. Τότε που τα άλογα έτρεχαν ελεύθερα ανάμεσα τους και τα γέλια των παιδιών γέμιζαν τα χωριά. Ο παππούς του, το «άσπρο μαχαίρι», του είπε για το πώς κοιμήθηκαν για πάντα ο πατέρας, η μητέρα και τα δύο του αδέλφια, πολλά χρόνια πριν μάθει την τέχνη του κυνηγού. Τότε που ο άνεμος δεν του είχε δώσει ακόμη το όνομα του. Του είχε ζητήσει να μην ρωτήσει ποτέ τι ήταν εκείνο το παράξενο κομματάκι από την πέτρα που λάμπει, μέσα στο φυλαχτό που κρέμονταν στο λαιμό του. Ήταν της μητέρας του και είχε ζητήσει εκείνη πριν πάψει να ανασαίνει, να το κρατήσει ο γιος της. Όταν θα έρχονταν ο καιρός να συναντήσει τα πνεύματα, τότε ο παππούς είχε υποσχεθεί να του μιλήσει για τον μακρύ δρόμο που βάδισαν οι δικοί του, πέρα από την θάλασσα, για έρθουν στην γη των Ναβάχο και να ζήσουν μαζί τους. Ο «γιος του ανέμου» άκουγε πάντα το «άσπρο μαχαίρι» κοιτάζοντας τον στα μάτια, και πολλές φορές ήταν σχεδόν σίγουρος πως εκείνα γέμιζαν υγρές σταγόνες πριν γυρίσουν αλλού το βλέμμα τους. Ούτε για` αυτό ρώτησε ποτέ. Ήξερε πως ο καιρός δεν είχε έρθει για κείνον για να μάθει. Έπρεπε να περιμένει με υπομονή, όπως όταν σημάδευε με το τόξο του για να χτυπήσει το ελάφι. Το «φύλο που πετάει», τον είχε διδάξει πώς να αφήνει την ανάσα του να την παίρνει το δάσος, και πως η μορφή του να γίνεται ξύλο πεσμένο στη γη. Μόνο τότε το ελάφι θα πέσει στο βέλος του. Το «φύλο που πετάει» του έμαθε και άλλα μυστικά. Πώς να ξεχωρίζει τα πατήματα του αλόγου πάνω στις πέτρες. Αυτά που πριν λίγο κοιτούσε.

Το φως χάνονταν πίσω από τους θάμνους, αφήνοντας λεπτές αχτίνες να βγαίνουν από μέσα τους. Όταν θα ανέβαινε ξανά, ο «γιος του ανέμου» θα ακολουθούσε τα ίχνη. Τώρα έπρεπε να πάρει τον δρόμο του γυρισμού.

Έστριψε την πλάτη του εκεί που σβήνουν τα βουνά, και ξεκίνησε για το pueblo.

Η σκόνη της ερήμου καλύπτει τις ρωγμές στα βράχια και επουλώνει τις πληγές. Μόνον οι σταγόνες της βροχής μπορούν να δείξουν την αλήθεια πίσω από τα μουντά σχήματα.

Οι αποχρώσεις του κόκκινου, του πορτοκαλί και του καφέ χαϊδεύουν τις άκρες των ματιών, στο ανηφορικό μονοπάτι.

Ο «γιος του ανέμου» βαδίζει γοργά και σταθερά. Τα βήματα του έχουν την ανυπομονησία, για να βρεθεί κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα. Που και που αφήνει το βλέμμα του να πετάξει μέχρι τις κορυφές των πιο ψηλών βράχων, που καλύπτουν το χωριό και το κρύβουν στο εσωτερικό τους.

Λίγα μέτρα τον χωρίζουν από το άνοιγμα που οδηγεί στις πρώτες σκηνές. Εκεί κοντά θα συναντήσει τα ακούραστα μάτια των σκοπών, που παρατηρούν κάθε κίνηση γύρω.

Ένα παράξενο συναίσθημα πλημμυρίζει το στήθος του. Όλα δείχνουν συνηθισμένα, μα κάτι αλλιώτικο ταξιδεύει στον αέρα. Δεν είναι μυρωδιά, ούτε ίχνος στις τσαλακωμένες κοφτερές πέτρες. Δεν είναι κάποιος ήχος, ούτε ο κίνδυνος με την δική του παρουσία να πλανιέται γύρω του. Είναι εκείνο το ανεξήγητο συναίσθημα που δημιουργεί έναν κόμπο στο στομάχι. Μακάρι ο άνεμος να μπορούσε να του δώσει ένα σημάδι. Το μόνο που γνωρίζει είναι ότι όλα θα γίνουν πολύ γρήγορα. Αυτά που θα δει, αυτά που θα ακούσει.

