Όταν τα Κόμικς μπαίνουν στο Μουσείο
Entry posted by GeoTrou
1907 προβολές
Είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν; Γιατί τα ντόνατ έχουν τρύπα στη μέση; Πώς οι Simpsons έχουν προβλέψει τόσα μελλοντικά γεγονότα; Αυτά και πολλά άρα υπαρξιακά ερωτήματα κατατρώνε το μυαλό των φιλοσόφων εδώ και αιώνες. Αλλά κανένα δεν είναι τόσο βασανιστικό, τόσο στοιχειώδες για την ανθρώπινη φύση, όσο το (δραματική μουσική) «Είναι τα κόμικς τέχνη;» 
Δε χρειάζεται να απαντήσεις, πιστέ μου αναγνώστη, απλά σκέφτηκα ότι η μπουρδολογία θα ήταν μια καλή εισαγωγή. 
60's, Γαλλία. Βρισκόμαστε στα τέλη της Χρυσής Εποχής των γαλλοβελγικών κόμικς. Τα τελευταία χρόνια, έχουν ξεπεταχτεί ο Γκαστόν, ο Αστερίξ και ο Οβελίξ, ο Μπλούμπερυ, τα Στρουμφάκια. Παράλληλα, όλο και περισσότεροι προσπαθούν να απομακρύνουν την ταμπέλα του «ευτελούς» από τα κόμικς ή έστω να βελτιώσουν την εικόνα τους στη συλλογική συνείδηση. Έτσι, το 1965 και το 1966 πραγματοποιούνται στο Galerie de la Société française de photographie ρετροσπεκτίβες αφιερωμένες στο έργο των Milton Caniff και Burne Hogarth. Το 1967 φιλοξενείται στο Μουσείο Διακοσμητικών Τεχνών του Παρισιού η έκθεση με τίτλο Bande Dessinée et Figuration Narrative. Στον κατάλογό της περιλαμβάνονται ως επί το πλείστον έργα δημιουργών από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (Winsor McCay, Charles M. Schulz κ.ά.), καθότι οι επικεφαλής της διοργανώτριας αρχής ανήκαν σε μια γενιά που μεγάλωσε με τα αμερικανικά στριπ που δημοσιεύονταν στα Le Journal de Mickey, Jumbo και Robinson. Πρόκειται για την πρώτη έκθεση τέτοιου πρεστίζ και τέτοιας ανταπόκρισης: με παραπάνω από 500.000 επισκέπτες, θεωρείται ότι σφράγισε μια και καλή την άποψη των Γάλλων για τα κόμικς.
Βέβαια, από το 1967 έχουν γίνει άλματα στις κοινωνίες της Γαλλίας και του Βελγίου. Ο Moebius είχε πάρει σβάρνα μερικά από τα σημαντικότερα μουσεία σύγχρονης τέχνης σε Παρίσι, Λυών και Μπορντό. Το Μουσείο Καλών Τεχνών της Λιέγης διαθέτει μια μεγάλη συλλογή από πρωτότυπες σελίδες των Morris, Peyo, Edgar P. Jacobs, Maurice Tillieux και αρκετών άλλων επιφανών Βέλγων δημιουργών. Και πριν λίγα χρόνια, στον εκθεσιακό χώρο Grand Palais του Παρισιού, όπου κατά καιρούς έχουν εκτεθεί από Frida Kahlo μέχρι Edward Hopper, παρουσιάστηκαν σκίτσα του Hergé.
Ο Robert Crumb ήταν από τους πρώτους Αμερικανούς που μπήκαν σε μουσεία της χώρας του. Το 1983 μια γκαλερί στο Σαν Φρανσίσκο, ονόματι Modernism, είχε αρχίσει να ακούγεται λόγω των εκθέσεων έργων, που σύμφωνα με τα στάνταρ της εποχής «δεν ήταν τέχνη». Ο ιδιοκτήτης της γκαλερί αυτής, Martin Muller, ήθελε να βάλει στους τοίχους του σελίδες του Crumb. Καθώς όμως αυτός δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το κέρδος (συνήθιζε να χαρίζει σελίδες από δω κι από κει), ο Muller έπρεπε να βρει κάποιο άλλο μέσο πειθούς. Έτσι, μέσω κοινών γνωστών, επενέβη ο Charles Bukowski, που ήταν ήδη φίλος με τον Crumb. Συμβουλεύοντάς τον «να μείνει μακριά από τα κοκτέιλ πάρτι», ο Bukowski έπεισε τελικά τον Crumb. Όπως ήταν αναμενόμενο, η έκθεση προκάλεσε ειρωνικά γελάκια σε ορισμένους κύκλος. Μερικά χρόνια αργότερα, όμως, το 1990, ο Crumb περπάτησε στο περίβλεπτο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, το γνωστό MoMA. Για την ακρίβεια, έργα του συμπεριελήφθησαν στην πολυσυζητημένη έκθεση High and Low: Modern Art and Popular Culture, η οποία προσπαθούσε να εντοπίσει την αλληλοκάλυψη/συγγένεια της «υψηλής τέχνης» και της «ποπ κουλτούρας». Έτσι, πλάι στα μικυμάο του Crumb, παρουσιάστηκαν δημιουργίες των Joan Miró, Pablo Picasso, και Andy Warhol. Την «σκοτεινή πλευρά» της τέχνης αντιπροσώπευσαν, εκτός του Crumb, σελίδες των George Herriman, Milton Caniff και πολλών άλλων. Εδώ, μπορείτε να βρείτε διάφορες εκδόσεις του καταλόγου της έκθεσης, για την οποία επιφυλάσσομαι μια αναλυτικότερη μελέτη ή έστω ένα entry. 
Ματιές στο εσωτερικό του Διεθνούς Μουσείου Μάνγκα στο Κιότο (αριστερά) και το Cartoon Museum στο Λονδίνο (δεξιά)
Βεβαίως, δεν είναι και λίγα τα ιδρύματα που είναι αφιερωμένα στα κόμικς: από αυτά που συνδέονται με συγκεκριμένους δημιουργούς, σαν το Μουσείο Charles M. Schulz ή το Μουσείο Hergé, μέχρι γενικότερου ενδιαφέροντος, όπως το Βελγικό Κέντρο των Κόμικς, το Διεθνές Μουσείο Μάνγκα του Κιότο, το δικό μας στη Θεσσαλονίκη και το Cartoon Museum στο Λονδίνο.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στο Λούβρο, αφήστε τη Μόνα Λίζα και αναζητείστε καμιά ορίτζιναλ σελίδα του αγαπημένου σας δημιουργού. Λέμε τώρα. Μέχρι το επόμενο entry...
-
9
-
3
3 Σχόλια
Recommended Comments