Τα βήματα του καταπίνουν και τα τελευταία μέτρα που τον χωρίζουν από το σημείο που τα βράχια σχηματίζουν ένα φυσικό πέρασμα. Στην αριστερή πλευρά διακρίνει το τόξο του «περήφανου αετού», που κυματίζει καλωσορίζοντας τον. Στην απέναντι πλευρά, ίσα που ξεχωρίζει την σκιά του δεύτερου φρουρού που κάθεται σκυφτός. Το «δάκρυ της ερήμου» ξέρει να κρύβεται καλά. Όταν ήταν μικροί, δεν μπορούσε ποτέ να τον ανακαλύψει και το παιγνίδι τους είχε πάντα εκείνον για νικητή.

 

 

 

---Χαιρετώ τους αδελφούς μου, φώναξε δυνατά.

Τα πρόσωπα των δύο Ναβάχο έμειναν ανέκφραστα, να τον κοιτάζουν δίχως το στόμα να μπορεί να ανοίξει. Θαρρείς πως κάτι τους κρατούσε βουβούς.

---«Δάκρυ της ερήμου» γίνεσαι ένα με τα βράχια. Μόνον εσύ μπορείς να καταφέρεις κάτι τέτοιο, είπε συνοδεύοντας τα λόγια με ένα συγκρατημένο χαμόγελο στο πλάι των χειλιών του.

---Το σούρουπο δεν φέρνει καλά νέα «γιε του ανέμου», αποκρίθηκε ο παιδικός του φίλος.

Τώρα πια μπορούσε να δει την θλίψη ζωγραφισμένη στα βλέμματα των δύο συμπολεμιστών του. Ένοιωσε τα πόδια του να τα διαπερνάει ένα ψυχρό αεράκι. Θυμήθηκε το ίδιο πάγωμα που ένοιωσε όταν γλιστρούσε από εκείνη την κορυφή, πριν αρκετά φεγγάρια. Τότε που πίστεψε ότι θα συναντούσε τα πνεύματα των προγόνων του, το χειμωνιάτικο εκείνο πρωινό.

Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Σταμάτησε το βάδισμα του και κοίταξε στην πλευρά του δεύτερου σκοπού.

---Σε τι δοκιμασία μας βάζουν οι Dineh αυτή την φορά; ρώτησε με μια αγωνία που δεν μπορούσε να κρυφτεί.

---Το «φύλλο που πετάει» ετοιμάζονταν να ξεκινήσει για σένα, «γιέ του ανέμου». Το «άσπρο μαχαίρι» ζήτησε να σε δει. Είναι έτοιμος να φύγει για τον κόσμο πνευμάτων, είπε ο ινδιάνος.

Ο «γιος του ανέμου» έμεινε ακίνητος για λίγες ανάσες και έπειτα άρχισε να τρέχει με όση δύναμη είχαν τα πόδια του.

Πέρασε μπροστά από τους δύο φρουρούς δίχως καν να τους κοιτάξει. Αυτό το παράξενο πράγμα, που ένοιωσε πριν λίγο να πετάει πάνω από το κεφάλι του, δεν τον πρόδωσε ούτε αυτή την φορά. Η καρδιά χτυπούσε δυνατά πάνω στο στήθος του και το λαχάνιασμα έκανε τα αυτιά να βουίζουν. Το «άσπρο μαχαίρι» ήταν ο μόνος που ήξερε για κείνον. Είχε τις απαντήσεις σε ότι δεν τόλμησε να ρωτήσει. Ήταν αυτός που μπορούσε να του πει, γιατί το χρώμα του δέρματος του ήταν αλλιώτικο από των κόκκινων αδελφών του. Μα πάνω από όλα, το «άσπρο μαχαίρι» ήταν ο τελευταίος που είχε το ίδιο αίμα με εκείνον στις φλέβες του. Όταν οι σκιές θα τον αγκάλιαζαν για το μακρινό ταξίδι στους ουρανούς, θα έμεναν μόνο τα λόγια στα αυτιά του. Οι αρετές που του δίδαξε. Υπομονή και πίστη. Υπάρχουν πολλά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε και άλλα τόσα που βρίσκονται καλά κρυμμένα πίσω από τα λόγια. Η γνώση και η σοφία, δεν έρχονται πριν το κορμί αρχίσει να γερνάει. Για ότι σου δίνει η γη και ο ουρανός, πρέπει να είσαι ευγνώμον. Να ευχαριστείς για κάθε φορά που ο ήλιος περνάει πάνω από τα μάτια σου.

Οι λέξεις μπερδεύονταν η μια μέσα στην άλλη. Σαν να μιλούσαν πολλοί μαζί. Ένας κρύος ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπο του «γιου του ανέμου», καθώς έτρεχε ανάμεσα από τις πρώτες σκηνές. Με μεγάλο διασκελισμό πέρασε πάνω από μια αναμμένη φωτιά, έγειρε πολλές φορές το κορμί του στο πλάι για να αποφύγει γυναίκες και παιδιά, μέχρι να φτάσει έξω από μια σκηνή ντυμένη με δέρματα ζώων. Απ` έξω ήταν μαζεμένοι οι γεροντότεροι της φυλής. Μιλούσαν σκυθρωπά και στα πρόσωπα τους ήταν ζωγραφισμένη η θλίψη. Σταμάτησε λαχανιασμένος έξω από την είσοδο της σκηνής. Τα πρόσωπα όλων καρφώθηκαν πάνω του. Άφησε το τόξο του να πέσει στο χώμα και τράβηξε το ύφασμα που κάλυπτε την είσοδο. Στο βάθος υπήρχε ένα κρεβάτι και πάνω του κείτονταν το κορμί ενός γέρου σοφού. Δίπλα του γονατισμένος, το «κόκκινο σύννεφο» ο μάγος της φυλής, σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε συνεχίζοντας να σφυρίζει την γλώσσα των πρώτων Ναβάχο μέσα από τα δόντια του. Η φωνή που ακούστηκε στα αυτιά του «γιου του ανέμου», ήρθε από τον φίλο του το «φύλλο που πετάει».

---Το «λευκό μαχαίρι» σε ζήτησε αδελφέ μου. Είναι έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι. Μ` αυτά τα λόγια σηκώθηκε και πήγε προς το μέρος του. Ακούμπησε με δύναμη το χέρι του στον ώμο του μουσκεμένου στον ιδρώτα ινδιάνου, τον κοίταξε με ένα φευγαλέο, βιαστικό βλέμμα, κι έπειτα στράφηκε στην είσοδο της σκηνής. Παραμέρισε το ύφασμα και βγήκε έξω.

Το «κόκκινο σύννεφο» σταμάτησε να μουρμουράει.

---Το «ντίνε μπίκεγιαχ» θα είναι το νέο σπίτι του «λευκού μαχαιριού» τώρα. Γονάτισε και άκουσε τα λόγια του «γιε του ανέμου». Ο μάγος σηκώθηκε και βάδισε έξω από την σκηνή, με βαριά βήματα. Το σφύριγμα συνέχισε να ακούγεται από το στόμα του, μέχρι που χάθηκε μέσα στις φωνές των γερόντων.

Ο «γιος του ανέμου» έσκυψε πάνω από την κουρασμένη φιγούρα του πρόγονου του. Πλησίασε στο γεμάτο ρυτίδες πρόσωπο του. Τα μάτια του γέροντα είχαν το κόκκινο της δύσης. Αυτό που φέρνει το σκοτάδι στη γη. Το «λευκό μαχαίρι» είχε κάτι από εκείνο το σκοτάδι. Οι στιγμές που θα έμενε μαζί του ήταν λίγες.

---«Λευκό μαχαίρι»,…….

----Άκουσε με γιε μου, τον διέκοψε ο γέρο – ινδιάνος. Ο χρόνος δεν είναι μαζί μας πια. Περίμενες πολλά χρόνια για να μάθεις το χθες σου και τώρα…..ένας βήχας διέκοψε τα λόγια του. Το στήθος του «λευκού μαχαιριού» τραντάχτηκε. Ο νεαρός ινδιάνος σήκωσε το χέρι του και ακούμπησε το ζαρωμένο μάγουλο του ετοιμοθάνατου.

---Θα ήθελα να έμενα περισσότερο κοντά σου. Όμως η εξουσία μας πάνω σε αυτό τον τόπο δεν κρατάει για πάντα. Έπειτα εσύ μεγάλωσες…. Τα λόγια ακούγονταν αργά, ξεψυχισμένα. Ήρθε η ώρα που περίμενες γιε μου. Τώρα θα μάθεις. Έρχεσαι από μια χώρα πέρα από την θάλασσα. Μια μακρινή περήφανη χώρα, που γονάτισε από την σκλαβιά αλλά σηκώθηκε όρθια στα πόδια της. Χύθηκε πολύ αίμα γενναίων γιε μου για την ελευθερία. Ένας νέος βήχας διέκοψε τα λόγια του γέροντα. Σήκωσε αργά το χέρι του σταματώντας τα λόγια στο στόμα του νεαρού ινδιάνου. Δεν υπάρχει χρόνος. Άκουσε με, συνέχισε. Φύγαμε με τους γονείς σου για αυτό το μεγάλο ταξίδι όταν ήσουν ακόμη μωρό. Αφήσαμε πολύ πόνο πίσω μας γιε μου. Μα όταν φτάσαμε μας περίμενε ακόμη περισσότερος. Εδώ οι λευκοί είναι ακόμη πιο σκληροί. Στα μάτια του γέροντα εμφανίστηκαν εκείνες οι υγρές σταγόνες, που αυτή την φορά δεν έκρυψε. Όταν ξεκίνησαν να κυλούν στα μάγουλα του, εκείνος με φωνή του έβγαινε ακόμη πιο δύσκολα συνέχισε. Στο ταξίδι μας σε τούτο το χώμα, ο θάνατος και η γη των σκιών βρέθηκε στον δρόμο μας. Οι γονείς και τα αδέλφια σου, άφησαν την τελευταία τους πνοή χτυπημένοι άνανδρα, πολλές μέρες μακριά στον Βορρά. Η Ελένη,…… τα λόγια του γέροντα χάθηκαν σε λυγμούς. Ο ήχος του βήχα δυνάμωνε ολοένα. Ο νεαρός ινδιάνος πήγε να πει κάτι, μα οι λέξεις δεν έβγαιναν απ` το στόμα.

Η μητέρα σου ήταν γενναίος άνθρωπος «γιε του ανέμου», είπε ο γέροντας κάνοντας μια μεγάλη προσπάθεια να συνεχίσει. Οι μυς του προσώπου του σφίχτηκαν. Τα χείλη κινήθηκαν και ψέλλισε με μια έκφραση πόνου. Μόνον εσύ γλύτωσες. Έπεσα πάνω σου χτυπημένος. Μας πέρασαν για νεκρούς και έφυγαν παίρνοντας ότι με τόσο κόπο κουβαλήσαμε μαζί μας. Όλα εκτός από αυτό που κρέμεται στο λαιμό σου. Ήταν της μητέρας σου. Εκείνη μου το έσφιξε στα χέρια πριν ξεψυχήσει. Ήθελε να σε βαφτίσει με τον τρόπο των Χριστιανών, Κώστα, μα δεν πρόλαβε….

Μέσα του έχει το ιερό σύμβολο μιας θρησκείας, που ποτέ δεν κατάλαβαν οι σωτήρες μας. Οι Ναβάχο σε μεγάλωσαν σαν παιδί τους, μα δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν αυτό που βρίσκεται μέσα στο χρυσό κουτάκι. Άνοιξε το γιε μου…… Ένας νέος βήχας σταμάτησε τα λόγια του. Ο «γιος του ανέμου» κοιτούσε κοκαλωμένος την κουρασμένη μορφή που ήταν ξαπλωμένη μπροστά του. Έπιασε το μενταγιόν και το άνοιξε. Ένας μικρός χρυσός σταυρός βρίσκονταν μέσα!! Η έκπληξη και η απορία έμειναν στα ορθάνοιχτα μάτια του για λίγες στιγμές.

---Τι,…τι είναι αυτό «λευκό μαχαίρι»; ρώτησε σαν χαμένος.

---Ο σταυρός είναι το σύμβολο της πίστης μας γιε μου. Για αυτήν το χώμα ποτίστηκε με πολύ αίμα. Είναι ότι πιο ιερό έχουμε σαν κληρονομιά. Στην χώρα μας, την Ελλάδα,…..ένας διαφορετικός, πιο ξερός βήχας βγήκε από το στήθος του. Τα μάτια του γέροντα καρφώθηκαν στο σταυρουδάκι. Το στόμα του έμεινε ανοιχτό. Δεν θέλω να με κάψουν. Θέλω να με θάψεις εσύ με τα χέρια σου, και πάνω να φτιάξεις έναν ξύλινο σταυρό….Ξαφνικά ο βήχας σταμάτησε. Ο θόρυβος του χεριού που έπεσε στο πλάι του κρεβατιού, ακούστηκε σαν κεραυνός.

Ο «γιος του ανέμου» τινάχτηκε προς το μέρος του γέροντα.

---«Λευκό μαχαίρι», φώναξε. Μην μ` αφήνεις τώρα! Έσφιξε με τα δύο του χέρια τον ηλικιωμένο ινδιάνο και τον ταρακούνησε με δύναμη. «Λευκό μαχαίρι» πρέπει να μου πεις και άλλα! Μην φεύγεις ακόμη!

---Ο πόνος σταμάτησε «γιε του ανέμου». Το «λευκό μαχαίρι» ξεκίνησε για το μακρύ ταξίδι. Δεν υποφέρει πια. Σε λίγο θα είναι μαζί με τα πνεύματα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Η θλίψη σου πρέπει να γίνει χαιρετισμός και να συνοδέψει την ψυχή του ψηλά στον ουρανό. Τα λόγια του «κόκκινου σύννεφου» πνίγηκαν στο κλάμα του νεαρού ινδιάνου.

---Όχι!!! Μια δυνατή κραυγή ακούστηκε σε κάθε σημείο του pueblo. Ο «γιος του ανέμου» με σφιγμένο στο δεξί χέρι το σταυρουδάκι, σηκώθηκε όρθιος φωνάζοντας με το βλέμμα να στέκεται ψηλά στην οροφή της σκηνής.

Όχι!!! Όχι θεοί! Φτάνει πια!

---«Γιε του ανέμου» ησύχασε……..

Ο νεαρός ινδιάνος δεν άκουσε καν τα λόγια του μάγου. Πετάχτηκε έξω από την σκηνή παραμερίζοντας τον και ξεχύθηκε στους δρόμους του χωριού σαν υπνωτισμένος. Δεν μπορούσε να δει τις μορφές των ξαφνιασμένων ινδιάνων γύρω του. Δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα από αυτά που βρίσκονταν μπροστά του. Τα βήματα του τον οδηγούσαν στο πουθενά. Σε έναν αόρατο δρόμο που κανείς δεν μπορούσε να δει. Μια εσωτερική δύναμη τον κρατούσε όρθιο και του έδειχνε τον δρόμο. Αυτό που τον σταμάτησε ήταν το χέρι του «φύλλου που πετάει»

---Αδελφέ μου στάσου. Άφησε με να πάρω τον πόνο από την ψυχή σου.

---«Φύλλο που πετάει», το «λευκό μαχαίρι» ζήτησε να μην καεί με τον τρόπο των προγόνων. Δεν θέλει να ανέβει ο καπνός του στα σύννεφα. Εγώ θα τον κοιμίσω κάτω από την γη. Αυτή ήταν η επιθυμία του.

Ο άνθρωπος που του έμαθε τόσα μυστικά και μοιράστηκε μαζί του τόσες στιγμές στα δάση κυνηγώντας, έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

---Τι είναι αυτά που λες αδελφέ μου; Άφησες την λογική να φύγει πάνω από το κεφάλι σου; Μήπως ο χαμός του γέροντα σε κάνει να λες τούτα τα περίεργα πράγματα;

---Όχι «φύλλο που πετάει». Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Πρόλαβε να μου πει πολλά. Τώρα γνωρίζω για το χρώμα του δέρματος μου. Ξέρω για τον χαμό των δικών μου. Είμαστε μαζί, αλλά είμαστε διαφορετικοί. Σας χρωστάω πολλά, μα υπάρχει κάτι παραπάνω.

---Τι είναι αυτό «γιε του ανέμου»;

---Το όνομα μου είναι Κώστας και πρέπει να μάθω τα πάντα γι` αυτό!

---Ζητάς να περπατήσεις στο πιο δύσβατο μονοπάτι. Αν τα βήματα σου δεν οδηγεί η εκδίκηση μα η αλήθεια, τότε ο μόνος που μπορεί να σου δείξει τον δρόμο είναι ο «γέρικος ταύρος». Έμαθες τον λόγο που ο πόνος έσφιγγε τα στήθη του «άσπρου μαχαιριού», μα δεν είναι αυτό αρκετό να σου δώσει τις απαντήσεις που ζητάς. Πολλές φορές κρατήσαμε μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να ξέρουμε τι να την κάνουμε. Αν θέλεις να την πετάξεις, πρέπει να ξέρεις που θα πετάξει. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που σου μάθαινα να κρατάς το τόξο. Τώρα μπορείς να χτυπήσεις με αυτό το πιο δυνατό ελάφι. Μα αν αφήσεις τον θυμό σου να ακουστεί μέχρι τα αυτιά του, τότε εκείνο θα φύγει μακριά σου. Το βέλος σου δεν θα βρει τον στόχο. Έλα μαζί μου «γιε του ανέμου». Υπάρχουν λόγια που δεν ήρθαν ακόμη στα αυτιά σου.

Ξαφνικά κάθε διάθεση για αντιρρήσεις, χάθηκε με μιας. Ίσως η περιέργεια, η θέληση για γνώση, ο θυμός, όλα αυτά που γέμιζαν το μυαλό του, τον έσπρωξαν στην κατεύθυνση της σκηνής του μόνου ανθρώπου με τον οποίο μοιράστηκε τα λόγια και τις σκέψεις του το «λευκό μαχαίρι», όλα αυτά τα καλοκαίρια και τους χειμώνες που πέρασαν από το pueblo.

Άφησε το «φύλλο που πετάει», να τον οδηγήσει μέσα από τις σκηνές του νομαδικού λαού, που του πρόσφερε καταφύγιο και λύτρωση. Περπάτησαν και οι δύο βουβοί. Καμία λέξη δεν βγήκε από το στόμα τους, μέχρι που περπάτησαν και τα τελευταία μέτρα ως την κατοικία του γηραιότερου Ναβάχο.

Ήταν διαφορετική από τις υπόλοιπες. Πιο λιτή, χωρίς σχέδια φτιαγμένα από τα χέρια των γυναικών. Τόσο μικρή που έμοιαζε με βοηθητικό χώρο περισσότερο, παρά με το μέρος που ανέπνεε η πιο σοφή φιγούρα της φυλής.

Όταν έφτασαν έξω από το μικρό άνοιγμα, το «φύλλο που πετάει» στάθηκε κοιτάζοντας στα μάτια τον σύντροφο του. Με τον δικό του τρόπο, ήθελε να του πει πως από εδώ και πέρα ήταν δικά του τα υπόλοιπα βήματα.

Ο «γιος του ανέμου» παραμέρισε τα λεπτά κομμάτια ύφασμα, και μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο. Στο βάθος του κάθονταν με τα πόδια σταυρωτά η γέρικη μορφή του «γέρικου ταύρου». Τα μικρά, σχεδόν κλειστά μάτια του, έμοιαζαν να είχαν δει όλες τις φορές που ο ουρανός μελάνιασε και έριξε το νερό που κρατούσε στα σωθικά του. Στεκόνταν ακίνητος, με ένα διαπεραστικό βλέμμα που προκαλούσε την σιωπή. Στο στήθος του κρέμονταν τα φυλαχτά που τον κράτησαν τόσες φορές ξύπνιο, όταν η ζάλη περίμενε να τον πάρει αγκαλιά στα σύννεφα. Είχε μιλήσει με σοφία, απομακρύνοντας τα σύννεφα του πολέμου πολλές φορές μακριά από το pueblo. Είχε βοηθήσει πολλούς πολεμιστές να βρουν το δρόμο της γαλήνης. Σ` αυτόν πήγαιναν όλοι όσοι δεν μπορούσαν να ακούσουν τη φωνή της καρδιάς και δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα σημάδια των καμένων ξύλων.

 

 

Ήταν εκεί για όλους. Στην μικρή σκηνή του καθισμένος και τους περίμενε να διαβούν την είσοδο.

---Κάθισε «γιε του ανέμου». Ήρθε ο καιρός να μάθεις τι ζωγράφισε στο δρόμο σου η μοίρα. Σήκωσε το γέρικο χέρι του κάνοντας νεύμα στον νεαρό ινδιάνο να καθίσει.

Οι λευκοί πήραν την ζωή των γονιών σου. Όταν φτάσαμε ανάσαινες μόνον εσύ και το «λευκό μαχαίρι». Σας φέραμε εδώ και σας δείξαμε τον τρόπο που σε βοηθάει να ξεχνάς. Πώς να αφήνεις ελεύθερο το μυαλό σου και να ζεις με τα δέντρα, το νερό, το φως και τα βουνά.. Μάθατε πως η ζωή χρειάζεται σεβασμό, για να μπορείς να ανοιγοκλείνεις τα μάτια κάθε φορά που ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά. Ακόμη και η σαύρα χρειάζεται σεβασμό. Γιατρέψαμε τις πληγές που φαίνονταν και εσείς κλείσατε τις υπόλοιπες με το νου και την σοφία των γερόντων.

Ήρθατε από έναν άλλο κόσμο. Οι νόμοι σας είναι διαφορετικοί.

Ο σεβασμός στη ζωή και η υπακοή στους κανόνες, χάνεται στην επιθυμία σας να αποκτήσετε πλούτο. Για αυτό εκείνοι οι λευκοί, έκοψαν το νήμα της ζωής των δικών σου. Όταν το μυαλό δεν ακούει τη φωνή της ψυχής, τα μάτια δεν βλέπουν πιο μακριά από δύο βήματα.

---Πότε, που έγιναν όλα αυτά «γέρικε ταύρε»; Ποιοι ήταν αυτοί οι λευκοί; Από πού έρχονταν οι γονείς μου;

---Δεν έχω όλες τις απαντήσεις που ζητάς «γιε του ανέμου». Ότι έμαθα, είναι αυτά που μοιράστηκε μαζί μου το «λευκό μαχαίρι». Οι γονείς και τα αδέλφια σου, ταξίδευαν πολλές μέρες. Έψαχναν να φύγουν από κάτι που τους κυνηγούσε. Πέρασαν τα βαθιά νερά, πέρα από την γη των Ναβάχο. Δεν ξέρω που ήθελαν να φτάσουν. Ο δρόμος τους σταμάτησε δύο μέρες από το «φαράγγι της φωτιάς». Εκεί σας βρήκαν οι πολεμιστές μας. Έψαχναν για το πέρασμα που, οδηγεί στα άγρια άλογα. Το «λευκό μαχαίρι» μου είπε για το δεύτερο λευκό αγόρι που πήραν μαζί τους……

---Τι; Αδελφό; Έχω έναν αδελφό;

---Ναι «γιε του ανέμου». Τον πήραν μαζί τους οι λευκοί. Ήταν λίγο πιο μεγάλος από εσένα.

---Και τώρα που……που είναι; Πώς μπορώ να τον βρω;

---Υπάρχουν κόμποι στο σκοινί που μας δίνουν οι θεοί, που μόνοι μας πρέπει να μάθουμε να λύνουμε «γιε του ανέμου». Περίμενα να έρθεις στη σκηνή μου, ζητώντας τα πρώτα ίχνη. Τώρα ξεκινάει η αναζήτηση σου. Τα αδέλφια σου θα σε οδηγήσουν εκεί που σε βρήκαμε, μαζί με το «λευκό μαχαίρι». Μην αφήσεις γιε μου την εκδίκηση να θολώσει το βλέμμα σου. Δεν θα διαλέξεις τον σωστό δρόμο. Τον δρόμο της καρδιάς. Το φως θα σβήσει στο σκοτάδι κόκκινε αδελφέ. Μην ζητήσεις περισσότερα από αυτά που χρειάζεσαι. Η εκδίκηση είναι το δηλητήριο του φιδιού, που μελανιάζει τα σωθικά σου μέρα με την ημέρα. Είναι προτιμότερο να γνωρίζουμε λιγότερα.

---Ο «γιος του ανέμου» είναι έχει μόνο αγάπη μέσα στην καρδιά του για τους κόκκινους αδελφούς. Όχι δηλητήριο. Πρέπει να μάθει για τον δρόμο της φυλής του όμως, «γέρικε ταύρε». Θα ευχαριστεί πάντα για όσα κάνατε για κείνον. Ο λαός σας έγινε και δικός μου. Το αίμα μου έχει το ίδιο χρώμα με το δικό σας, αλλά έρχεται από έναν άλλο τόπο και αυτόν θα ψάξω να βρω.

Δεν είναι η εκδίκηση αυτή που θα οδηγήσει τα βήματα μου, αλλά οι απαντήσεις που ζητώ. Με αυτά τα λόγια, σηκώθηκε όρθιος και έκανε δύο μικρά βήματα πίσω, κοιτάζοντας τον γέρο – σοφό. «Γέρικε ταύρε», θα φύγω τώρα για τον τόπο που χάθηκαν οι ζωές των δικών μου. Τα αδέλφια μου θα με οδηγήσουν εκεί.

---Πάρε αυτό μαζί σου «γιε του ανέμου». Θα σε βοηθήσει όταν το μυαλό αρχίσει να θολώνει. Είναι το βότανο της αλήθειας. Ένα μικρό δερμάτινο πουγκί, πέταξε απ` τα χέρια του γέροντα και χτύπησε στο έδαφος μπροστά από τα πόδια του νεαρού ινδιάνου. Εκείνος έσκυψε, το κράτησε στο χέρι του και το κοίταξε με περιέργεια.

---Σε ευχαριστώ «γέρικε ταύρε». Δεν ξέρω ως που θα φτάσω σ` αυτό το ταξίδι, όμως τα πρόσωπα σας θα είναι πάντα στα μάτια και το νου μου. Τα λόγια σου θα ακούγονται στα αυτιά μου, κάθε φορά που η ελπίδα θα χάνεται στο σκοτάδι. Καλή αντάμωση «γέρικε ταύρε».

---Καλή αντάμωση «γιε του ανέμου». Κρέμασε αυτό το σακουλάκι στο λαιμό σου. Όποτε χρειαστεί να οδηγήσει τα βήματα σου η αλήθεια, αγγίζοντας το τα πνεύματα θα έρχονται κοντά σου. Και να θυμάσαι. Η μυρωδιά του φόβου διώχνει το ελάφι μακριά……

 

 

 

 

Λοιπόν, αυτό ήταν ένα ...μικρό δείγμα και ζητάει την δική σας ετυμηγορία! :beer: :beer:

Επεξεργασία Ιανουαρίου 3, 2009 από gkosk

[Επιθεωρητής Le Pit]

Πολυ ενδιαφερον,βεβαια το εχεις γραψει σαν αποσπασμα διηγηματος κ ειναι μια προγευση του πως θα μπορουσε να ειναι το κομικ...μ αρεσε παντως

[gregorios]

καλογραμμένο και φαίνεται να έχεις κάνει αρκετή έρευνα για τους Ναβάχο!Ελπιδοφόρα προσπάθεια...συνέχισε έτσι!

[ΤασίαΚούτ]

Πολύ ωραίο μπράβο 

[Ισοβίτης]

Έλεος πια! Σταμάτα να απαντάς σε θέματα οχτώ και δέκα ετών.

[ΤασίαΚούτ]

Φοβερό ιδιαίτερα οι διάλογοι με ταξίδεψαν . Μπράβο και όποιος το διαβάσει είναι σαν να ζωντανεύουν οι χαρακτήρες . Αυτό είναι μεγάλο προσόν για εναν συγγραφέα. Και μάλιστα είναι πολύ δύσκολο να γράψει διαλόγους με τόση επιτυχία. Μπαίνοντας έτσι στο πετσί των ρόλων. Και να φανταστείτε ότι δεν είμαι και τόσο φαν των γουέστερν .(Εκτός ίσως από τον Μαύρο Πύργο του Στέφεν Κινγκ που είναι ενα αλλόκοτο μεταφυσικό γουέστερν )και πάλι συγχαρητήρια      

[ΤασίαΚούτ]

Έλεος πια! Σταμάτα να απαντάς σε θέματα οχτώ και δέκα ετών.

Αγαπητέ μου φίλε Ισοβίτη έχετε δίκαιο είναι δέκα ετών. Ομως με συνεπήρε τόσο πολύ το κείμενο και η ικανότητα του συγγραφέα όσον αφορά τους διαλόγους που δεν το κοίταξα απορροφήθηκα. Όμως δεν έχει σημασία .Όταν ένα κείμενο είναι τέλειο και 100 έτη να περάσουν εγώ αν θα ζήσω που δεν θα αφήσω μ ήνυμα .Ότι είναι τέλειο . Πάντως σας ευχαριστώ πολύ για την επισήμανσή σας